Με πραγματικά ασήμαντες ταινίες κλείνει ο κινηματογραφικός Ιούλιος. Στη μόνη που αξίζει να γίνει αναφορά είναι το «Εγώ» του Ισπανού Ράφα Κορτές. Στην ταινία αυτή οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας γερμανός μετανάστης εργάτης στην Μαγιόρκα γίνονται αφορμή για μια ενδοσκόπηση του βαθύτερου εγώ του. Στην πορεία όμως τα προβλήματα που αναδεικνύει η αυτοπαρατήρηση εμπλέκονται με στοιχεία θρίλερ, μυστικισμού και μετενσάρκωσης, έτσι που ο θεατής μάταια προσπαθεί να βρει το μίτο αυτής της ανερμάτιστης ιστορίας που ξεκινά καλά για να καταλήξει με ερωτηματικά και πολλά «αλλά…».
Πέρα από τις, όπως προείπαμε, ασήμαντες νέες κυκλοφορίες, έχουμε και δυο επανεκδόσεις που αξίζουν τον κόπο, είναι όμως τόσο χιλιοπαιγμένες που αν υπήρχε κάτι άλλο αξιόλογο αυτή τη βδομάδα, δεν θα κάναμε ούτε σ` αυτές αναφορά.
Η μία είναι «Οι μπανάνες» του Γούντι Αλλεν, μια πραγματικά φευγάτη κωμωδία του 1971, πολιτική σάτιρα των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής, που για πολλούς θεωρείται η καλύτερη ταινία του αμερικανού σκηνοθέτη.
Η δεύτερη είναι το «Γυμνοί στον ήλιο» του Ρενέ Κλεμάν, μια ταινία του 1960 που άφησε εποχή όχι μόνο για την ιδιαί-τερη ατμόσφαιρά της, αλλά και για τις κοινωνικές της αιχμές. Βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Πατρίτσια Χάισμιθ, όμως ο Κλεμάν επέφερε σ` αυτό κάποιες αλλαγές, ώστε η ταξική διαφορά που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου (Αλέν Ντελόν) να είναι εμφανής και καθοριστική όσον αφορά την εξέλιξη της πλοκής της ταινίας. Το μετέπειτα πρόσφατο ριμέικ που επιχείρησε ο Αντονι Μιγκέλα έμεινε μόνο στη γοητευτική ατμόσφαιρα της εποχής και των ιταλικών ακτών και έχασε την ουσία.
Ελένη Σταματίου
