Η παράδοση θέλει το καλοκαίρι να κατακλύζεται από αδιάφορες ταινίες και η τρέχουσα κινηματογραφική εβδομάδα φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτή την τακτική. Εχουμε λοιπόν εννέα ταινίες, εκ των οποίων οι περισσότερες είναι εντελώς ανάξιες λόγου. Από τις υπόλοιπες ξεχωρίζουν κατά τα ειωθότα δύο επανεκδόσεις.
Η μία είναι η γνωστή νουβέλα του Τρούμαν Καπότε «Πρόγευμα στο Τίφαννυς», της οποίας τη σκοτεινιά μετέτρεψε το Χόλιγουντ, μέσω του Μπλέικ Εντουαρντς, σε μια ευχάριστη, λίγο δακρύβρεχτη κωμωδία, που διασκέδασε εκατομμύρια θεατές και έκανε πάμπλουτους τους συντελεστές της.
Η άλλη είναι η «Εξαφάνιση» του Αλαν Πάκουλα, ένα ψυχολογικό θρίλερ που με αφορμή την εξαφάνιση ενός επιχειρηματία ερευνά τη σχέση ενός ντετέκτιβ με μια πόρνη και πίσω απ` αυτούς τη σκοτεινή πλευρά της Αμερικής. Η ταινία παραπέμπει στη δεκαετία του `70, όταν η νέα ήπειρος εξακολουθούσε να παρουσιάζει ενδιαφέρον και ο mainstream αμερικανικός κινηματογράφος είχε ακόμα κάτι να πει.
Από τις νέες ταινίες ξεχωρίζουν οι «Κλέφτες αλόγων» του Μισέλ Βαλντ. Πρόκειται για ένα χαμηλού προϋπολογισμού έργο εποχής, όταν στη Ρωσία του 1830, που οι Κοζάκοι ήταν ταγμένοι στην υπηρεσία του Θεού και του Τσάρου, ο μόνος τρόπος επιβίωσης απέναντι στη βία και την πείνα ήταν η κλοπή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τέσσερις νεαροί ζουν κλέβοντας άλογα. Αν και από την ταινία λείπει η βαθύτερη, σημαντική, κεντρική ιδέα, εν τούτοις ο θεατής μπορεί να την παρακολουθήσει με ενδιαφέρον, χάρη στο ασυνήθιστο θέμα της, την πλαστική της εικόνα , την ομορφιά των ηρώων της και τις έμμεσες παραπομπές της στην παράδοση του παλιού σοβιετικού κινηματογράφου.
Αλλη ταινία που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το ντοκιμαντέρ «Το πρώτο κλάμα». Μια γαλλική παραγωγή καταγράφει το θαύμα της γέννησης, παρακολουθώντας τοκετούς κυριολεκτικά στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από το Βιετνάμ ως το Μεξικό και από την Αφρική ως την Ασία. Παρά το γεγονός ότι η γέννηση ενός παιδιού είναι από μόνη της συγκλονιστική, η ταινία εξωραΐζοντας με τον τρόπο της πρωτόγονες καταστάσεις και βλέποντας το θέμα τουλάχιστον με αφέλεια, κατατάσσει τον εαυτό της περισσότερο στην κατηγορία του τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ, χωρίς περαιτέρω φιλοδοξίες.
