♦ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΓΚΟΝΣΑΛΕΣ ΙΝΙΑΡΙΤΟΥ
Βαβέλ
Η τρίτη ταινία του μεξικανού Αλ. Ινιαρίτου και του συμπατριώτη του σεναριογράφου Γκιγιέρμο Αριάγα («Οι 3 ταφές του Μελκιάδες Εστράδα») πραγματεύεται ό,τι ακριβώς και οι δυο προηγούμενες («Χαμένες αγάπες», «21 γραμμάρια»): τα τυχαία γεγονότα που αλλάζουν δραματικά τη ζωή των ανθρώπων, το θάνατο, πανταχού παρόντα σε κάθε βήμα τους, και τα τείχη που υψώνουν οι ιδέες και οι προκαταλήψεις στην επικοινωνία των ανθρώπων. Παρότι η επαναλαμβανόμενη αυτή θεματολογία του σκηνοθέτη, σε συνδυασμό με την έλειψη μιας αιχμηρής ματιάς, ενέχει τον κίνδυνο μιας υποκριτικής θεώρησης των πραγμάτων, οι ταινίες του Ινιαρίτου και ειδικά η «Βαβέλ» αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια αυτό που σήμερα βλέπουμε γύρω μας: ένα κόσμο σε σύγχυση, σε απελπισία, σε αποξένωση.
Ο Ινιαρίτου, αν και με υπερβολικό τρόπο, κινηματογραφεί με πραγματική δεξιοτεχνία την ανθρώπινη δυστυχία. Ομως δεν πάει και δεν θέλει να πάει παρακάτω. Οι δικές του υπηρέτριες δε θα φτάσουν ποτέ σε μια «τελετή» όπως εκείνες του Κλοντ Σαμπρόλ. Και όπως και να το κάνουμε, η δυστυχία δεν είναι για όλους ίδια. Ο Βερβερίνος του Μαρόκου δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καλοζωισμένο αμερικανό τουρίστα, όσα προβλήματα κι αν φορτώσει στον τελευταίο η κακή τύχη. Τελικά, αυτή η ρημάδα η τύχη είναι μια χαρά δικαιολογία για όσους δεν θέλουν να σκαλίσουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων κι ένα μια χαρά κλείσιμο του ματιού σε κείνους που θ’ απονείμουν τα Οσκαρ στις 21 του Μάρτη. Με άλλα λόγια, κ. Ινιαρίτου, ο πεσσιμισμός δεν είναι αρκετός για να πάει κανείς μακριά. Η μεγάλη τέχνη χρειάζεται και κάτι άλλο: κοφτερή σκέψη.
♦ΤΖΟΝ ΚΑΜΕΡΟΝ ΜΙΤΣΕΛ
Shortbus
Ενα υπόγειο κλαμπ στη Νέα Υόρκη γίνεται σημείο συνάντησης και πραγματοποιήσης των σεξουαλικών φαντασιώσεων μιας σειράς σεξουαλικά ανικανοποίητων, νευρωτικών κατοίκων της μεγαλούπολης. Το θέμα της ταινίας ακούγεται χυδαίο και ηλίθιο, αν στις προθέσεις του σκηνοθέτη δεν ήταν η κριτική ματιά σε μια προβληματική κοινωνία και τον πολιτικό συντηρητισμό και ορθότητα που χαρακτηρίζει την Αμερική μετά την 11η Σεπτέμβρη. Αλλά και σκηνοθετικά ο Τζον Κάμερον Μίτσελ δεν είναι κανένας τυχαίος. Οσοι έχουν δει το «Hedwig and the Angry inch» καταλαβαίνουν το γιατί. Κοντολογίς, το «Shortbus» είναι σίγουρα μέσα στις 5-10 πιο υπολογίσιμες ταινίες της χρονιάς.
Ελένη Σταματίου