Η μεγαλοπρέπεια της ανεξιχνίαστης φύσης και η αθωότητα των ανθρώπων που έμειναν κοντά της, αυτή η φράση θα μπορούσε να συνοψίσει την ουσία της ταινίας του τούρκου σκηνοθέτη που έκανε πρεμιέρα αυτή τη βδομάδα στο Ευρωπαϊκό Πανόραμα Κινηματογράφου (21 Οκτώβρη).
Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική, ανώδυνη ταινία. Σε μια απομακρυσμένη, δασώδη, ορεινή περιοχή, ο μικρός Γιουσούφ βιώνει τα μυστήρια του δάσους, μια δυνατή, στενή σχέση με το μελισσοκόμο πατέρα του και τις πρώτες δυσκολίες στο σχολείο. Η καθημερινή επιβίωση είναι ένας σκληρός αγώνας, το μέλι συλλέγεται από τις κορυφές αιωνόβιων δένδρων, όμως οι κάτοικοι διατηρούν μια ασυνήθιστη στις μέρες μας ευγένεια, αλληλεγγύη και ανθρωπιά, υπενθυμίζοντας πως σ` αυτή τη ζωή υπάρχουν και τα απλά πράγματα που έχουν το νόημα και την αξία τους, αρκεί να τα βλέπουμε στην πραγματική τους διάσταση και όχι με μεταφυσική νοσταλγία.
Ωστόσο, αυτό που είναι εντυπωσιακό στην ταινία του Καπλάνογλου είναι η εκπληκτική ερμηνεία του μικρού πρωταγωνιστή, αλλά και των υπολοίπων παιδιών, που σπάνια απαντιέται στο σινεμά. Αντιλαμβάνεται κανείς –αλλά το λέει και ο ίδιος– ότι πίσω απ` αυτό το απολαυστικό αποτέλεσμα κρύβονται μήνες έρευνας, συνεντεύξεων και σκληρής δουλειάς.
Ετσι, αναζητώντας σ` αυτή την τρίτη ταινία της τριλογίας του ( οι άλλες δύο είναι το «Αυγό» και το «Γάλα») τις απαρχές της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Καπλάνογλου καταφέρνει να κάνει μια ταινία με πολλές επιμέρους αρετές, αν και με μικρό κοινωνικό ενδιαφέρον, καθώς ο κόσμος που περιγράφει είναι μακρινός, δυσεύρετος και φθίνων.
