Πρόκειται για την πρώτη ταινία του αργεντίνου σκηνοθέτη, η οποία είχε και μια πάρα πολύ καλή πορεία σε διεθνή φεστιβάλ, όπως αυτό του Λοκάρνο, της Αργεντινής, της Κολομβίας, της Ισπανίας κ.ά. Πρωταγωνιστής είναι ένας νεαρός φοιτητής, ο οποίος μόλις πέρασε στο πανεπιστήμιο άρχισε να ασχολείται με την πολιτική.
Σκοπός του σκηνοθέτη είναι να κριτικάρει εκείνη την τάση των φοιτητών, που ναι μεν θέλουν και εμπλέκονται στην πολιτική, αλλά μόνο σε επίπεδο επιφανειακό, μένοντας σε στερεότυπα, μην ψάχνοντας την ουσία των πραγμάτων και ακόμα χειρότερα εκμεταλλευόμενοι συχνά τους πολιτικούς κύκλους για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Φοιτητές που με λίγη ρητορεία και πέντε τσιτάτα, χωρίς ουσιαστική ιδεολογικοπολιτική, φιλοσοφική, ακόμα και ηθική βάση, αντί να προσφέρουν, προσπαθούν να κερδίσουν από την πολιτική (έστω και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση το κέρδος έχει να κάνει κυρίως με τα… ερωτικά προβλήματα του νεαρού). Και τα καταφέρνει αρκετά καλά, με ένα σενάριο καλά δομημένο και υιοθετώντας το στιλ της «κάμερας στο χέρι», χωρίς να κουράζει καθόλου, δημιουργώντας μια ανάλαφρη και κωμική σχεδόν διάθεση.
Η αίσθηση που αποκομίζει ο θεατής από την ταινία είναι αρκετά οικεία, καθώς (ειδικά αν είχε ή έχει πρόσφατα σχέση με το πανεπιστήμιο) θα βρει πολλά κοινά στοιχεία με τις δικές του εμπειρίες, καθότι πρόκειται για φαινόμενο… διόλου σπάνιο και στα ελληνικά δεδομένα.
Ελένη Π.
