Στο πλαίσιο μιας παράδοσης (του mainstream κινηματογράφου, βεβαίως), που έχει δημιουργήσει κατά καιρούς «αποκαλυπτικές» πολιτικές ταινίες, όπως π.χ. «Οι τρεις μέρες του κόνδορα», «Ο αντιπρόεδρος», «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου», «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος» κ.ά., πρέπει να συμπεριληφθεί και η τελευταία ταινία του Ροντ Λιούρι. Πρόκειται για ένα δυνατό πολιτικό θρίλερ, εμπνευσμένο από μια πραγματική ιστορία που συνέβη πριν μερικά χρόνια στις ΗΠΑ: Δημοσιογράφος μεγάλης ημερήσιας εφημερίδας αποκαλύπτει κατασκευασμένα προεδρικά ψεύδη και το όνομα μιας πράκτορα της CIA. Καθώς αρνείται να αποκαλύψει την πηγή της, οδηγείται για τρία χρόνια στη φυλακή.
Εξαιρετικό το θέμα, που στα χέρια ενός ψαγμένου κινηματογραφιστή θα μπορούσε να γίνει μια μεγάλη ταινία, εδώ σχεδόν χάνεται, αφού ο Λιούρι προτιμά να εστιαστεί (όπως κάθε τυπική αμερικανική ταινία) στη σπουδαιότητα των οικογενειακών σχέσεων, δεν εμβαθύνει στο χαρακτήρα της ηρωίδας του και υποβαθμίζει την προσωπικότητά της. Διάβολε, δεν κάθεται κανείς τρία χρόνια φυλακή μόνο για το ονόρε της επαγγελματικής του ακεραιότητας! Κάτι περισσότερο έχει καταλάβει σ` αυτή τη ζωή. Πέρα όμως από τα σεναριακά κενά και την τετριμμένη κινηματογράφηση, η ταινία γίνεται σε μερικά σημεία αποκαλυπτική και πράγματι έχει τις πολύ καλές της στιγμές. Στα συν πρέπει να συγκαταλεχθεί η υπόμνηση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής στην Αμερική, η πλαστή δημοκρατία της και η εξάλειψη κάθε διεξόδου στα ασφυκτικά πλαίσια ενός προελαύνοντος ολοκληρωτισμού. Αυτό είναι που τη σώζει και την τοποθετεί επικεφαλής των ταινιών αυτής της εβδομάδας.
Ελένη Σταματίου
