«Η εργασία απελευθερώνει», έγραφαν οι Ναζί στις εισόδους των στρατοπέδων συγκέντρωσης, απογυμνώνοντας με το δικό τους τρόπο τον καπιταλισμό από το μυστικιστικό του περίβλημα και περιγράφοντας κυνικά την ουσία της εργασίας στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η μισθωτή εργασία όχι μόνο δεν απελευθερώνει, αλλά σκλαβώνει. Και ο σύγχρονος καπιταλισμός φροντίζει να μας το θυμίζει, έστω και χωρίς τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας των Nαζί.
Να είσαι εργάτης, να είσαι άνεργος, οι δυο πόρτες της ίδιας φυλακής. Το αφιέρωμα δανείζεται τον τίτλο του από το κλασικό αριστούργημα του Ανρί-Ζορζ Κλουζό (1953), όπου μια ομάδα απελπισμένων τυχοδιωκτών αναλαμβάνει να μεταφέρει ένα φορτίο νιτρογλυκερίνης μέσα από τη ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής για λογαριασμό μιας πετρελαϊκής εταιρίας. Οι πέντε ταινίες του αφιερώματος εστιάζουν στον ίδιο τρόμο της επιβίωσης, αυτή τη φορά μέσα στις αστικές ζούγκλες του σύγχρονου ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αναζητώντας μέσα στο ανελέητο σκοτάδι τους το ίχνος της ανθρωπιάς: ένα φορτίο που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
~ Παρασκευή 4/3/2016 ~
ΔΥΟ ΗΜΕΡΕΣ, ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ
(Deux jours, une nuit, Βέλγιο, Ιταλία, Γαλλία, 2014, 95’)
Σκηνοθεσία, σενάριο: Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν
Ερμηνείες: Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε, Κατρίν Σαλέ, Ολιβιέ Γκουρμέ
Παραγωγή: Les Films du Fleuve, Archipel 35, BIM Distribuzione, Eyeworks Belgium
Δυο μέρες πριν επιστρέψει στη δουλειά της σε μια πολυεθνική, ύστερα από αναρρωτική άδεια λόγω κατάθλιψης, η Σαντρά πληροφορείται από μια συνάδελφο πως η διοίκηση πρότεινε στους συνεργάτες της να ψηφίσουν μεταξύ του ετήσιου πριμ, ύψους χιλίων ευρώ για τον καθένα, ή της διατήρησης της θέσης της Σαντρά στην εταιρία. Η απόφαση είναι αρνητική για τη Σαντρά, η ψηφοφορία όμως θα επαναληφθεί, κι έτσι η Σαντρά έχει στη διάθεσή της ένα σαββατοκύριακο για να πείσει τους δεκαέξι συναδέλφους της να ψηφίσουν υπέρ της παραμονής της στη δουλειά. Μέσα από τη λιτή και ευθύβολη γραφή τους, οι αδερφοί Νταρντέν στήνουν ένα αγωνιώδες θρίλερ για την εργασιακή ζούγκλα των μεγάλων εταιριών, όπου ο ανταγωνισμός μέχρι αλληλοεξόντωσης γίνεται συνείδηση ως προϋπόθεση επιβίωσης. Ο αγώνας της Σαντρά να κρατήσει τη δουλειά της αλλά και να ανακτήσει την αξιοπρέπειά της ενώ παλεύει να ξεφύγει από την κατάθλιψη, γίνεται ένα καίριο σχόλιο για την επικράτηση του ατομικισμού και την τρανταχτή απουσία της εργατικής συλλογικότητας στο περιβάλλον του σύγχρονου καπιταλισμού.
