Αφού, λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, το Χόλιγουντ (έχοντας βγάλει αναρίθμητα εκατομμύρια και έχοντας εξιλεώσει αρκούντως τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό), μας απάλλαξε από τις κινηματογραφικές μεταφορές του πολέμου στο Βιετνάμ, ήρθε τώρα η σειρά του πολέμου στο Ιράκ. Ετσι, το παιγνίδι των έντιμων και των ανέντιμων αμερικανών πολιτικών ξαναπαίζεται με ορμή στις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες, αθωώνοντας για νιοστή φορά τον καπιταλισμό, επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά τα πολύτιμα πλην ξεπερασμένα και πεταμένα πλέον στον κάλαθο των αχρήστων διδάγματα των μεγάλων αμερικανών εθνοπατέρων-διαφωτιστών (Τόμας Τζέφερσον, Βενιαμίν Φρανγκλίνος κ.ά.), ποντάροντας στην άγνοια των αδαών θεατών. Το μόνο που δε θα δείτε ποτέ σ` αυτές τις ύπουλες όσο και ηλίθιες ταινίες είναι το γιατί πραγματικά γίνονται όλ` αυτά.
Η Βάλερι Πλέιμ, λοιπόν, υπήρξε μια ικανότατη πράκτορας της CIA. Ο σύζυγός της Τζόζεφ Γουΐλσον, ομοίως, ένας πολυσχιδής πρέσβης των ΗΠΑ. Οταν ο τελευταίος, μετά από έρευνες, εκφράζει την άποψη ότι δεν υπάρχουν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, η CIA για να τον εκδικηθεί αποκαλύπτει την ιδιότητα της συζύγου του, που και αυτή έχει καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα. Για τους δυο δεν απομένει άλλος δρόμος για να περισώσουν τη ζωή τους από το να αντεπιτεθούν… Φυσικά το μεγαλείο της αμερικάνικης δημοκρατίας θα τους δικαιώσει!
Η αναπαράσταση της αληθινής αυτής ιστορίας δεν μπορεί να κρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο αυτών των δήθεν εντίμων επαγγελματιών (που αν δεν τους επιτίθονταν οι μηχανισμοί θα είχαν κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο), ούτε τις άθλιες, κατασκοπευτικές δραστηριότητές τους ανά την υφήλιο, ούτε την αηδία να τίθεται το προσωπικό τους δράμα στην κορυφή και να προσπερνάται, ως μη γενόμενο σχεδόν, το ολοκαύτωμα του Ιράκ. Και σαν να μην έφταναν αυτά, η διαμάχη αυτών των ασημαντοτήτων με την επίσημη εκδοχή Μπους διεκδικεί εύσημα δημοκρατικής συμπεριφοράς, τιμιότητας, ευσυνειδησίας και δεν συμμαζεύεται, όταν το μόνο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Τι δουλειά έχετε, ρε αλήτες, να αλωνίζετε στις ξένες χώρες;
Εννοείται ότι αυτή η ταινία δε διαθέτει τίποτα για το οποίο μπορεί να είναι υπερήφανη, ούτε καν τις ερμηνείες των Ναόμι Γουότς και Σον Πεν, που είναι απλώς αδιάφορες.
Ελένη Σταματίου
