Το 1968, στο Ντάνγκενχαμ της Βρετανίας, 187 εργάτριες της βιομηχανίας Φορντ κηρύσσουν απεργία με αίτημα την εξίσωση του μισθών ανδρών και γυναικών. Η απεργία, κόντρα στις τρικλοποδιές των ρεφορμιστικών εργατικών συνδικάτων, αλλά και πολλών άλλων αντιξοοτήτων, καταφέρνει να επιτύχει τους στόχους της…
Φυσικά, η ιστορία αυτή δεν θα είχε γίνει ποτέ ταινία, αν οι πρωταγωνιστές της είχαν κινηθεί από συνειδητή ταξική αφετηρία. Το δέλεαρ για τους δημιουργούς ήταν η απολίτικη και αυθόρμητη αντίσταση των γυναικών αυτών –πολλές από τις οποίες επιζούν σήμερα– έτσι που στα χέρια τους κατέληξε μια χυδαία αφήγηση ταξικής συνεργασίας, στην οποία αποθεώνεται η εντιμότητα ορισμένων στελεχών του εργατικού κόμματος, με επικεφαλής την τότε υπουργό Εργασίας Μπάρμπαρα Κασλ, αλλά και η διοίκηση της Φορντ, για την οποία η κατακλείδα της ταινίας ισχυρίζεται ότι από τότε τίμησε την εργατική νομοθεσία!
Η ιστορία, παρά ταύτα, παρουσιάζει ενδιαφέρον. Μερικές από αυτές τις γυναίκες –όσο και αν στη ταινία παρουσιάζονται σαν fashion victims– υπήρξαν στην πραγματικότητα πρωτοπόρες και ανυποχώρητες σε αυτό που θεωρούσαν δίκαιο και μη έχοντας δεσμούς και δεσμεύσεις με την καρεκλοκένταυρη συνδικαλιστική γραφειοκρατία κατάφεραν να νικήσουν. Είναι ντροπή αυτή η γελοία, χολιγουντιανού τύπου ταινία να τις παρουσιάζει σαν να έχουν μόλις δραπετεύσει από περιοδικά μόδας, όταν τουλάχιστον ένας Κεν Λόουτς θα άξιζε να μιλήσει γι’ αυτές.
Ελένη Σταματίου
