Είναι εκπληκτική η στασιμότητα που εμφανίζει ο ρώσικος κινηματογράφος αφότου «πέθανε» εντελώς ο «υπαρκτός σοσιαλισμός». Πριν κυριαρχούσαν η μοιρολατρία, ο φορμαλισμός και οτιδήποτε άλλο θέλετε εκτός από την ουσία. Βέβαια, είναι δύσκολο η ρωσική παράδοση να μεταστραφεί ξαφνικά σε χολιγουντιανή χωρίς να γίνει καταγέλαστη, όμως αυτή η τελείως υποκειμενική θεώρηση των πραγμάτων, από την οποία απουσιάζει κάθε προβληματισμός και διάθεση κριτικής, παραπέμπει στους παρακμιακούς ήρωες της λογοτεχνίας της τσαρικής εποχής, οι οποίοι άγονταν και φέρονταν από τη μοίρα και τα προσωπικά τους προβλήματα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Ο Αιχμάλωτος του Καυκάσου) ο ρώσικος κινηματογράφος, σε αντίθεση για παράδειγμα με τον κινέζικο που παράγει πληθώρα οξύαιχμων ταινιών με κάποιες κοινωνικές αναφορές, χαρακτηρίζεται από έλλειψη άποψης, από μετριότητα, σύγχυση, φλυαρία και υποκειμενισμό. Οι παρακαταθήκες κάποιων σαν τους Αϊζενστάιν, Ντονσκόι κλπ. μοιάζουν να ξεχάστηκαν εντελώς και η σύγχρονη κινηματογραφία πότε κλείνει το μάτι στο τσαρικό παρελθόν κσι πότε εμπνέεται από την μεταφυσική των Παρατζάνοφ, Ιοσελιάνι κλπ., ενώ σε κάθε περίπτωση εδώ και δεκαετίες αναπαράγει τη μιζέρια της ρωσικής κοινωνίας.
Αυτός ο πρόλογος έχει σκοπό να σας προϊδεάσει για το τι είναι ο «Δρόμος προς το Κόκτεμπελ»: Η ιστορία ενός ανέργου, χήρου αεροναυπηγού που μαζί με τον γιο του περιπλανιέται στην αχανή Ρωσία με σκοπό να φτάσει στο σπίτι της αδερφής του στη Μαύρη Θάλασσα. Εμείς απλά θα την χαρακτηρίζαμε σαν το πιο ανούσιο road-movie που είδαμε ποτέ. Οι δυο ήρωες, αφημένοι στη μοίρα και το τυχαίο παγιδευμένοι σε αργόσυρτα, χωρίς σκοπό, βαρετά πλάνα, κινούνται όπως ακριβώς και ο ρώσικος κινηματογράφος, δηλαδή προς μια αδιέξοδη πραγματικότητα.
