Σκηνές από τη ζωή ενός ευτυχισμένου, μεσήλικου ζευγαριού, τη σχέση με το γιο τους, τους φίλους τους κλπ. Ο Μάικ Λι γίνεται για μια ακόμα φορά οξυδερκής παρατηρητής της καθημερινότητας των ανθρώπων, των συναισθημάτων τους, των ψευδαισθήσεων, των αντιθέσεών τους, με μια σημειολογία αντίστοιχη του κοινωνικού ρεαλισμού που χαρακτηρίζει το ανεξάρτητο σινεμά σε Ευρώπη και Αμερική. Ειδικά το βρετανικό σινεμά έχει μια μακρά παράδοση στον τομέα αυτό και ο Μάϊκ Λι, σαν άξιος εκπρόσωπός του, αποδεικνύει πως οι καθημερινοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν συναρπαστικοί κινηματογραφικοί ήρωες, γιατί απλά η αληθινή ζωή είναι πιο ενδιαφέρουσα από τις φαντασιώσεις και την αίγλη των χολιγουντιανών παραμυθιών.
Στο «Μια χρονιά ακόμη» η πρωταγωνίστρια ( η Λέσλι Μάνβιλ σε μια απίστευτη ερμηνεία) παραπαίει ανάμεσα σε μια μίζερη πραγματικότητα, απραγματοποίητες επιθυμίες, ένα προοδευτικό αλκοολισμό και την οδυνηρή ανάγκη τής με οποιοδήποτε τρόπο επικοινωνίας. Μόνη διέξοδος στα αδιέξοδά της είναι να κατανοήσει την πραγματικότητα και να αναλάβει το βάρος των επιλογών της. Ομως, πόσες επιλογές έχει στ` αλήθεια; Η διασκέδαση, η επικοινωνία, οι σχέσεις έτσι όπως καθορίζονται από ένα εξοντωτικό και ανταγωνιστικό σύστημα παραγωγικών σχέσεων, είναι προσδιορισμένες και δεδομένες, τυλιγμένες μ’ ένα παχύ πέπλο φθοροποιού αλλοτρίωσης.
Σ` αυτές τις συνθήκες η οικογένεια φαντάζει στην ταινία του Μάικ Λι σαν μια απελπισμένη σανίδα σωτηρίας. Αλλά η οικογένεια δεν είναι πάντα μια όαση αλληλεγγύης και απανεμιάς. Οι ανταγωνιστικές σχέσεις, η αποξένωση, η εσωτερική ερήμωση και η πνευματική φτώχεια μεταφέρονται και μέσα σ’ αυτή. Και τελικά, είναι τραγικό να πρέπει να κάνει κανείς οικογένεια μόνο και μόνο για να έχει κάποιον να μιλήσει. Δεν είναι λοιπόν αυτή η λύση. Είναι μόνο ένα πρωταρχικό κύτταρο του κοινωνικού ιστού που σταδιακά εκλείπει κι αυτός. Ο Μάικ Λι που τόσο αποστασιοποιημένα, απέριττα και μεθοδικά αναπαριστά στην οθόνη αυτές τις καταστάσεις, αδυνατεί στο σημείο αυτό να δέσει ικανοποιητικά τις κοινωνικο-οικονομικές παραμέτρους με τις συμπεριφορές, τις ιδέες και τον τρόπο ζωής των ηρώων του. Και νομίζουμε πως αυτό αποτελεί το πιο τρωτό σημείο των ταινιών του.
ΥΓ: Φεστιβάλ ταινιών με θέμα την «Αυτοκρατορία του σώματος» διεξάγεται στον κινηματογράφο ΕΤΟΥΑΛ από τις 25/11 ως την 1/12. Σ’ αυτό προβάλλονται τόσο μερικές από τις πιο γνωστές ελληνικές ταινίες («Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» του Ν. Παναγιωτόπουλου, «Μπορντέλο» του Ν. Κούνδουρου κ.ά.) όσο και άλλες, πασίγνωστες, του παγκόσμιου κινηματογράφου («Η ωραία της ημέρας» του Λ. Μπουνιουέλ, «Η αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίσα Οσιμα κ.ά.).
Ελένη Σταματίου
