Μάλλον πρόκειται για τη νέα μόδα στο Χόλιγουντ… Σε διάστημα μικρότερο του έτους, έχουμε δει τουλάχιστον τρεις ταινίες με θέμα το ρατσισμό, τα πάθη του αφρικάνικου λαού στις ΗΠΑ, το κίνημα εναντίον της δουλείας κλπ. Ο Λι Ντάνιελς διαλέγει και αυτός (όπως και ο Μακουίν με το «12 χρόνια σκλάβος») να θίξει αυτά τα ζητήματα με όπλο μια αληθινή ιστορία. Ο αφρικανικής καταγωγής Σεσίλ Γκέινς καταφέρνει σε μικρή ηλικία να ξεφύγει από την κόλαση του Νότου και να γίνει μπάτλερ στο Λευκό Οίκο, γνωρίζοντας επτά διαφορετικούς προέδρους (από τον Αιζενχάουερ έως και τον Ομπάμα) και ζώντας τα πολιτικά γεγονότα όλης αυτής της περιόδου μέσα από τον Λευκό Οίκο. Ο ίδιος, φυσικά, για να κρατά αυτή τη θέση, είναι υπόδειγμα πιστού και διακριτικού υπαλλήλου, σε αντίθεση με το μεγάλο του γιο, ο οποίος διαλέγει να συμμετάσχει ενεργά στο κίνημα κατά του ρατσισμού εναντίον των Μαύρων και να το πληρώσει αρκετά ακριβά.
Πρόκειται για μία μεγάλη παραγωγή με ακριβοπληρωμένο καστ και εντυπωσιακά σκηνικά. Φαίνεται ότι έχουν επενδύσει αρκετά στον προπαγανδιστικό χαρακτήρα της ταινίας, διαλέγοντας δημοφιλείς περσόνες για τους ρόλους (εμφανίζονται από την Οπρα Γουίνφρεϊ μέχρι και τη Μαράια Κάρεϊ!) και υιοθετώντας μια ηθικοπλαστική προσέγγιση για το ζήτημα.
Ο Λι Ντάνιελς (που μας είναι γνωστός από «Monster’s ball» και «Precious») είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με μια πολυτάραχη περίοδο της αμερικάνικης ιστορίας (από το 1926 έως σήμερα). Στην ταινία του αναφέρονται η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο πόλεμος του Βιετνάμ, η δράση της Κου Κλουξ Κλαν, η δράση των Μαύρων Πανθήρων κ.ά. Ο σκηνοθέτης, παρολαυτά, επιλέγει τα πολιτικά γεγονότα να παρουσιάζονται εντελώς επιφανειακά, αφήνοντας στο θεατή μόνο μια γεύση συμπόνιας για την αδικία που έχουν υποστεί οι Μαύ-ροι στις ΗΠΑ. Επτά πρόεδροι περνούν από την ταινία και η μόνη πολιτική στόχευση είναι η παρουσίαση του Ομπάμα ως ελπίδας για την ισότητα, αγνοώντας τη διαμορφωμένη πραγματικότητα στη σύγχρονη αμερικάνικη κοινωνία. Από όλες τις ταινίες που έχουν βγει για το συγκεκριμένο ζήτημα, θα λέγαμε ότι η συγκεκριμένη αποτελεί την πιο καθαρόαιμη ταινία προπαγάνδας, που φυσικά απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στο αμερικάνικο κοινό.
Ελένη Π.
