Πρόκειται για την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του τούρκου σκηνοθέτη και εικαστικού (μετά τις «Journey to the Moon» το 2009, «2 Girls» το 2005, «Lola+Bilidikid» το 1999 και «The Serpent’s Tale» το 1995).
Στα χωριά της Ανατολικής Ανατολίας υπάρχει το έθιμο η οικογένεια να γιορτάζει την τελετή περιτομής του γιου της προσφέρoντας αρνί στο φούρνο σε όλους τους καλεσμένους. Η Μεντινέ προσπαθεί να πείσει τον άντρα της να γιορτάσουν την τελετή περιτομής του πεντάχρονου γιου τους, αλλά εκείνος θεωρεί ότι δεν έχουν την οικονομική άνεση για κάτι τέτοιο. Η Μεντινέ προσπαθεί με νύχια και με δόντια να εξοικονομήσει χρήματα και να πείσει τον άντρα της, ενώ ο ίδιος είναι ένας μάλλον ανεπρόκοπος τύπος, που τελικά παρασύρεται από μια πόρνη. Ο γιος (τον οποίο όλοι φωνάζουν «αρνάκι»), από ένα αστείο της μεγαλύτερης αδερφής του, έχει πειστεί ότι αν δε βρεθεί το σφάγιο θα σφάξουν και θα προσφέρουν τον ίδιο στους καλεσμένους.
Ο Αταμάν ζουμάρει με τον κινηματογραφικό φακό του στα απομακρυσμένα και ξεχασμένα χωριά της Ανατολίας και μας παρουσιάζει τη στρυφνή και ζοφερή πλευρά της τουρκικής επαρχίας, όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Μικρές και κλειστές κοινωνίες, άνθρωποι που παλεύουν να επιβιώσουν και κοινωνικές νόρμες που λειτουργούν ως μοχλοί καταπίεσης και ελέγχου είναι τα στοιχεία που συνθέτουν το πλαίσιο στο οποίο τοποθετεί την ιστορία του και ταυτόχρονα τα στοιχεία που θέλει να αναδείξει.
Ο Αταμάν υπογράφει και το σενάριο, που αποδεικνύεται πολύ δυνατό χαρτί, με το διακριτικό, έξυπνο και σαρκαστικό χιούμορ του, το οποίο επιτρέπει τη συναισθηματική αποφόρτιση και απομακρύνει την ταινία από φτηνούς μελοδραματισμούς. Ετερο δυνατό χαρτί στα χέρια του σκηνοθέτη είναι η φωτογραφία της ταινίας. Με υποβλητικά και επιβλητικά τοπία και ελαφρώς σκοτεινή ατμόσφαιρα δημιουργείται το κατάλληλο οπτικό περιβάλλον για την επίτευξη των στόχων του δημιουργού.
Μεγαλύτερη σημασία όμως έχει αυτή καθεαυτή η σκηνοθετική ματιά. Ο Αταμάν επιλέγει ένα τρυφερό, ανάλαφρο και χιουμοριστικό, συνάμα όμως αιχμηρό τρόπο για να αναδείξει τις σκοτεινές πλευρές της καθημερινότητας της καθυστερημένης τουρκικής επαρχίας. Εγχείρημα αρκετά δύσκολο, το οποίο όμως τελικά πετυχαίνει.
Η ταινία έχει συμμετάσχει σε αρκετά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο, ενώ έχει βραβευτεί με το βραβείο CICAE του τμήματος «Πανόραμα» στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και με τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Α’ και Β’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ της Αττάλειας.
Ελένη Π.
