Η προεκλογική υπόσχεση του Δημάρχου της Ζαχάρως να βρει νύφες για τους εργένηδες της περιοχής του γίνεται ντοκιμαντέρ από έναν ταλαντούχο νέο σκηνοθέτη. Ο Κίμωνας Τσακίρης στρατοπέδευσε για οκτώ μήνες στη Ζαχάρω και κατέγραψε με ευαισθησία, χιούμορ και μελαγχολία αυτή την πλευρά της ελληνικής επαρχίας, όπου ένα τμήμα του ανδρικού πληθυσμού, ασχολούμενο κυρίως με αγροτικές και κτηνοτροφικές εργασίες, δυσκολεύεται να βρει σύντροφο.
Με την εξαιρετική σκηνή μιας γριάς που μεταφέρει ξύλα ο Τσακίρης τα λέει όλα σ’ ό,τι αφορά την απέχθεια των νέων γυναικών να ζήσουν και να εργαστούν στην επαρχία προτιμώντας οποιαδήποτε δουλειά στην Αθήνα. Ετσι λοιπόν ο δήμαρχος υλοποιεί την υπόσχεσή του με τους υποψήφιους γαμπρούς στο μακρινό Κλιν της Ρωσίας, όπου η επαρχιώτικη μιζέρια και μοναξιά συναντούν τη ρωσική φινέτσα στα πρόσωπα μερικών νέων γυναικών που θέλουν να γυρίσουν σελίδα στη ζωή τους. Φυσικά, όση φτώχεια και ταπεινώσεις κι αν έχουν υποστεί οι κάτοικοι της δύσμοιρης αυτής χώρας που λέγεται Ρωσία δεν είναι αρκετές για να πείσουν τις αξιοπρεπείς αυτές γυναίκες, ότι ο καλύτερος τρόπος να συνεχίσουν τη ζωή τους είναι ν’ ακολουθήσουν ένα βοσκό κι ένα καφετζή στα περίχωρα της Ζαχάρως. Ετσι, το εγχείρημα αποτυγχάνει, αφού βέβαια οι άνθρωποι δεν είναι κρέας για πούλημα.
Σημείο που δεν περνά απαρατήρητο είναι το ξεβράκωμα με το γάντι του τοπικού ορθόδοξου ιερέα, που μάλιστα προτείνει τον εαυτό του ως δουλέμπορο, και των λοιπών λαμόγιων της περιοχής. Η κάμερα καταγράφει επίσης τον σκεπτικισμό, την ταπεινοφροσύνη και τις χαμηλές προσδοκίες των υποψηφίων, όμως δεν απαντά στο ερώτημα: Γιατί στη Ρωσία και την Ουκρανία; Γιατί όχι στην Αγγλία, ας πούμε; Τι υποκρύπτει αυτή η επιλογή; Αν είχαμε και σ’ αυτό μια απάντηση, ο Κίμωνας Τσακίρης θα ήταν ασφαλώς το πρόσωπο της φετινής ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής
Ελένη Σταματίου
