Μετά τον «Μικρόκοσμο» (που δημιούργησε μεγάλη αίσθηση) και τα «Ταξιδιάρικα πουλιά», οι δυο γάλλοι ντοκιμαντερίστες, χρησιμοποιώντας πρωτοποριακές μεθόδους κινηματογράφησης, επιχειρούν ένα ποιητικό ταξίδι στους ωκεανούς, φιλοδοξώντας όχι μόνο να δείξουν τη μαγεία και την άγρια ζωή των θαλασσών, όχι μόνο τις αρνητικές συνέπειες της ανθρώπινης επέμβασης, αλλά και να συμβάλλουν σε μια οικολογική αφύπνιση των θεατών.
Ακολουθώντας λοιπόν την προτροπή του Κουστό, που θεωρούσε ότι ο καλύτερος τρόπος για να πεισθούν οι άνθρωποι να προστατεύσουν τη φύση είναι να ανακαλύψουν την ομορφιά της, οι σκηνοθέτες αποφασίζουν να συμπλεύσουν και να συνταξιδέψουν με τα πολυποίκιλα πλάσματα των ωκεανών όχι για να δώσουν επιστημονικές πληροφορίες, αλλά για να αναδείξουν τη δυναμική και την ομορφιά της θαλάσσιας ζωής.
Για το επίτευγμα αυτό απαιτήθηκαν τέσσερα χρόνια γυρισμάτων και φυσικά η κάμερα δεν καταγράφει μόνο τη συνέχιση της φυσικής ζωής αλλά και τη διαφοροποίηση εκεί όπου επενέβη η κάθε είδους «ανάπτυξη». Περιττεύει ίσως να πούμε ότι παρά τη χρησιμότητα αυτών των ντοκιμαντέρ, η δομή τους έχει έναν επιφανειακό και αταξικό χαρακτήρα. Αυτό που αποκαλείται «ανθρώπινη απληστία» είναι στην πραγματικότητα η κερδοσκοπική δραστηριότητα των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων. Οχι ότι λείπουν οι ατομικές ευθύνες, όμως οι μεμονωμένοι άνθρωποι και να ήθελαν δεν μπορούν να προκαλέσουν την τεράστια οικολογική καταστροφή που βλέπουμε γύρω μας. Ετσι, δεν είναι περίεργο που τέτοια ντοκιμαντέρ χρηματοδοτούνται από ένα σωρό εταιρίες που δραστηριοποιούνται στη λεγόμενη πράσινη ανάπτυξη καθώς και από το πριγκιπάτο του Μονακό μέχρι την Total και την Credit Agricole !
ΥΓ: Μπαίνουμε στον πειρασμό να υπενθυμίσουμε ότι στη Σοβιετική Ρωσία, που συχνά κατηγορήθηκε από τους «ευαίσθητους» δυτικούς για οικολογικές παρεκβάσεις, ο φόνος ενός τάρανδου τιμωρούνταν με δεκαπενταετή κάθειρξη και αφαίρεση της κομματικής ιδιότητας, εάν αυτή υπήρχε.
Ελένη Σταματίου
