Παράξενος συνδυασμός πολιτικής αλληγορίας και φανταστικού κινηματογράφου σ’ αυτή τη ταινία του Μεξικανού παραγωγού, σκηνοθέτη και σεναριογράφου, με την οποία κάνει ένα βήμα παραπέρα από τα υπερφυσικά θρίλερ που σκηνοθετούσε μέχρι τώρα (χαρακτηριστικότερο το «Blade ΙΙ») και αποδεικνύει ότι έχει κάτι περισσότερο να πει.
Η δράση της ταινίας τοποθετείται στην εποχή της Ισπανικής επανάστασης, για την ακρίβεια περί το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Ο φασίστας λοχαγός του Φράνκο, Βιντάλ (τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Σέρζι Λόπες), επιφορτισμένος να ξεκαθαρίσει μια δασώδη περιοχή από τους εναπομείναντες αντάρτες, υποδέχεται στο στρατόπεδο την έγκυο σύζυγό του, Κάρμεν, με τη μικρή κόρη από τον πρώτο γάμο της, Οφηλία. Σ’ ένα σκηνικό απόλυτου τρόμου, όπου τα εγκλήματα των φασιστών διαδέχονται το ένα το άλλο, η μικρή Οφηλία δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στον γύρω κόσμο της και επινοεί τα δικά της όνειρα, το δικό της παραμύθι. Σ’ αυτό το παραμύθι ζωντανεύει ο αρχαίος Ρωμαίος θεός Φαύνος, ο αντίστοιχος του Ελληνα Πάνα, δίκαιος και άγριος μαζί, που παρασέρνει την Οφηλία σ’ ένα λαβύρινθο σκοτεινό και λυτρωτικό μαζί. Είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθεί να επιβιώσει η μεταπολεμική τρομαγμένη Ισπανία. Μόνο που ο φασισμός δεν αντέχει ούτε καν αυτό το δύσκολο παραμύθι. Γιατί απλά εκπροσωπεί και αντιπροσωπεύει τον απόλυτο θάνατο.
Αν και οι αλληγορίες στην ταινία είναι δύσκολες και σύνθετες, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο ότι δίνει με εξαιρετική σαφήνεια την ψυχολογία του φασισμού. Κι αν δεν είχε τόση ένταση το υπερφυσικό κομμάτι της ταινίας του, θα μιλούσαμε για την πιο σοκαριστική πολιτική ταινία της χρονιάς.
Ελένη Σταματίου
