Το 2005, ο γεωργιανής καταγωγής Γκέλα Μπαμπλουανί σκηνοθέτησε στη Γαλλία μια εξαιρετική ασπρόμαυρη ταινία με τον τίτλο «13 Τζαμέτι». Ηταν η ιστορία ενός φτωχού νεαρού μετανάστη-εργάτη κεραμοσκεπών, που εμπλέκεται σ` ένα κύκλωμα πλούσιων τζογαδόρων που στοιχηματίζουν πάνω σε ανθρώπινες ζωές. Πέντε χρόνια μετά, θύμα ίσως των χρημάτων και της φήμης, επεχείρησε ριμέικ της πρώτης του ταινίας. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι περισσότερο από απογοητευτικό. Μια αμερικανιά που στηρίζεται μόνο στο σοκ και το διάσημο καστ που επιλέχτηκε για τους κύριους ρόλους. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα της πρώτης ταινίας, ο στοχασμός, η αγωνία και το κόστος της επιβίωσης, οι σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, η διαστροφή του πλούτου και του τζόγου εδώ περνούν σε δεύτερη μοίρα.. Εχει κανείς την εντύπωση ότι βλέπει ένα κακόγουστο σπαγγέτι-γουέστερν αντί για ένα στοχαστικό εφιάλτη (έστω ακραίο), που μερικές φορές δημιουργούν οι αδήριτες ανάγκες της καθημερινότητας.
ΥΓ: Είναι περίεργο όταν αναλογίζεται κανείς το απαξιωτικό «άγγιγμα» των αμερικανικών εκδοχών ευρωπαϊκών ταινιών. Φαίνεται ότι και μόνο η οσμή του χρήματος, στο όνομα ενός ευρύτερου κοινού, βρωμίζει τα πάντα. Εδώ κοτζάμ Μίκαελ Χάνεκε απέτυχε στο ριμέικ της αμερικανικής εκδοχής του «The game», θα επιτύγχανε ο καημένος ο Μπαμπλουανί;
Ελένη Σταματίου
