Οι υποκλοπές καλά κρατούν. Δεν αναφερόμαστε μόνο στις παρακολουθήσεις σταθερών και κινητών τηλεφώνων, με νόμιμη ή μη κάλυψη. Αναφερόμαστε στις νόμιμες υποκλοπές που οργιάζουν τα τελευταία χρόνια. Τις υποκλοπές στο μεροκάματο, στη δουλειά, στα εναπομείναντα δικαιώματα των εργαζόμενων. Κάθε φορά, κάθε βδομάδα, κάθε φύλλο της εφημερίδας, ένας νέος κατάλογος υποκλοπών εμφανίζεται. Το ωραίο είναι ότι κάθε μέρα, κάθε στιγμή, με κάθε ευκαιρία η αφρόκρεμα του τόπου, από την κυβέρνηση ως τον τελευταίο επιχειρηματία και πολιτικό, όλοι μα όλοι, βιομήχανοι, ΠΑΣΟΚ, γραφειοκράτες συνδικαλιστές, ορκίζονται ότι μοχθούν, διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι αγωνιούν, δουλεύουν, ξεσκίζονται για τα δικαιώματα και το μέλλον των εργαζομένων.
Σ’ αυτή τη ρότα της τρελής φιλεργατικής προσπάθειας εντάσσονται νέα και παλιά πεπραγμένα. Εντάσσεται η επιστράτευση των ναυτεργατών. Εντάσσεται το ξυλοφόρτωμα των εργατών των λιπασμάτων και των τραπεζοϋπαλλήλων. Ο συντονισμός των βιομήχανων με το φιλεργατισμό της κυβέρνησης Καραμανλή, με πρόταση για αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό. Η βιομηχανία Γιούλα που επιμένει στην απόλυση των 180 εργατών. Η Coca-Cola που καλεί εκβιαστικά τη διοίκηση του σωματείου να προσέλθει στο τραπέζι των «διαπραγματεύσεων» για την πραγματοποίηση των 150 απολύσεων.
Από την άλλη, από τη φιλεργατική πλευρά με τη σφραγίδα, με τη βούλα, με το όνομα, με τη βεβαίωση του Πρωτοδικείου, το σενάριο δεν έχει πια καμιά φαντασία. Εχει βάλτωμα στη μιζέρια της γραφειοκρατίας, όπως ο υπάλληλος που βαλτώνει μέσα στα χαρτιά του και τα απαγορευμένα όνειρά του. Εχει σημασία αν το γραφείο είναι σύγχρονο, νεοκλασικό, ντιζαϊνάτο ή αν παραμένει συντηρητικό, απαρχαιομένο, αραχνιασμένο; Εχει σημασία να συγκριθεί η αποτελεσματικότητα των εθιμοτυπικών 24ωρων, με αυτή των απογευματινών συλλαλητηρίων; Ασφαιρες τουφεκιές χαρακτηρίζει ο «Ριζοσπάστης» τις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ. Ενώ αυτές που καθοδηγεί το ΠΑΜΕ, ε;
Αυτή η κατάσταση αποθρασύνει την ολιγαρχία, την κυβέρνηση τους καταπιεστικούς μηχανισμούς, τις δυνάμεις καταστολής. Κυβέρνηση και ολιγαρχία γνωρίζουν καλά τις δυνατότητες, την πραγματική κατάσταση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και της καθεστωτικής αριστεράς. Ορισμένοι μάλιστα έχουν «ξεφύγει» τελείως. Μπροστά στην αδηφαγία τους για περισσότερο κέρδος εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους συνεργάτες τους γραφειοκράτες συνδικαλιστές.
Ολα αυτά, βέβαια, πατάνε στο σκληρό έδαφος της απραξίας, της χαμηλής, της ανεπαρκούς αντίδρασης. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ενώ η επίθεση ενάντια στο μεροκάματο και τα δικαιώματα βρίσκεται στο ζενίθ, η αντίδραση κινείται περίπου στο ναδίρ. Συνυπολογίστε ότι η αναγκαιότητα της εποχής είναι η κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.
Επίκαιρος όσο ποτέ ο ποιητής που μίλαγε για τα ψέματα: «…σου είπαν ψέματα πολλά, ψέματα σου λένε ξανά, και αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν, ψέματα σου λένε οι εχθροί σου, μα κι οι φίλοι σου με ψεύτικες αλήθειες σε κοιμίζουν…».
Σ’ αυτό το σκληρό έδαφος πατάνε η ΝΔ και ο Καραμανλής, όταν ισχυρίζονται ότι οι μεταρρυθμίσεις τους έχουν την κοινωνική υποστήριξη. Σ’ αυτό το σκληρό έδαφος ονειρεύεται το ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη πως θα εξασθενίσει τόσο πολύ η μνήμη των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να ξανάρθει γρήγορα στην κυβερνητική εξουσία. Σ’ αυτό το σκληρό έδαφος εξυφαίνει η αστική τάξη τα νέα σχέδια για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, νέες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, νέες περικοπές επί των περικοπών.
Εκείνο, όμως, που ίσως έχει περισσότερη σημασία απ’ όλα είναι η προσπάθεια να πείσουν ότι το σημερινό βαρομετρικό χαμηλό για την εργατική τάξη, για την καταπιεσμένη κοινωνία, είναι μόνιμο, αιώνιο καιρικό φαινόμενο. Οτι μέσα στο μουντό τοπίο εκείνο που πρέπει να κάνουν οι αδύνατοι, το μόνο που μπορούν, είναι να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στους δυνατούς. Τέτοιοι ισχυρίζονται πολλοί ότι είναι. Αλλά, αφού είναι τόσο δυνατοί, αφού λένε ότι είναι τόσο ικανοί, αφού ισχυρίζονται ότι είναι τόσο ξύπνιοι και καταφερτζήδες, τόσο πανίσχυροι, τόσο υπερεξοπλισμένοι, προς τι η ανησυχία, ακόμα και όταν οι αντιδράσεις έχουν την πιο ανώδυνη, την πιο αναποτελεσματική μορφή;
Το λένε και οι ίδιοι. Φοβούνται την κοινωνική αναταραχή, τις κοινωνικές αντιδράσεις. Η αστική τάξη γνωρίζει πολύ καλά τις δυνατότητες των αντιπάλων της και κυρίως τις δυνατότητες της εργατικής τάξης. Γνωρίζει πολύ καλά τις δυνατότητες και δεν ξεχνά τις εφιαλτικές στιγμές που πέρασε όταν οι αντίπαλοί της βγήκαν στο προσκήνιο. Αυτή γνωρίζει, οι άλλοι δεν πρέπει να ξέρουν, δεν πρέπει να συγκρίνουν, πρέπει να ξεχάσουν.
Το ψέμα, λοιπόν, το ταξικό ψέμα στο προσκήνιο. Ο αναβαθμισμένος ρόλος των ΜΜΕ και των ιδεολογικών μηχανισμών στο προσκήνιο. Στο σκληρό, όμως, έδαφος της σημερινής πραγματικότητας εποχιακά μόνο ανθούν τα μπουμπούκια της ταξικής σκλαβιάς, της ταξικής υποταγής, του ατομισμού και της αναποτελεσματικότητας. Αυτή είναι η ιστορική ταξική αλήθεια. Οσα ψέματα και να πουν δεν θα μπορέσουν να τη σβήσουν. Οσες υποκλοπές και να στήσουν δεν μπορούν να την αφουγκραστούν. Δεν μπορούν να την αφοπλίσουν. Δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Επίμονα σταθερά αυτή θα τριγυρίζει, θα αναπτύσσεται, θα γειώνεται στο σημερινό σκληρό έδαφος. Εκεί όπου συναντιέται με την αγανάκτηση του λειψού φαγητού. Την οργή του χαμένου μεροκάματου. Το μίσος ενάντια στην καταπίεση, τη σκλαβιά, τον εκβιασμό.
Η ταξική αλήθεια. Αυτή έχει ανάγκη το σκληρό έδαφος της κοινωνικής συνείδησης των καταπιεσμένων. Την ταξική αλήθεια του σταθερού, του επίμονου, του ανειρήνευτου αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο. Την ταξική αλήθεια της αναζήτησης της νέας επαναστατικής συλλογικότητας. Της αφύπνισης και της εφόρμησης των καταπιεσμένων της εργατικής τάξης προς τους ουρανούς.
Παντελής Νικολαΐδης
