Ο Αλαβάνος έχει πάρει φόρα και δεν κρατιέται. Τη μια μέρα δηλώνει ότι πρέπει να απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα στον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου, για να μην την ξεπουλάνε στην ΕΕ και το ΔΝΤ και την άλλη καλεί το Γιωργάκη να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους όπως ο πατέρας του. Ο Τσίπρας από τη μια ζητάει δημοψήφισμα (και καταφέρνει να περάσει τη σχετική απόφαση στην ΚΠΕ του ΣΥΝ, με τους «λαφαζανικούς» να απέχουν) και από την άλλη δηλώνει «εγώ δεν είμαι έξαλλος, δεν λέω να φύγει η κυβέρνηση»! Ο Λαφαζάνης καλεί την κυβέρνηση να πετάξει με τις κλοτσιές τους εκπροσώπους της τρόικας ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, αλλά όταν έρχεται η ώρα των πρακτικών προτάσεων παθαίνει γλωσσοδέτη. Πιο σίγουροι είναι οι «ανανεωτικοί», οι οποίοι ζητούν να μην αμφισβητείται η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, ενώ κατά τα άλλα ασκούν μια ήπια κριτική στην κυβέρνηση, καθαρά διαχειριστικού επιπέδου.
Είναι πασίδηλο πλέον πως εκεί στο ΣΥΝ αποτελούν «μια ωραία ατμόσφαιρα». Το ίδιο ισχύει και για το ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, αν μέχρι τώρα ήταν τα «καπετανάτα» που κυρίως τους έσπρωχναν τον ένα ενάντια στον άλλο, τώβρα είναι φανερό ότι η ίδια η πραγματικότητα της κρίσης είναι αυτή που τροφοδοτεί τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Καλός ο λαϊκισμός τύπου Αλαβάνου, που δίνει «θέματα» και ανοίγει «πόρτες» στα ΜΜΕ, όμως ο ΣΥΝ είναι μια δύναμη που πιστεύει πως και ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος και η αστική δημοκρατία μια χαρά πολίτευμα είναι (με κάποια μερεμέτια). Πώς να σταθεί, λοιπόν, στις σημερινές συνθήκες, που ο καπιταλισμός δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του;
Οι αστοί ρεφορμιστές τύπου ΣΥΝ έχουν μάθει να πολιτεύονται με «θετικές προτάσεις». Τι λένε, λοιπόν, τόσο καιρό τώρα στην κυβέρνηση; Κάνουν προτάσεις διαχείρισης: ζητήστε ευρωομόλογο, φτιάξτε μέτωπο με την Ισπανία και την Πορτογαλία και άλλες τέτοιες παπαριές. Ολ’ αυτά τα έχει διαλύσει η πραγματικότητα της κρίσης, οπότε έχουν μείνει μετέωροι. Να προσφέρουν συναίνεση στην κυβέρνηση δεν μπορούν, να καλέσουν το λαό σε ξεσηκωμό με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο επίσης δε μπορούν, οπότε παραπαίουν.
