Δεν θυμόμαστε να έχει υπάρξει πιο αμήχανη τοποθέτηση αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης απ’ αυτή του Σαμαρά κατά τη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού στα τέλη του Δεκέμβρη. Εψαχνε ο δόλιος να βρει κάτι για να κάνει κριτική στην κυβέρνηση και δεν εύρισκε. Περιορίστηκε έτσι σε μερικές παπαριές-ευχολόγιο. Το ρεζουμέ της τοποθέτησής του ήταν αποκαλυπτικό. Δήλωσε αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει «το μεγάλο όπλο της συναίνεσης» (σπουδαία ανακάλυψη!) και να στηρίξει την κυβέρνηση «σε ό,τι σωστό προωθεί», ξεκαθαρίζοντας ότι «θα βάλουμε και εμείς πλάτη να περάσουν τα απαραίτητα μέτρα».
Την ίδια γραμμή ακολούθησαν τα στελέχη της ΝΔ και τις μέρες που ακολούθησαν, κατά τις οποίες τα κυβερνητικά στελέχη έφτιαχναν ένα κλίμα οικονομικής τρομοκρατίας και προανήγγειλαν ακόμα πιο βάρβαρα οικονομικά μέτρα. «Η κυβέρνηση καλείται να σταματήσει άμεσα τις κατευθυνόμενες διαρροές και να παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις φορολογικής πολιτικής, έτσι ώστε να μπορέσουν τα πολιτικά κόμματα και οι κοινωνικοί φορείς να τοποθετηθούν υπεύθυνα», δήλωνε ο εκπρόσωπος Τύπου Π. Παναγιωτόπουλος την περασμένη Δευτέρα, σε μια ακόμη εκδήλωση αντιπολιτευτικής αμηχανίας. Αλλα στελέχη το πήγαιναν ακόμα παραπέρα. Ο Γ. Σούρλας κάλεσε την κυβέρνηση να πάρει «αυστηρά μέτρα», εν γνώσει των «εξεγέρσεων κοινωνικών ομάδων» που θα υπάρξουν, ενώ ο «άρχων των τρακτέρ» Θ. Κοκκινούλης χαρακτήρισε «πολιτική αυτοκτονία» κάθε σκέψη για αγροτικές κινητοποιήσεις, διότι από τη μια έχουν κλείσει τα Τέμπη με τις κατολισθήσεις (!) και από την άλλη δεν πρέπει να αγνοήσουν «την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην οικονομία της χώρας».
Ετσι θα πορευτεί από εδώ και πέρα η ΝΔ. Κόμμα του μεγάλου κεφάλαιου είναι και πρέπει επί της ουσίας να στηρίξει τα σκληρά αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα. Ως αντιπολίτευση θα ασκεί προσεκτική κριτική στην κυβέρνηση, εστιάζοντας όχι στην ουσία των μέτρων, αλλά στην ικανότητα και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Και πάλι χωρίς ιδιαίτερα ψηλούς τόνους, γιατί είναι πρόσφατη η αποδοκιμασία της στις κάλπες. Οσο θα φθείρεται η κυβέρνηση τόσο θα ανεβάζει και η ΝΔ τους τόνους. Οπως, άλλωστε, έκανε και το ΠΑΣΟΚ το διάστημα 2004-9.
Από την άλλη, ο Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να ρίξει το βάρος στη στερέωση της εξουσίας του στο κόμμα. Πρέπει να αντιμετωπίσει τον Καρατζαφέρη που του βάζει «αγκάθια» από τα δεξιά και να παραλύσει την αντίδραση των μητσοτακικών. Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, το πρώτο είναι πιο εύκολο από το δεύτερο. Οι υστερικές εθνικιστικές και ρατσιστικές κραυγές του ΛΑΟΣ δεν έχουν μεγάλο έδαφος ανάπτυξης και μπορούν να απορροφηθούν. Ομως, η επανεμφάνιση του Μητσοτάκη στο προσκήνιο είναι ανησυχητική, γιατί ο «αρχιερέας της ίντριγκας» είναι σε θέση να κάνει ζημιά, αδιαφορώντας αν θα «κάψει» και κάποιους δικούς του. Ο Μητσοτάκης είναι μανούλα σ’ αυτή την τακτική. Πρώτα εμφανίστηκε για να ξανακατοχυρωθεί ως παράγοντας του δημόσιου αστικού πολιτικού βίου και να καλλιεργήσει το αίσθημα της αναμονής για τις επόμενες κινήσεις του. Οι πάντες περιμένουν πότε θα την πέσει στο Σαμαρά κι αυτό του δίνει την πρωτοβουλία. Το ερώτημα είναι αν απλά θέλει να πάρει εκδίκηση ή αν διεκδικεί κάτι. Κρίνοντας από το παρελθόν του, μάλλον το δεύτερο ισχύει και σύντομα θα καταλάβουμε και τι διεκδικεί.
