«Είτε μας αρέσει είτε όχι, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι στο κυρίαρχο σήμερα ζήτημα που σκεπάζει όλα τα άλλα, τον φόβο και την αγωνία του ελληνικού λαού για τα δεινά που τον απειλούν υπό το καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ, ο Αντ. Σαμαράς και η υπ’ αυτόν ΝΔ δηλώνουν ότι συμμερίζονται τις ανησυχίες των πολιτών και τάσσονται φραστικά αναφανδόν κατά του ΔΝΤ. Αντιθέτως, ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τάσσονται με τις πράξεις τους στο εχθρικό προς τον λαό στρατόπεδο, εκείνο του ΔΝΤ και της ΕΕ».
Τα παραπάνω δεν τα έγραψε κάποιος καλυμμένος οπαδός του Σαμαρά αλλά ο Γιώργος Δελαστίκ στο «Εθνος». Σχόλιο για το περιεχόμενο της «ανάλυσης» δεν χρειάζεται. Τα αίτια ας αναζητήσουμε.
Υπάρχει, καταρχάς, ο εγκλωβισμός σε μια εξω-οικονομική, εξω-ταξική λογική, σύμφωνα με την οποία το πρόβλημα είναι το ΔΝΤ και η ΕΕ, δηλαδή κάποιοι εξωγενείς παράγοντες, και όχι το καπιταλιστικό σύστημα όπως έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα. Το πρόβλημα δεν είναι η βούληση της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος εξουσίας, αλλά η διάρθρωση του ελληνικού καπιταλισμού, το δέσιμό του (με όρους υποταγής) με το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο. Αυτή η σχέση καθορίζει και την πολιτική που ασκούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης. Οι κυβερνήσεις δεν είναι υπερταξικά όργανα, δεν εκφράζουν τη λαϊκή βούληση, αλλά ένα εργαλείο διεύθυνσης της οικονομίας και του κράτους, προς όφελος του μεγάλου κεφάλαιου.
Υπάρχει επίσης ο «πραγματισμός», όπως αποκαλούν πολλοί τον πολιτικό οπορτουνισμό. Βγαίνει ένα αντιπολιτευόμενο κόμμα και κάνει δηλώσεις ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης κι αμέσως διάφοροι «αριστεροί» τύπου Δελαστίκ είναι έτοιμοι να του απονείμουν εύσημα, παραβλέποντας εντελώς το στοιχείο της κοινωνικής δημαγωγίας που είναι κυρίαρχο στα αντιπολιτευόμενα αστικά κόμματα. Ετσι, συμβάλλουν και αυτοί στη συγκρότηση των εναλλακτικών λύσεων εξουσίας του συστήματος.
