♦ Αναξιόπιστη
Από την προπερασμένη εβδομάδα φιλοκυβερνητική εφημερίδα («Ελεύθερος Τύπος») επέμενε ότι η αναλογιστική μελέτη του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ΔΓΕ) έχει παραδοθεί στην κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, όμως (και ο Μαγγίνας και ο Ρουσόπουλος) διέψευδε την είδηση, μολονότι ήταν φανερό (από τα αποσπάσματα που δημοσίευε), ότι η εφημερίδα είχε στα χέρια της τουλάχιστον τα βασικά σημεία.
Την Πέμπτη 18 Οκτώβρη έγινε στη Βουλή η πρώτη του «διαλόγου» για το Ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση δήλωσε και πάλι ότι δεν έχει λάβει ακόμα τη μελέτη του ΔΓΕ. Το ΠΑΣΟΚ αποχώρησε, δηλώνοντας ότι δε μπορεί να συζητήσει χωρίς αναλογιστική μελέτη. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) παρέμεινε, δηλώνοντας ότι την επόμενη φορά δε θα συμμετάσχει, αν δεν έχει κατατεθεί αναλογιστική μελέτη.
Την Παρασκευή το απόγευμα (όταν δηλαδή οι εφημερίδες είχαν κλείσει, ενώ οι συντάκτες των τηλεοπτικών δελτίων ούτε διαγωνίως δεν προλάβαιναν να διαβάσουν το πυκνογραμμένο κείμενο των 30 σελίδων με τους πολλούς πίνακες), η μελέτη του ΔΓΕ έφτασε σε όλα τα ΜΜΕ (το λέμε με σιγουριά, γιατί τότε έφτασε και σε μας). Και μόνο αυτός ο χειρισμός θα έφτανε για να χαρακτηριστεί η κυβέρνηση εντελώς αναξιόπιστη. Κυβέρνηση μπλοφαδόρων και παγιδευτών.
♦ Απαθείς θεατές
Καινούργιο τρομο-θέαμα βρήκαν τα ΜΜΕ. Σίγουρο σασπένς, εξασφαλισμένη η θεαματικότητα-ακροαματικότητα. Πού θα χτυπήσει η πλημμύρα; Στη Ζαχάρω, στην Αιγιάλεια ή μήπως στην Αττική; Ξεκινούν με τα δελτία της ΕΜΥ, εντοπίζουν τις περιοχές που χτυπήθηκαν το καλοκαίρι από τις πυρκαγιές κι αρχίζουν τις απευθείας συνδέσεις με τους τοπικούς ανταποκριτές τους. Οπως τους παρακολουθείς έχεις την αίσθηση ότι στενοχωριούνται που η βροχή δεν ήταν τόσο δυνατή, που δεν πλημμύρισαν χωριά και συνοικισμοί για να ‘χουν να δείχνουν. Και οι τηλεθεατές κάθονται απαθείς στην πολυθρόνα και παρακολουθούν το ψεύτικο σασπένς των καναλιών, συνηθισμένοι στην αδράνεια και τη μοιρολατρία.
♦ Ποιο αντάρτικο;
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Και έχει πάντα το ίδιο άρωμα, σημάδι αξιοπιστίας του μαγαζιού. Για το υποτιθέμενο αντάρτικο των βουλευτών έναντι των κομμάτων εξουσίας, λέμε, που ως υπερπαραγωγή σε μορφή σίριαλ άρχισε να παίζεται και τούτες τις μέρες. Τα διαφημιστικά τρέιλερ άρχισαν από την επαύριο των εκλογών. Ηταν βλέπετε εκείνο το μαγικό 152 που δεν σηκώνει άλλη διαχείριση. Το ρόλο τους τον ξέρουν όλοι καλά. Οι δυσαρεστημένοι βουλευτές ξέρουν ότι και να βήξουν μπορεί να δώσουν θέμα. Τα ΜΜΕ ξέρουν πως να γιγαντώνουν το βήξιμο των πικραμένων και των υπουργήσιμων.
Και στο πρωθυπουργικό επιτελείο ξέρουν πως να διαχειρίζονται αυτά τα περιστατικά: μαστίγιο και καρότο είναι η διαχρονικά πετυχημένη συνταγή. Απειλή για νέες εκλογές (με λίστα) και υποσχέσεις για καλύτερη μεταχείριση στο μέλλον.
Στα 33 χρόνια της μεταπολίτευσης «αντάρτικο» είχαμε πολλές φορές. Ομως, μια κυβέρνηση έπεσε. Αυτή του Μητσοτάκη το 1993. Επεσε σε ειδικές συνθήκες και επειδή η πτώση της θα γεννούσε ένα καινούργιο κόμμα, την αλήστου μνήμης ΠΟΛΑ του Σαμαρά. Εκείνες οι συνθήκες, όμως, κάθε άλλο παρά το συνηθισμένο «αντάρτικο» θύμιζαν. Γι’ αυτό μη δίνετε καμιά σημασία σε όλη αυτή τη φιλολογία που έχει στο κέντρο της πότε τον Μανώλη, πότε τον Πολύδωρα και πότε κάποιους άλλους. Ολοι αυτοί θυμούνται πολύ καλά τη φράση του Αβέρωφ για την τύχη του αρνιού που απομακρύνεται από το μαντρί. Και έχουν δώσει πολλάκις εξετάσεις, για να έχουμε οποιαδήποτε αμφιβολία ότι η μόνη «αρχή» στην οποία παραμένουν σταθεροί είναι η εξασφάλιση της πολιτικής τους καριέρας. Οσοι τρέφουν ελπίδες ότι το «αντάρτικο» της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς θα λειτουργήσει ως ανασχετικός φραγμός στη νεοφιλελεύθερη επέλαση της κυβέρνησης είναι βαθιά νυχτωμένοι.
♦ Γιώργος ή Γιωργάκης;
Τώρα που πήρε φόρα δεν κρατιέται. Σε κάθε συνέντευξη ή δημόσια εμφάνισή του ανεβάζει τους τόνους κατά της κυβέρνησης Σημίτη. Και τι δεν είπε στην τελευταία συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Μας ένοιαζε το πάπλωμα και όχι το δημόσιο καλό», γίναμε «έρμαιο στα μεγάλα συμφέροντα», «είχαμε αποκοπεί από την κοινωνία» και πάει λέγοντας. Οταν ρωτήθηκε ευλόγως τι έκανε αυτός ως υπουργός όλ’ αυτά τα χρόνια, είχε έτοιμη την απάντηση:
«Γνωρίζετε πολύ καλά ποιες ήταν οι προτεραιότητές μου. Εδινα τότε τη μάχη και πέτυχα τη διαμόρφωση ενός νέου, ελπιδοφόρου περιβάλλοντος για μια Ελλάδα σίγουρη για τον ρόλο της στην περιοχή». Σε ελεύθερη απόδοση στην καθομιλουμένη, αυτό μεταφράζεται ως εξής: «Ημουνα Γιωργάκης, αλλά τώρα θα γίνω Γιώργος». Η πλάκα είναι πως έχει πείσει γι’ αυτό τους «πράσινους» ψηφοφόρους. Με για τους με χαρά τους, αλλά για μας Γιωργάκης παραμένει (έστω κι αν δεν είναι χειρότερος από το Μπένι και τους άλλους).
♦ Λουδοβίκος με παραλλαγή
Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει. Η αθυρόστομη παροιμία ταιριάζει γάντι στον Βενιζέλο, που προσπαθεί να βγάλει από πάνω του την κατηγορία της αυτοκρατορικής, υπερσυγκεντρωτικής προσωπικότητας.
Προσέξτε τι αλιεύσαμε από μια και μόνο ομιλία του. Στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει «έλλειμμα εσωκομματικής δημοκρατίας και συλλογικότητας», είναι «συγκεντρωτικό στην οργανωτική του δομή». Και λίγο παρακάτω: «Αν μου δοθεί η εντολή να τα αλλάξω όλα, θα τα αλλάξω». Το πρώτο πληθυντικό εξαφανίστηκε και στη θέση του μπήκε το πρώτο ενικό, όπου ξεχειλίζει το «εγώ» του συγκεκριμένου προσώπου.
♦ Τσόκαρο
Η όποια προσωπική πτυχή του θέματος δεν μας ενδιαφέρει. Εδώ, όμως, έχουμε δήλωση πολιτική. Η κ. Κέλλυ Κοχειλά, διευθύντρια του γραφείου του Π. Φασούλα και αντιπρόεδρος της καταχρεωμένης Δημοτικής Επιχείρησης Προβολής και Επικοινωνίας, δήλωσε στο «Πρώτο Θέμα», σχετικά με την αγορά (ή τη χρονομίσθωση, που κάνει το ίδιο) του υπερπολυτελούς υβριδικού Lexus των 130.000 ευρώ: «Ο κ. δήμαρχος χρειάζεται ένα αυτοκίνητο που θα χρησιμεύσει για τη βελτίωση της εικόνας του όσον αφορά στις επαφές του με προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό»!!!
Ενας από τους πιο διάσημους Ελληνες (τη δημοσιότητα την κέρδισε ως κορυφαίος αθλητής), που ξεκίνησε νεαρός ως Κνίτης για να γίνει στην ωριμότητά του Πασόκος και που ήταν γενικά προσεκτικός και καθόλου προκλητικός, προσχωρεί στην άποψη «είσαι ό,τι οδηγείς». Η διευθύντρια του ιδιαίτερου γραφείου του παρουσιάζει τον Π. Φασούλα ως ένα ηλίθιο θύμα του life style. Κοινώς «τσόκαρο», όπως λέγαμε Παναγιώτη, στις αλάνες της Θεσσαλονίκης.
ΥΓ: Το άλλο της μαντάμ Κέλλυς, ότι «ο κ. Φασούλας δεν χωράει λόγω ύψους στο Audi A4» προτιμάμε να το αφήσουμε ασχολίαστο. Εκτός αν βγει και το πει ο ίδιος ο Π. Φασούλας, ο οποίος προς το παρόν κρύβεται.
♦ Ριζοσπαστική εθνική αγωνία
Ποιος είπε ότι οι της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν αγωνιούν για τα εθνικά θέματα και δεν προσπαθούν να λειτουργήσουν ως σύμβουλοι της κυβέρνησης; Ο Γ. Δελαστίκ, αίφνης, από τη στήλη του στο «Εθνος» χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου στην κυβέρνηση και τα κόμματα για το ζήτημα της ονομασίας της FYROM: «Ονομασίες όπως “Βόρεια Μακεδονία”, “Νέα Μακεδονία”, “Ανω Μακεδονία” είναι βέβαιο πως θα παραμείνουν ακριβώς έτσι σε όλες τις γλώσσες γιατί ανταποκρίνονται σε πρακτική που έχει ήδη εφαρμοστεί παγκοσμίως» (π.χ. Νέα Ζηλανδία)». Tι πρέπει να γίνει λοιπόν;
«Ακόμη και αν αποδεχθεί κανείς τη λύση σύνθετης ονομασίας με τη λέξη Μακεδονία μέσα (σ.σ. προοπτική την οποία προφανώς απεύχεται ο Γ. Δελαστίκ), πρέπει εκ των προτέρων να αποκλεισθεί η περίπτωση ονομασίας “Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια” ως λύσης αποδεκτής από την ελληνική πλευρά. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν θα υπάρχουν σχολικά βιβλία, εφημερίδες ή ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης που να μην αναφέρουν την ΠΓΔΜ μονολεκτικά ως “Μακεδονία”».
Σχόλιο στήλης: !!!!!
♦ Με ελαφρά πηδηματάκια
Με ελαφρά πηδηματάκια την έκανε από το ΛΑΟΣ ο απόστρατος Π. Θεοδωρακίδης, διότι -όπως λέει- στην κοινοβουλευτική του ομάδα κυριαρχούν οι ακροδεξιοί. Με τους οποίους -προφανώς- δεν θα είχε πρόβλημα συνύπαρξης, αν είχε εκλεγεί και ο ίδιος βουλευτής, που ήταν ο διακαής του πόθος. Αλλωστε, δεν είχε κανένα πρόβλημα συνύπαρξης με όλους αυτούς μέχρι τις εκλογές.
Ιδιαίτερα προβεβλημένος από τα ΜΜΕ, ειδικά σε περιόδους πολεμικών γεγονότων, ο Θεοδωρακίδης επέλεξε το ΛΑΟΣ πιστεύοντας ότι θα έβγαινε βουλευτής, επειδή θα τον ευνοούσε ο ανταγωνισμός με τους συνυποψήφιούς του στη μάχη του σταυρού. Την πάτησε και τώρα ψάχνεται γι’ αλλού.
♦ Προπαγανδιστής της ιδιωτικής ασφάλισης
«Διατηρούμε τα τρία επίπεδα, τα οποία βασίζονται στην τριμερή, διμερή και ελεύθερη χρηματοδότηση. Ο συνδυασμός των τριών αυτών επιπέδων, αμβλύνει τις στρεβλώσεις, ενισχύει το συνταξιοδοτικό εισόδημα και συμβάλλει στη βιωσιμότητα του Συστήματος» (Β. Μαγγίνας, ομιλία στην ΚΕ της ΝΔ, 20.10.07).
Οταν ο αρμόδιος για την κοινωνική ασφάλιση υπουργός αναγορεύει την ιδιωτική ασφάλιση (την αποκαλεί μάλιστα ντροπαλά «ελεύθερη χρηματοδότηση») σε πυλώνα του συστήματος, ισότιμο με τους άλλους δύο (κύρια και επικουρική σύνταξη), υπογραμμίζοντας ότι αυτή «αμβλύνει τις στρεβλώσεις», απλούστατα μας προϊδεάζει για την παραπέρα εξαθλίωση της κύριας και επικουρικής σύνταξης, που έρχεται.