Είδε κι έπαθε ο Αλαβάνος να πείσει τον Παπαγιαννάκη και τους άλλους τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Φιλίνη, Τσούκαλη και Ψαριανό) να μην πάνε στη Βουλή και να ψηφίσουν «παρών» για την Ευρωσυνθήκη. Το παζάρι ήταν σκληρό και ο όρος που έθεσε ο Παπαγιαννάκης ήταν να μηγ γίνει και η συγκέντρωση που κάποιες «αντιευρωπαϊκές» συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζαν να κάνουν έξω από τη Βουλή. Το πολιτικό «ντιλ» έκλεισε πρώτα στην ΠΓ του ΣΥΝ κι ύστερα στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ: καμιά συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, απουσία των «4» από τη συζήτηση και την ψηφοφορία. Βέβαια, οι «4» φρόντισαν να διαρρεύσουν και τη στάση τους και το παρασκήνιο, ενώ εκείνοι που ετοίμαζαν τη συγκέντρωση έμειναν με τη χαρά της… προετοιμασίας.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με τις ισορροπίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με ένα ζήτημα γενικότερης πολιτικής σημασίας. Ολη αυτή η ιστορία με την αρνητική θέση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Ευρωσυνθήκης και το αίτημα για δημοψήφισμα είναι σκέτη υποκρισία. Οχι για να κρατηθούν εσωτερικές ισορροπίες (η πράξη έδειξε και πάλι πως τους «αντιευρωπαϊστές» τους έχει κανονικά «γραμμένους» η ευρώδουλη ηγεσία του ΣΥΝ – όλων των τάσεων), αλλά για λόγους ψηφοθηρίας. Οταν οι Συνασπισμένοι ψήφιζαν και με τα δυο χέρια το Μάαστριχτ, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο εκσυγχρονισμός και η ευρωλαγνεία ηγεμόνευαν όχι μόνο στα μεσαία, αλλά και στα εργατικά και αγροτικά στρώματα. Ενώ τώρα κυριαρχούν η άρνηση και η αμφιβολία. Σ’ αυτές τις διαθέσεις δεν θέλει να πάει κόντρα η πλειοψηφία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
