Ο λόγος του έμοιαζε με καρικατούρα του λόγου του Μάρκου Αντώνιου στην τραγωδία «Ιούλιος Καίσαρας» του Σέξπιρ. Λέω καλά λόγια για τον αντίπαλό μου με σκοπό να τον θάψω. Ζητώ βοήθεια για τη χώρα μου για να θάψω τον πολιτικό μου αντίπαλο. Αλλο Σέξπιρ, όμως, και άλλο Χρύσανθος. Γι’ αυτό και η καρικατούρα σεξπιρικής τεχνικής δεν ήταν παρά ένα ανατριχιαστικό κήρυγμα δωσιλογισμού. Ούτε δυο λόγια κριτικής –για τα μάτια, βρε αδερφέ- ενάντια στους γκάνγκστερ της ΕΕ δεν βρήκε να πει ο Σαμαράς. Ελεημοσύνη ζητούσε, δίνοντας όλα τα δίκια στους ιμπεριαλιστές δανειστές και ρίχνοντας το άδικο στην κυβέρνηση Τσίπρα.
Σ’ ένα τους έριξε άδικο. Οτι δεν στήριξαν επαρκώς τον ίδιο, ώστε σήμερα να εξακολουθήσει να είναι πρωθυπουργός. «Κι εγώ ο ίδιος, προφανώς, έχω κάποια παράπονα με τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η κυβέρνησή μου και η χώρα κατά τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησής μας», είπε. Αλλά σαν γνήσιος εκπρόσωπος του ραγιαδισμού έδωσε τόπο στην οργή: «Αλλά όλα αυτά δεν έχουν κανένα νόημα τώρα. Βρισκόμαστε πάντα στο ίδιος σκάφος, παλεύουμε πάντα για τα ίδια κοινά ευρωπαϊκά ιδεώδη μας».
Στην πραγματικότητα, για ένα και μοναδικό λόγο πήγε στο Στρασβούργο ο Σαμαράς. Για να πείσει τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τα συμφέροντά τους και ότι έκαναν λάθος που άφησαν τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές, παρασυρμένοι από τα γκάλοπ και πιστεύοντας ότι δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων. Προς το παρόν, μπορεί να προσδοκά μόνο σε στήριξή του ώστε να παραμείνει στο τιμόνι της ΝΔ. Γι’ αυτό και προσπάθησε να εμφανιστεί ως οιονεί ηγέτης κάποιου φιλοευρωπαϊκού μετώπου, το οποίο όμως δεν υπάρχει: «Βρίσκομαι εδώ για να σας πω ότι οι ανοικτά φιλο-ευρωπαϊκές δυνάμεις στην Ελλάδα, ανάμεσα στις οποίες η Νέα Δημοκρατία, είναι η μεγάλη πλειοψηφία, θα κάνουμε τα πάντα για να κρατήσουμε την Ελλάδα στην Ευρώπη και στην Ευρωζώνη».
