Mε πολιτικές δηλώσεις (και όχι απολογίες) των κατηγορούμενων συνεχίστηκε η 3η δίκη της ΣΠΦ, μετά τη διακοπή του Αυγούστου. Μετά την καθιερωμένη ανάγνωση του απουσιολόγιου από την πρόεδρο του τρομοδικείου Μ. Τζανακάκη, πήρε το λόγο η συνήγορος υπεράσπισης Α. Παπαρρούσου και δήλωσε ότι για τον κατηγορούμενο Δ. Πολίτη, τον οποίο εκπροσωπεί, υπάρχουν σοβαρά νομικά ζητήματα τα οποία θα αναπτύξει μετά την εκφώνηση των ονομάτων συνηγόρων και κατηγορούμενων.
Στη συνέχεια, η πρόεδρος είπε ότι φθάσαμε στο σημείο εκείνο της ακροαματικής διαδικασίας που ήρθε η στιγμή των απολογιών των κατηγορούμενων και διευκρίνισε ότι το δικαστήριο δεν μπορεί να υποχρεώσει τους κατηγορούμενους να απολογηθούν, γιατί έχουν το δικαίωμα της σιωπής. Είπε, ακόμη, ότι η ίδια καθόρισε τη σειρά των απολογιών και δεδομένου ότι η ακροαματική διαδικασία ξεκίνησε από το βούλευμα 207, απ’ αυτό θα ξεκινήσουν και οι απολογίες.
Πρώτος στη σειρά του βουλεύματος 207 ήταν ο Γ. Νικολόπουλος και ακολουθούσαν τα υπόλοιπα εννιά φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ. Ο Γ. Νικολόπουλος δήλωσε ότι δε θα απολογηθούν και στη συνέχεια ο συνήγορος Φρ. Ραγκούσης δήλωσε ότι τα φυλακισμένα μέλη της επαναστατικής οργάνωσης ΣΠΦ δε θα απολογηθούν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ασκούν το δικαίωμα της σιωπής. Εκαναν δημόσια πολιτική δήλωση (μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ), την οποία δε θα την καταθέσουν στο δικαστήριο, είπε, διευκρινίζοντας ότι οι παρεμβάσεις που τα μέλη της ΣΠΦ έκαναν κατά το στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας, στο οποίο πήραν μέρος, έγιναν για να καταγγείλουν το ρόλο του κράτους και των αστυνομικών μηχανισμών και πως ό,τι ειπωθεί στις απολογίες και θα αφορά τα μέλη της ΣΠΦ δεν πρέπει να ληφθούν υπόψη. Στην επιμονή της προέδρου να κατατεθεί η πολιτική δήλωση των φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ, ο Φρ. Ραγκούσης απάντησε ότι είναι πολιτική δήλωση η οποία δεν επιθυμούν να κατατεθεί στο δικαστήριο.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο συνήγορος υπεράσπισης Σπ. Φυτράκης, σημειώνοντας πως το δικαστήριο μπορεί να απευθυνθεί στην Αντιτρομοκρατική για να προμηθευτεί την πολιτική δήλωση των μελών της ΣΠΦ, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση είναι υποχρεωμένο να ενημερώσει την υπεράσπιση και τους κατηγορούμενους.
Οι συνήγοροι υπεράσπισης Α. Παπαρρούσου και Δ. Κατσαρής καθώς και οι κατηγορούμενοι Στ. Αντωνίου, Γ. Καραγιαννίδης και Α. Μητρούσιας δήλωσαν ότι δε θα απολογηθούν, αλλά θα κάνουν από μια πολιτική δήλωση, η οποία θα είναι για όλη την υπόθεση και δε θ’ απαντάει χωριστά στα βουλεύματα 208 και 209.
Ο Δ. Πολίτης ρωτήθηκε αν θα δεχτεί ερωτήσεις και απάντησε αρνητικά. Η συνήγορός του, όπως είχε δηλώσει στην αρχή της συνεδρίασης, εξήγησε αναλυτικά ποια είναι τα νομικά ζητήματα που υπάρχουν. Ανέφερε αρχικά, ότι ο εντολέας της δικάζεται δύο φορές με το βούλευμα 207: μία φορά στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων στη Λουκάρεως και μία σ’ αυτό το δικαστήριο. Δεν κατηγορείται για απλή οπλοκατοχή πλημμεληματικού χαρακτήρα, αλλά και για πλαστογραφία πλημμεληματικού χαρακτήρα, αλλά σε συνδυασμό με το 187Α. Στο σημείο αυτό η πρόεδρος ξαφνιάστηκε, γιατί κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, όταν αναφερόταν στον Δ.Πολίτη μιλούσε μόνο για μια κατηγορία, την απλή οπλοκατοχή.
Στη συνέχεια, η πρόεδρος ρώτησε και τον Ι. Μιχαηλίδη αν θα απαντήσει σε ερωτήσεις. Αυτός της απάντησε: όταν θα έρθει η ώρα σου δε θα χρειαστεί να απολογηθώ.
Επειδή η πρόεδρος άνοιξε τη συζήτηση ρωτώντας τους κατηγορούμενους αν θα απαντήσουν στις κατηγορίες των βουλευμάτων, θυμίζοντάς τους πως είχαν δηλώσει ότι αποδέχονται την ένοπλη βία, ήταν επόμενο να απαντήσουν τόσο οι συνήγοροι όσο και οι τρεις κατηγορούμενοι λέγοντάς της για μια ακόμη φορά, ότι με τις πολιτικές τους δηλώσεις δεν απαντούν στις κατηγορίες. Η Α. Παπαρρούσου διευκρίνισε ότι οι κατηγορούμενοι αποδέχονται την ένοπλη επαναστατική βία, αλλά υπάρχει μεγάλη απόσταση από την παραδοχή μέχρι την εφαρμογή της ένοπλης επαναστατικής βίας. Υπενθύμισε, δε, στην πρόεδρο, ότι πολλά κόμματα έχουν στο πρόγραμμά τους την αποδοχή της ένοπλης επαναστατικής βίας.
Τέλος, ο συνήγορος Δ. Κατσαρής ενημέρωσε την πρόεδρο, ότι έλαβε επιστολή από τον Κ. Σακκά, ο οποίος του ζήτησε να τη διαβάσει ο συγκατηγορούμενός του Γ. Καραγγιανίδης.
Πρώτος διάβασε την πολιτική του δήλωση ο Γ. Καραγιαννίδης, ακολούθησε ο Αλ. Μητρούσιας, μετά η Στ. Αντωνίου και στο τέλος ο Γ. Καραγιαννίδης διάβασε την πολιτική δήλωση του Κ. Σακκά. Μετά από την ανάγνωση κάθε πολιτικής δήλωσης από τους αναρχικούς αγωνιστές, ακολουθούσαν ενθουσιώδη χειροκροτήματα από τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες που βρίσκονταν στο ακροατήριο. Παραθέτουμε τις πολιτικές δηλώσεις με τη σειρά που διαβάστηκαν.
Η πολιτική δήλωση του Γιώργου Καραγιαννίδη
Η πολιτική δήλωση του Αλέξανδρου Μητρούσια
Αρχικά να διευκρινήσω πώς δεν αναγνωρίζω αυτή την διαδικασία ως μία απολογία δική μου απέναντι σε μία κρατική αρχή υπαγόμενη σε ένα πλαίσιο κυριαρχίας και υποταγής. Ας θεωρηθεί ως παρέμβαση ή δήλωση όσα θα σας διαβάσω σήμερα. Επίσης δεν θα απαντήσω σε κάποια ερώτηση μετά από την ανάγνωσή μου.
Ξεκινώντας χρονολογικά, να πώ ότι οδηγήθηκα στην παρανομία μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντιόν μου τον Γενάρη του 2010 για αποτυπώματα στο σπίτι του Χ.Χατζημιχελάκη, που ανέλαβε μετέπειτα την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στην ΣΠΦ. Σε σχέση με την επιλογή της παρανομίας και της φυγής, για τις διαφορετικές συνθήκες της, πολλά μπορεί να ειπωθούν, μονάχα όμως ως εσωτερικός διάλογος του ριζοσπαστικού κινήματος για επιλογές, στρατηγική και στόχευση. Στεκόμενος όμως σε ένα κρατικό δικαστήριο έχω να δηλώσω πως απέναντι στη ενδεχόμενη φύλακισή μου προτίμησα να φυγοδικήσω, ειδικά μετά τον καταιγιστικό ρυθμό προσαγωγών και προφυλακίσεων ατόμων του α/α χώρου που σχετίζονταν βάση αποτυπωματών με το σπίτι στο Χαλανδρι, την χρονική περίοδο Σεπτέμβρη με Δεκέμβρη του 2009. Είχα φυσικά γνώση της δικογραφίας εναντιόν μου και σκόπευα να την αντιμετωπίσω μελλοντικά. Ο μηχανισμός της αστυνομίας με συνέλλαβε στις 4 Δεκεμβρίου του 2010. Δεν προτίθομαι να αναφερθώ πώς περιήλθε στην κατοχή μας ο οπλισμός που βρέθηκε στην αποθηκή της Ν.Σμύρνης. Θα δηλώσω όμως πώς αυτός ο οπλισμός δεν ανήκε σε καποια επαναστατική οργάνωση, δεν είχαμε σκοπό να τα πουλήσουμε, ενώ τα όπλα σύμφωνα με τα εργαστήρια των μπάτσων δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πουθενά. Εγώ κατείχα αυτά τα όπλα μαζί με τον Καραγιαννίδη και τον Σακκά και δεν έχω να πώ τίποτα άλλο. Θεωρώ πως ο δικαστικός μηχανισμός μας απέδωσε την κατηγορία της διακεκριμένης οπλοκατοχης διότι δεν μπορούσε να μας συνδέσει με κάποια ενέργεια επαναστατικής βίας.
Δεν αποδέχομαι το δίπολο αθωότητας-ενοχής διότι είναι απότοκο της κυρίαρχης ηθικής και των κρατικων νόμων όμως θα σχολιάσω κάποιες αποδόσεις κατηγοριών και μεθοδεύσεις του ανακριτικού διδύμου Μπαλτά-Μόκκα και της εισαγγελέως Δημητρίου που συνέταξαν και χειρίστηκαν τις πρός εξέταση δικογραφίες που εξετάζονται σήμερα.
Πολύ συνοπτικά αναφέρω, ότι η δικογραφία του εμπρηστικού μπαράζ εναντίον κρατικών αξιοματούχων και πρεσβειών βρύθει από προσομοιώσεις αναγνωρίσεων, μίξη χαρακτηριστικών αφού για κάθε αποδιδόμενο πρόσωπο προφυλακίστηκαν δύο ή τρία άτομα βάση αντιφατικών και διαφοροποιούμενων περιγραφών. Καμία βέβαιη στο σύνολο της ανάκρισης, ενώ σε ότι με αφορά πρόκειται για μία ενέργεια όπου δεν σχετίζομαι καθώς όπως έχω δηλώσει προγενέστερα αποδέχομαι την κατοχή του οπλισμού και των στοιχείων πολιτών που με διευκόλυναν στην κίνησή μου κατά τη συνθήκη της παρανομίας, αλλά δεν συμετείχα ούτε οργανώθηκα στην ΣΠΦ, άρα δεν συμμετείχα ούτε σε αυτήν της την ενέργεια.
Επίσης η μετατροπή της κατηγορίας ''αγνωστη τρομοκρατική οργανωση'' τον Φλεβαρη του 2011 σε ''συμμετοχή στην οργάνωση της ΣΠΦ'' συμπίπτει χρονικά με την προφυλάκιση για το εμπρηστικό μπαράζ που προανέφερα και την απόδοση της κατηγορίας του αρχηγικού μέλους της προγενέστερης ''άγνωστης οργάνωσης'' σε τρία μέλη της ΣΠΦ. Μία ομαδοποίηση έξι ατόμων που έχει τρείς αρχηγούς κατά τους ανακριτές. Νομίζω πώς η ποινική σκοπιμότητα είναι εμφανής, η προσπάθεια των αστυνομικών και δικαστικών αρχών είτε να ομογενοποιήσουν την δική μας ομαδοποιήση με τα μέλη της οργάνωσης είτε να επαυξήσουν με όποιον τρόπο μπορούν τις αποδιδόμενες κατηγορίες. Επίσης η αντιτρομοκρατική υπηρεσία έχει προχωρήσει σε μία σειρά μεθοδεύσεων στη δικογραφία των όπλων ή στην υπόθεση των έξι, όπως αναφέρεται στα κρατικά σας έγγραφα. Η προφυλάκιση των Πολίτη, Αντωνίου, Μιχαήλ εξυπηρέτησε την εικόνα μίας γεννημένης ομάδας που ετοιμάζεται να διεξαγει κάποιο χτύπημα. Οι ψευδείς καταθέσεις των Χαρδαλιά και Μπαγατέλα για κινήσεις δικές μας και επαφές με άλλα άτομα εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Η ετεροχρονισμένη αναγνώριση του Α.Θεοφίλου ως συνεπιβάτη του Καραγιαννιδη σε κτελ από τους ασφαλίτες της ΔΑΕΕΒ είναι το αποκορύφωμα της δημιουργίας εισαγώμενων υπόπτων. Θεωρώ πώς αποδείχτηκε περίτρανα από την εξέταση του Μπαγατέλα στο δικαστήριο και τις ερωτήσεις που του τέθηκαν.
Αναφέρω αυτά τα παραδείγματα αφόυ τον εκτενέστερο σχολιασμό των εναντίον μου στοιχείων θα πραγματοποιησει η συνήγορός μου κατά την διάρκεια των αγορεύσεων.
Επίσης θέλω να αναφερθώ στην συντρόφισσα Στ.Αντωνίου και τις κατηγορίες που αντιμετωπίζει. Γνωρίζομαι με την Στέλλα περίπου μία δεκαετία τώρα και είναι αγαπητή μου φίλη. Την συνάντησα το 2005 στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Αγιας Παρασκευής-Χαλανδρίου και έκτοτε αναπτύξαμε μία συντροφική σχέση που κρατάει μέχρι και σήμερα. Όταν επέλεξα να φυγοδικήσω πληροφορήθηκα τη πρόθεση της Στέλλας να με συνδράμει όχι διακατεχόμενη μονάχα από φιλικά κίνητρα αλλά από το αίσθημα αλληλεγγύης που χαρακτηρίζει τους κύκλους τους αναρχικούς όταν αντιμετωπίζουν το κράτος.
Έτσι λοιπόν, τον Νοέμβριο του 2010 μετά την δημοσίευση των φωτογραφιών τριών μελών της ΣΠΦ, της δικής μου και του Κραγιαννίδη ως ύποπτους για την αποστολή των εμπρηστικών πακέτων σε πρεσβείες και κρατικούς αξιωματούχους όπως προείπα και την συνεπακόλουθη δυσκολία κίνησης και πιθανότητα αναγνώρισης που επήλθε από αυτή την εξέλιξη, έμαθα μέσω του Σακκά πως η Στέλλα προθυμοποιείται να της παρέχω μία πλάστη ταυτότητα για την περίπτωση που θα αντιμετώπιζα μία πιθανή αναγνώριση ώστε να κινητοποιηθεί και να μου νοικιάσει ένα σπίτι για να βρώ καταφύγιο, πλην όμως αυτό δεν χρειάστηκε τελικά.
Κλείνοντας, θα αναφέρω πως είμαι υπέρμαχος της καταστροφής του κράτους, της θρησκείας, του καπιταλιστικού συστήματος και της αστικής ηθικής από ένα απελευθερωτικό-ριζοσπαστικό κίνημα . Συμμετείχα από 15 ετών στις διεργασίες του αναρχικού-αντιεξουσιαστικου χώρου μέχρι την σύλληψή μου. Συμμετείχα και οργανώθηκα στον αναρχικό χώρο διότι ήταν η μοναδική και ανατρεπτική δύναμη την εποχή του μεταμοντέρνου καπιταλιστικού κόσμου.
Αυτά έχω να σας πώ.
Η πολιτική δήλωση της Στέλλας Αντωνίου
Αυτά που θα διαβάσω είναι η πολιτική μου δήλωση και όχι απολογία. Δε θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να απολογηθώ για ό,τι μέχρι σήμερα έχω επιλέξει, το οποίο θεωρώ δίκαιο και σωστό.
Δε βρίσκομαι εδώ μιλώντας σας στην προσπάθειά μου να αποδείξω την αθωότητά μου, καθώς είμαι τελείως αντίθετη με το δίπολο αθωότητας-ενοχής έτσι όπως η εξουσία σας το ορίζει, καθώς ενόχους σε τέτοιες πολιτικές δίκες ανέκαθεν συνήθιζε να αποκαλεί όσους αγωνίζονται, αντιστέκονται και μάχονται ενάντια στο καθεστώς, την ανισότητα, την εκμετάλλευση.
Συνεπώς δε μιλάμε με τους ίδιους όρους και σίγουρα την ιστορία τη διαβάζουμε διαφορετικά. Για εμένα οι νόμοι σας δεν είναι δίκαιοι, ούτε τα κριτήριά σας για το ποιόν αποκαλείτε ένοχο ή τρομοκράτη.
Η πολιτική μου δήλωση απευθύνεται στο αναρχικό κίνημα στο οποίο ανήκω, στους συντρόφους μου, σε όσους μπορεί να έχουν να πουν κάτι αυτά που έχω να δηλώσω αλλά και στους πολιτικούς μου αντιπάλους.
Είμαι εδώ και δηλώνω αυτά που δηλώνω, όχι ως μέλος κάποιας επαναστατικής ένοπλης οργάνωσης, αλλά ως κομμάτι μιας συνεχόμενης πάλης ενάντια σε κράτος και εξουσία. Βρίσκομαι εδώ ως κατήγορος και όχι ως κατηγορούμενη, διεκδικώντας να αναδείξω τους πραγματικούς εγκληματίες και τρομοκράτες και να προσφέρω κι εγώ, όσο μπορώ, στην ανάδειξη του πολιτικού χαρακτήρα αυτής της δίκης.
Τις διεκδικήσεις μου, είτε σε νομικό επίπεδο, είτε κατά τη σύλληψή μου, είτε μέσα στη φυλακή, είτε σε αυτό το δικαστήριο, τις τοποθετώ στα πλαίσια του δικού μου αγώνα εναντίον των αντιπάλων μου, στους οποίους δε θα αφήσω ποτέ χώρο να εγκαθιδρύσουν στην πλάτη μου το ο,τιδήποτε τους συμφέρει, στην προσπάθειά τους να λυγίσουν, να καταστείλουν, όποιον αντιστέκεται και μάχεται. Πάντα θα διεκδικώ το δίκαιο και το σωστό, πάντα θα διεκδικώ ό,τι μου αναλογεί από τη θέση που βρίσκομαι, τη θέση, δηλαδή, ενός πολιτικού αντιπάλου του καθεστώτος.
Αυτή τη στιγμή και μετά από ενάμιση χρόνο φυλάκισης δικάζομαι κι εγώ, μαζί με πολλούς άλλους πολιτικούς κρατούμενους για ένοπλη δράση, για μια δράση η οποία είναι κομμάτι του αναρχικού κινήματος, και δηλωνω ότι την υπερασπίζομαι όπως και όλες τις μορφές πάλης οι οποίες θα οδηγήσουν στην κοινωνική απελευθέρωση.
Οι μάρτυρες υπεράσπισης που κατέθεσαν για μένα ήταν πολιτικοί μάρτυρες οι οποίοι ήρθαν σε αυτό το δικαστήριο για να υπερασπιστούν την πολιτική μου παρουσία στον αναρχικό χώρο, την πολιτική μου ταυτότητα, τις δομές που προτάσσει το αναρχικό κίνημα καθως και την ένοπλη επαναστατική δράση.
Στις 4/12/2010 με συνέλαβαν έξω από το σπίτι που έμενα μαζί με τον σύντροφό μου Κ. Σακκα. Τότε συνέλαβαν και τους καταζητούμενους συντρόφους Μητρούσια και Καραγιαννίδη.
Όταν συνέλαβαν εμένα και τους συντρόφους μου, ο Παπουτσής έδωσε συνέντευξη για τις συλλήψεις μας. Ο τίτλος της εφημερίδας ήταν "Ηχηρό πλήγμα στη τρομοκρατία – Η ασφάλεια είναι δικαίωμα όλων μας". Ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης υποστήριζε πως ο δρόμος της βίας είναι αδιέξοδος. Επίσης είχε το θράσος να ξεστομίσει οτι η ιδέα των εξεγερμένων μαζών μοιάζει απόμακρη και εξωπραγματική στη σημερινή εποχή.
Σε μια εποχή όπου άνθρωποι αυτοκτονούν από τα χρέη, που σε κάθε γωνία υπάρχει κι ένας άστεγος, οι εξουσιαστές έχουν το θράσος να υποστηρίζουν δημόσια οτι η ιδέα των εξεγερμένων μαζών μοιάζει εξωπραγματική. Και φυσικά δεν παρέλειψε να πει οτι όταν η βία υιοθετείται ως αγωνιστική πρακτική προκαλεί αναπόφευκτα την σκλήρυνση της στάσης των μηχανισμών καταστολής.
Φυσικά δεν ηταν καθόλου τυχαίο το ότι οι συλλήψεις μας έγιναν 2 ημέρες πριν από την επέτειο της εξέγερσης για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου από τα χέρια μπάτσου και ότι σε δυο ημέρες ήταν η προγραμματισμένη πορεία στο κέντρο της Αθήνας. Ο φόβος της κυβέρνησης για την τυχόν αγωνιστική διάθεση που θα ξεσπούσε στους δρόμους της Αθήνας εκείνη την περίοδο ήταν φανερός.
Όπως ήταν φυσικό το κράτος δεν παρέλειψε να διεκδικήσει το μονοπώλιο της βίας υποστηρίζοντας πως όταν αυτή εφαρμόζεται ως αγωνιστική πρακτική θα καταστέλλεται, στέλνοντας μήνυμα στην κοινωνία 2 ημερες πριν από την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου. Κάποιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι ιστορικά οποιοδήποτε καθεστώς έχει καταρρεύσει, κατέρευσε μετά από εξεγέρσεις, μετά από βίαιες συγκρούσεις και το ότι το γνωρίζουν αποδεικνύεται από την επιλογή της ημέρας της σύλληψής μας καθώς και από τις συγκεκριμένες δηλώσεις.
Όσον αφορά συγκεκριμένα τις κατηγορίες που μου αποδίδονται. Δεν ανήκω σε κάποια οργάνωση, αρνούμαι την κατηγορία της διακεκριμένης οπλοκατοχής και κατοχής εκρηκτικών. Αποδέχομαι ότι κατείχα μια πλαστή ταυτότητα, στην περίπτωση που ο φίλος και σύντροφος Αλέξανδρος Μητρούσιας, στο ειδικό καθεστώς της φυγοδικίας στο οποίο βρισκόταν, είχε ανάγκη να του νοικιάσω κάποιο σπίτι. Δεν είχα σκοπό να το νοικιάσω με την κανονική μου ταυτότητα, γιατί η αστυνομία γνώριζε πολύ καλά την πολυετή παρουσία μου στον αναρχικό χώρο. Συνεπώς, λογικό ήταν να μην νοίκιαζα, σε περίπτωση που το χρειαζόταν ο Αλέξανδρος, ένα σπίτι με τη δική μου ταυτότητα.
Εδώ θέλω να δηλώσω ότι η αντιτρομοκρατική έχει προσπαθήσει πολύ να συσχετίσει διαφορετικές υποθέσεις μεταξύ τους, εμπλέκοντας κι εμένα, όπως και πολλούς άλλους, εδώ και χρόνια σε μια οργάνωση στην οποία δεν ανήκουμε.
Πέρα από αυτό η εξουσία για να καταστείλει τον εσωτερικό εχθρό ψάχνει συνεχώς νέα όπλα. Τα τελευταία 5 χρόνια ένα από τα βασικά όπλα της αντιτρομοκρατικής είναι η προσπάθεια κατασκευής ολόκληρων δικογραφιών με βάση το dna και την βίαιη λήψη γενετικού υλικού. Θεωρώ πως η συγκεκριμένη κατασταλτική μέθοδος αποτελεί κομβικό πολιτικό ζήτημα καθώς το dna ως πρός τον τρόπο με τον οποίο μεταφέρεται καθώς και με τρόπο με τον οποίο βρίσκεται στα χέρια της αντιτρομοκρατικής, όπως εκείνη το χρησιμοποιεί, καθιστάται ακόμα πιο αναξιόπιστο και επικίνδυνο.
Είναι ένα στοιχείο που ακόμα και για τον δικό σας νομικό πολιτισμό δεν θεωρείται ακόμα αξιόπιστο. Σαν επαναστατικό κίνημα είναι κομβικό να υψώσουμε τα αναχώματα μας στις ολοένα και εξελισσόμενες κατασταλτικές μεθοδεύσεις της κυρίαρχιας. Είναι χρέος των αγωνιστών να εμποδίσουν τη δημιουργία νομολογιών που στοχεύουν το σύνολο του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος.
Με αυτό το σκεπτικό πέρα από τους πολιτικούς μου μάρτυρες, οι οποίοι με υπερασπίστηκαν πολιτικά, υπήρξε και μάρτυρας με την ιδιότητα της βιολόγου εξηγώντας επιστημονικά για ποιο λόγο θεωρείται αναξιόπιστο λέγοντας ότι ακόμα κι αν είχα δεχτεί να δώσω τότε dna, δεν θα μπορούσε να γίνει ταυτοποίηση καθώς το γενετικό υλικό που βρέθηκε στο όπλο ήταν μίγμα dna, δηλαδή γενετικό υλικό 3 ατόμων και πάνω. Επίσης ανέφερε ότι δεν μπορεί να ταυτοποιηθεί γενετικό υλικό πάνω σε ένα αντικείμενο όταν αυτό γίνεται με σάρωση, μεθοδολογία που χρησιμοποιεί κατά κόρον η αστυνομία στους χώρους που ερευνά.
Όσο για την άρνησή μου να δώσω το γενετικό μου υλικό (άσχετα από το αν οι μπάτσοι με έγδυσαν βίαια για να πάρουν από το μπλουζάκι μου dna) έχω να πώ ότι συνεπάγεται με την άρνησή μου να συνεργαστώ με τις αρχές και καμία εμπιστοσύνη δεν έχω για το πού μπορεί να τοποθετηθεί στο μέλλον το γενετικό μου υλικό.
Πέρα όμως από τις κατηγορίες της μέτρια στημένης δικογραφίας της αντιτρομοκρατικής, την επιλογή της εξουσίας, αλλά και των ΜΜΕ, να μας αποκαλούν τρομοκράτες, στις πολιτικές αυτές δίκες πρέπει να υπάρχουν απαντήσεις. Και κυρίως πρέπει να υπάρχει απάντηση στο γεγονός ότι ιστορικά τον όρο τρομοκράτη τον έχουν προσδώσει σε όλους όσους αγωνίστηκαν ανά τον κόσμο.
Αυτοί που ξεκάθαρα είναι τρομοκράτες είναι όλοι όσοι πράττουν με μοναδικό συμφέρον τη διασφάλιση των συμφερόντων των πλουσίων και της εξουσίας.
Είναι αυτοί που εμπλέκονται σε άπειρα σκάνδαλα. Είναι τα μέλη των κυβερνήσεων οι οποίοι διαπράττουν τις μεγαλύτερες ληστείες εις βάρος της κοινωνίας, στο όνομα της λύτρωσης από την χρεωκοπία.
Είμαστε αντιμέτωποι με ένα κράτος το οποίο ονομάζει εγκληματίες και τρομοκράτες όσους αγωνίζονται, ενώ το ίδιο ευθύνεται για τις δεκάδες αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές είναι πολιτικές και στοχευμένες δολοφονίες εναντίον της κοινωνίας τις οποίες οργάνωσαν σιγά σιγά και μεθοδευμένα όλοι όσοι βρίσκονται στις θέσεις τις εξουσίας.
Αυτοί που δικάζουν δεκάδες αναρχικούς αγωνιστές ως τρομοκράτες, δηλαδή το κράτος και οι κυβερνήσεις που υπηρετείτε, αυτοί είναι εγκληματίες και τρομοκράτες.
Κι εσείς είστε κομμάτι αυτού του συστήματος, ενός συστήματος το οποίο καταληστεύει, εκμεταλλεύεται και τρομοκρατεί τους πάντες, μέσω των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας, της αστυνομίας. Των πιστών σκυλιών της εξουσίας, των ανήθικων υπανθρώπων, οι οποίοι έχουν βάψει με αίμα τα κρατητήρια, τα αστυνομικά τμήματα, τις κλούβες, τους δρόμους, τη δική μας ιστορία…
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το διάστημα που ήμουν κρατούμενη το 80% των γυναικών που συλλαμβάνονταν και έμπαιναν την πρώτη ημέρα στη φυλακή ήταν με μώλωπες, γρατζουνιές και μαυρισμένα μάτια.
Κάποια μέρα και ενώ ήμουν κρατούμενη στον Κορυδαλλό υπήρξε ένα περιστατικό μιας 50χρονης μετανάστριας η οποία επέστρεψε από το συμβούλιο της που γινόταν στη Λάρισα τόσο χτυπημένη που όταν την είδαμε τρομάξαμε. Το πρόσωπο και το σώμα της ηταν μαυρισμένο. Πέντε θρασύδειλοι μπάτσοι στο μεταγωγών στην Λάρισα την παρενοχλούσαν όλο το βράδυ λεκτικά τρομοκρατώντας τη οτι θα τη βιάσουν. Για να προστατευτεί έβαλε το κρεβάτι μπροστά στην πόρτα του κελιού για να τους απωθήσει να μπουν μέσα κάτι το οποίο εξόργισε τα σκουλίκια που την παρενοχλούσαν με αποτέλεσμα να την ξυλοκοπήσουν άγρια.
Αυτό είναι ένα από τα χιλιάδες περιστατικά βασανισμών και βίας που άκουγα καθημερινά μέσα στη φυλακή προερχόμενα από τους συμμορίτες της ελληνικής αστυνομίας που δεν θα είχαν ποτέ το θάρρος να πάρουν τα όπλα αν δεν τους κάλυπτε ο νόμος. Φετιχιστές των όπλων και της βίας που δεν θα πάρουν ποτέ τα όπλα για τους λόγους που οι επαναστάτες τα παίρνουν. Δολοφόνοι και βασανιστές καλυπτόμενοι από τον νόμιμο τίτλο της ελληνικής αστυνομίας.
Και όσο αφορά την σχέση των αναρχικών με τα όπλα και την ένοπλη βία θέλω σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι οι μάρτυρές μου όταν υπερασπίστηκαν την ένοπλη πάλη ποτέ δεν μίλησαν για ταύτιση των αναρχικών με τα όπλα. Τα όπλα για τους επαναστάτες θα πρέπει να είναι ενα εργαλείο, και η ένοπλη πάλη όχι αυτοσκοπός αλλά ένα μέσο. Τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ ότι πρέπει να είναι.
Όσον αφορά τώρα το ζήτημα κάποιων ευθυνών και επιλογών…
Αιώνες τώρα οι κοινωνίες βρισκονται κάτω από το καπιταλιστικό ζυγό και ζούν σε μία καθημερινότητα με ιεραρχικές και οργανωμένες εξουσιαστικές δομές. Δομές που από τη στιγμή που γεννιόμαστε μας διαμορφώνουν αναγκαστικά και επηρεάζουν όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Ο καπιταλισμός μάλιστα δημιουργεί σε μεγάλο τμήμα του κοινωνικού συνόλου την αίσθηση πως η συλλογική πάλη για την ανατροπή του συστήματος είναι μάταιη καθώς όλοι μπορούμε να ανέβουμε πιο ψηλά στη πυραμίδα αρκεί να αρπάξουμε τις ευκαιρίες που θα συναντήσουμε.
Οι ψευδαισθήσεις βέβαια τελειώνουν αρκεί κάποιος να δει τι πραγματικά σημαίνει καπιταλισμός. Φτώχεια, πόλεμοι, ταξική εκμετάλλευση, συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια ελάχιστων ισχυρών. Αρκεί να ανοίξει τα μάτια του και να δεί τους άστεγους που πληθαίνουν, τους φτωχούς που εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο, τις δολοφονίες των αφεντικών στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.
Γι' αυτό θεωρώ πώς η ευθύνη όλων είναι μεγάλη. Έχουν μεγάλη ευθύνη όσοι βιώνουν τις συνέπειες των ενεργειών των κυβερνήσεων που οι ίδιοι έχουν τοποθετήσει στις θέσεις της εξουσίας. Έχουν μεγάλη ευθύνη όσοι συνεχίζουν να επιλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνάνε.
Ειδικά σε τέτοιες περιόδους εξαθλίωσης και φτώχειας θα περίμενε κάποιος να δεί οτι κανείς δεν θα ξαναψηφίσει κανέναν. Όμως αντί για αυτό, πέρα από το ότι συνεχίζουν να ψηφίζουν βλέπουμε να εντείνεται και ο φασισμός. Γιατί για τους περισσότερους ορισμένες φορές είναι πιο εύκολο να πατάς τον από κάτω σου παρά να υψώνεις ανάστημα στον από πάνω σου. Άλλωστε έχει γίνει αρκετή δουλειά και από την ίδια την εξουσία και από τα μμε ώστε να παρουσιάζονται άλλοι ως υπαίτιοι της κρίσης, της κοινωνικής εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας.
Πάνω σε αυτό πάτησε και η χρυσή αυγή και τράβηξε με το μέρος της περισσότερους ψηφοφόρους δημιουργώντας την εντύπωση ενός κόμματος που επιτέλους θα τιμωρήσει όσους ευθύνονται για τις κοινωνικές συνθήκες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να δικαιολογηθεί κανένας για τέτοιες επιλογές. Ειδικά όταν είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος εκμεταλλεύεται αυτούς τους παρακρατικούς μηχανισμούς εναντίον του υποτιθέμενου εσωτερικού εχθρού δηλαδή τους μετανάστες αλλά και του πραγματικού εσωτερικού εχθρού δηλαδή όσων επιλέγουν την κατάλυση των εξουσιαστικών δομών και του κράτους.
Και όσο αφορά τις ψήφους υπέρ της χρυσής αυγής θέλω να πώ ότι δεν υπάρχουν ημιμαθείς ψηφοφόροι που παραπλανήθηκαν. Όσοι στηρίζουν την χρυσή αυγή, όσοι τους ψηφίζουν, όλοι μαζί ευθύνονται για τις δολοφονίες εκατοντάδων μεταναστών, για όλες εκείνες τις επιδρομές μαχαιρωμάτων, για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ιστορική μνήμη υπάρχει..Αυτή δεν χάνεται.. Και όποιος τους στηρίζει δεν έχει καμία δικαιολογία.
Συνεχίζοντας και σε σύνδεση με τα παραπάνω σχετικά με την εκμετάλλευση των κυβερνήσεων και τις ευθύνες του κοινωνικού συνόλου θα αναφερθώ σε μια σημαντική περίοδο. Τον Μάιο του 2012 με διορισμένο πρωθυπουργό τον Παπαδήμο, εν μέσω μίας μεγάλης πολιτικής και οικονομικής αστάθειας της χώρας και εν όψει μιας προεκλογικής περιόδου κατά την οποία παίζονται πολιτικά παιχνίδια υποψήφιων κομμάτων και φιλόδοξων υπουργών, η κυβέρνηση προχωράει στη σύλληψη οροθετικών γυναικών, με συντονιστές τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχοίδη.
Η αστυνομία τότε βγαίνει στην Ομόνοια και τους γύρω δρόμους. Εκείνη τη περίοδο ημουν κρατούμενη στο Κορυδαλλό και είδα να έρχονται στη φυλακή όλες αυτές οι κοπέλες των οποίων τις φωτογραφίες είχα δει στα κεντρικά δελτία ειδήσεων ως τις οροθετικές πόρνες οι οποίες σπέρνουν αρρώστιες στους άντρες οικογενειάρχες με κίνδυνο την υγεία ολόκληρης της κοινωνίας.
Στη φυλακή λοιπόν απομονώνουν αυτές τις γυναίκες σε μια πτέρυγα στην οποία ήταν μόνες τους, σε ενα υπόγειο. Τους απαγορεύεται η πρόσβαση στο προαύλιο όταν προαυλίζονται οι υπόλοιπες κρατούμενες και ήδη με αυτό το τρόπο δημιουργείται μέσα σε αυτή τη μικρή κοινωνία της φυλακής, η οποία στη πλειοψηφία της έχει έλλειψη παιδείας και μόρφωσης, μια εχθρική συνθήκη από τις ίδιες τις κρατούμενες προς αυτές τις γυναίκες. Έτσι κι αλλιώς τα ΜΜΕ έχουν καταφέρει να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δημιουργώντας μια κοινωνική πραγματικότητα, αυτή των μολυσματικών γυναικών τις οποίες δεν πλησιάζουμε.
Τότε οι οροθετικές κρατούμενες για να προαυλιστούν έπρεπε να περάσουν μέσα από τη δική μας πτέρυγα των υπόλοιπων κρατούμενων, για να βγούν στο προαύλιο.
Ήταν μια φοβερή στιγμή όταν όλες οι υπόλοιπες κρατούμενες έκαναν στην άκρη, μαζευόντουσαν να δουν τις "μολυσμένες", κρεμιόντουσαν στα σκαλιά και στους ορόφους, έπεφτε σιωπή και μόνο κάτι ψίθυροι ακουγόντουσαν την στιγμή που οι 15 με 20 γυναίκες περνούσαν ανάμεσα στις υπόλοιπες υγιείς οι οποίες μαζεύτηκαν να δουν το "τσίρκο" να περνάει…
Αφού έκαναν την διαδρομή της ντροπής και επιτέλους έφταναν στο προαύλιο, η πόρτα πίσω τους κλείδωνε ενώ όλη η φυλακή κρεμιόταν στα παράθυρα παρακολουθώντας και σχολιάζοντας, παρατηρώντας τον προαυλισμό τους. Εκείνες δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τα μάτια των υπαλλήλων πάνω τους αλλά και 200 βλέμματα τα οποία της απέρριπταν.
Τότε πήγα και ζήτησα να με αφήσουν να βγω στο προαύλιο κάτι το οποίο μου επιτράπηκε μόνο αν συμφωνούσα ότι θα ήταν με δική μου ευθύνη, όπως κι έγινε. Βγήκα και κρατούσα στα χέρια μου 4-5 αφίσες που είχαν βγάλει κάποιες αναρχικές συλλογικότητες ή άτομα, υποστηρικτικές προς αυτές τις γυναίκες. Οι αφίσες μεταξύ άλλων έγραφαν "οροθετικές πόρνες".
Τους εξήγησα ότι υπάρχει αρκετός κόσμος που τις υποστηρίζει και τους έδειξα τις αφίσες. Στη θέα αυτών των αφισών οι περισσότερες έβαλαν τα κλάμματα.
Στην αρχή νόμιζα ότι συγκινήθηκαν όμως μου είπαν οτι εμείς δεν είμαστε πόρνες και δεν έχουμε κάνει ποτέ αυτό το επάγγελμα. Μου είπαν οτι κάνουν χρήση ναρκωτικών κι ότι ενώ ήταν καθισμένες στους δρόμους της Αθήνας πέρνοντας την δόση τους, τις προσήγαγαν στο τμήμα.
Όσο μιλούσαμε ακουγόντουσαν φωνές από τα παράθυρα που μου φώναζαν να φύγω γρήγορα από το προαύλιο σαν να με είχαν ρίξει στο κλουβί με τα λιοντάρια.
Οι κοπέλες αυτές στην πλειοψηφία τους 18-20 χρονών έκλαιγαν απελπισμένες, κρατούσαν η μια το χέρι της άλλης χωρίς να έχουν καταλάβει για πιο λόγο τους συμβαίνει αυτό και είναι αναγκασμένες να βιώνουν όλο αυτο τον κοινωνικό αποκλεισμό. Περπατούσαν και δεν απομακρύνονταν ούτε βήμα η μια απο την άλλη. Τα μάτια τους ήταν συνέχεια βουρκωμένα και τα κεφάλια τους σκυμμένα.
Μία από αυτές είχε ένα κοριτσάκι που πήγαινε δημοτικό και της είπε οτι δεν θέλει να της ξαναμιλήσει γιατί τα παιδιά στο σχολείο την κοροϊδεύουν. Αυτή η γυναίκα έγινε μέγαιρα που η κόρη της είχε βρεθεί σε αυτή την θέση επειδή η φωτογραφία της ήταν πρώτο θέμα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων ως πόρνη χωρίς να είναι.
Και σίγουρα για την κόρη σας κυρία πρόεδρε (αν έχετε) δεν θα ήταν κίνδυνος ο Σακκάς που μπορεί να είχε μια χειροβομβίδα στην ντουλάπα του σπιτιού. Γιατί είχατε πει στη μητέρα μου οτι θα γινόσασταν μέγαιρα στη θέση της αν η κόρη σας τα είχε μπλέξει με κάποιον που είχε στο δωμάτιο της μια χειροβομβίδα.
Σας διαβεβαιώ λοιπόν οτι περισσότερο θα έπρεπε να φοβάστε μήπως η κόρη σας κάποια στιγμή βρεθεί κοινωνικά αποκλεισμένη και στιγματισμένη, προδωμένη από τους πάντες ζώντας σε μια κοινωνία που ορισμένες φορές τόσο εύκολα χειραγωγείται απο τα μμε, τα οποία εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εξουσίας.
Περισσότερο θα έπρεπε να σας τρομάζει που το παιδί σας μεγαλώνει αντιμέτωπο με την εκάστοτε κυβέρνηση η οποία θα πατήσει επι πτωμάτων, πάνω στους αδύναμους, στους χρήστες, στους αρρώστους, ή ακόμα στις πόρνες, που θα εργαστεί σκληρά για την διαπόμπευση τους και τον κοινωνικό αποκλεισμό τους ώστε να ανέβει 2 μονάδες παραπάνω υποκρινόμενη ότι καθαρίζει την κοινωνία από την αρρώστια.
Γι αυτό θα έπρεπε να γίνετε μέγαιρα. Για το ότι η κόρη σας ζει σε μια κοινωνία όπου η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να την χρησιμοποιήσει όπως θέλει για τα συμφέροντα της, που μπορεί να βρεθεί σε κάποιο τμήμα και να ξυλοκοπηθεί ή να παρενοχληθεί σεξουαλικά από κάποιο μπάτσο, που μπορεί να βρεθεί άνεργη, άστεγη ή ξυλοκοπημένη σε κάποιο κελί φυλακής με κομμένες φλέβες. Γιατί οι κρατούμενες οροθετικές που συνέλαβε το κράτος άρχισαν να κόβουν τις φλέβες τους μέσα στην φυλακή ακόμα και για ένα τσιγάρο.
Για όλα αυτά θα έπρεπε να γινόσασταν μέγαιρα. Αλλά ξέχασα, το ζήτημα είναι ταξικό και μάλλον η κόρη σας δεν θα βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση.
Αντιθέτως η δική μου η μητέρα έγινε "μέγαιρα" επειδή χτίζονται πάνω στις πλάτες μας φυλακές υψίστης ασφαλείας, λευκά κελιά και ένα ολόκληρο καθεστώς τρομοκρατίας.
Επίσης γνωρίζω και μια άλλη μητέρα που έχασε τον γιο της σε τροχαίο και λίγους μήνες αργότερα της χτύπησαν οι μπάτσοι την πόρτα για να της παραδώσουν ένταλμα σύλληψης για τον γιο της με την κατηγορία του εμπρησμού, ενώ εκείνος ήταν νεκρός. Είναι ο ίδιος αναρχικός σύντροφος που τα προσωπικά του γράμματα αυτή τη στιγμή κι ενώ δεν είναι ζωντανός βρίσκονται στη δικογραφία μας και διαβάζονται σε αυτή την αίθουσα του δικαστηρίου. Τα ίδια προσωπικά γράμματα του, τα οποία η αντιτρομοκρατική απλόχερα έδωσε στη ρουφιανοφυλλάδα Εσπρέσο και τα δημοσίευσε 2 μέρες μετά τη σύλληψή μου παρουσιάζοντας τα ως προσωπικά κείμενα του Κ. Σακκά.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ στις ερωτήσεις των ανακριτών. Συγκεκριμένα ρωτήθηκα επανειλημμένα αν γνώριζα για τα διάφορα ευρήματα και ειδικότερα για τα όσα βρέθηκαν στο σπίτι μου. Απάντηση η οποία σε πολιτικό επίπεδο δεν είχε καμία σημασία και σε καμία περίπτωση δεν αφορά κανέναν η δική μου γνώση για τα ευρήματα. Και το λέω αυτό γιατί είτε γνώριζα, είτε δεν γνώριζα η στάση και η θέση μου απέναντι στους συντρόφους μου και στα γεγονότα θα ήταν η ίδια σε κάθε περίπτωση. Αν γνώριζα θα τους στήριζα και τότε, αν δεν γνώριζα θα τους στήριζα μετέπειτα, όταν θα μάθαινα. Θεωρώ πολιτικό λάθος την όποια απάντηση καθώς μια ενδεχόμενη απάντηση του τύπου ”δεν γνώριζα” αφήνει περιθώριο για μια σκέψη που υπονοεί οτι “δεν γνώριζα αλλά αν γνώριζα κάπως αλλιώς θα είχα συμπεριφερθεί". Οπότε νιώθω υποχρεωμένη απέναντι στον εαυτό μου κυρίως να ξεκαθαρίσω ότι η στάση μου θα ήταν η ίδια.
Ένα άλλο σημείο της κατάθεσής μου είναι εκεί που αναφέρω για την πλαστή ταυτότητα την οποία κατείχα. Συγκεκριμένα η πλαστή ταυτότητα ήταν προϊόν συζήτησης με τον Σακκά στα πλαίσια της κοινής μας επιλογής να στηρίξουμε τους φυγόδικους συντρόφους μας ο καθένας με διαφορετικό τρόπο.
Αυτό που ήθελα να πω ήταν πως δεν ήταν μία κίνηση η οποία μου ζητήθηκε από τον ίδιο τον φυγόδικο τότε σύντροφο Μητρούσια, αλλά πολιτική επιλογή σε συνεννόηση με τον σύντροφο Σακκά, κάτι που δεν υπήρχε καν λόγος να εξηγηθεί. Μια απάντηση η οποία στη συνέχεια διαστρεβλώθηκε από συγκεκριμένη εφημερίδα η οποία έγραψε ότι είπα πως ο Κώστας μου ζήτησε να βγαλω την πλαστή ταυτότητα και ότι την έβγαλα γιατί είχα συναισθηματική σχέση μαζί του. Ο λόγος για τον οποίο είχα αναφέρει τότε με ποιόν συζήτησα για την πλαστή ταυτότητα ήταν καθαρά γιατί ήθελα να πω ότι ήταν κάτι το οποίο δεν μου ζήτησε ο ίδιος ο Μητρούσιας.
Εδώ θέλω να τονίσω ότι ποτέ δεν θα έκανα κάτι σε πολιτικό επίπεδο επειδή θα είχα συναισθηματική σχέση με κάποιον. Είναι κάτι το οποίο με μειώνει σαν πολιτική οντότητα. Και εμένα και τις επιλογές μου.
Λίγο πρίν κλείσω την δήλωσή μου θα ήθελα να πω δυό λόγια για τον σύντροφο Κώστα Σακκά καθώς και για τους συντρόφους Μητρούσια και Καραγιαννίδη.
Ο σύντροφος Κώστας Σακκάς δεν είναι έμπορος όπλων ούτε οι σύντροφοι Μητρούσιας και Καραγιαννίδης καθώς ούτε φυσικά διαθέταν όπλα σε τρίτους. Αναφέρομαι μόνο στους τρείς συγκεκριμένους συντρόφους διότι με αυτούς έχω συλληφθεί και με αυτούς θεωρώ ότι βρίσκομαι σε κοινή υπόθεση.
Ο Κώστας Σακκάς είναι ένας ηθικός και αξιοπρεπής αγωνιστής ο οποίος δε λύγισε ούτε στιγμή μπροστά στη συνεχόμενη επίθεση που τα τελευταία τέσσερα χρόνια το κράτος εξαπολύει εναντίον του. Ποτέ δεν θα έβαζε σε κίνδυνο, ούτε αυτός ούτε ο Μητρούσιας και ο Καραγιαννίδης, την ακεραιότητα απλών πολιτών αποθηκεύοντας εκρηκτικές ύλες έτοιμες προς χρήση σε αποθήκες οι οποίες θα μπορούσαν να ανατινάξουν όλο το οικοδομικό τετράγωνο όπως εσφαλμένα έχει ακουστεί εδώ μέσα.
Ο Κ. Σακκάς έχει επιδείξει τόση ψυχική δύναμη που άντεξε με μέγαλο σθένος και αξιοπρέπεια τις 38 ημέρες απεργίας πείνας πολεμώντας για την ελευθερία του, κατά τις οποίες εγώ και η οικογένεια του τον βλέπαμε να πλήττεται από την έλλειψη τροφής μέχρι και την τελευταία ημέρα πριν από την απελευθέρωσή του.
Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζω καλά, κάτι που μου επιτρέπει να δηλώσω ότι ποτέ δεν θα έπαιρνε μέρος σε καμία διαδικασία επιλογής κόμματος όπως λανθασμένα ισχυρίστηκε δικός του μάρτυρα υπεράσπισης.
Είναι ένας άνθρωπος που μαζί με τους συντρόφους Μητρούσια και Καραγιαννίδη προχώρησαν σε απεργία πείνας απαιτώντας την απελευθέρωσή μου για λόγους υγείας καθώς και την δική τους απελευθέρωση την στιγμή που το 18μηνο της προφυλάκισής τους είχε τελειώσει και το κράτος ξανά και ξανά τους προφυλάκιζε για την ίδια υπόθεση. Είναι η πρώτη φορά άλλωστε που σε τέτοιες πολιτικές δίκες χωρίζουν μία οργάνωση από τις ενέργειές της, σε διαφορετικά δικαστήρια και διαφορετικές προφυλακίσεις.
Και για μένα είναι απόλυτα ξεκάθαρο οτι ο λόγος για τον οποίο αποφυλακίστηκα στις 4 Ιουνίου του 2012 και δε με προφυλάκισαν εκ νέου όπως συνέβη με τους συντρόφους μου είναι εξαιτίας του αγώνα που δόθηκε από τους 3 συντρόφους κάνοντας απεργία πείνας, του προβλήματος υγείας που έχω (κι ας μην θέλανε να το παραδεχτούν) και εξαιτίας των συνεχόμενων κινήσεων αλληλεγγύης του αναρχικού κινήματος και της μεγάλης στήριξης που δέχτηκα.
Ο Κ. Σακκάς λοιπόν είναι ένας ακέραιος αγωνιστής ο οποίος επέλεξε τον δύσκολο δρόμο της φυγοδικίας. Όπως παλαιότερα είχαν επιλεξει και οι σύντροφοι αγωνιστές Μητρούσιας και Καραγιαννίδης.
Πέρα απο τις κατηγορίες, τα δικαστήρια, τις προφυλακίσεις για μένα ήταν τύχη που έζησα όσα έζησα με τους τρείς αξιοπρεπείς και σημαντικούς για μένα συντρόφους. Ήταν τύχη που μέσα στη φυλακή μίλησα πρώτη φορά με τον επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα, όπως επίσης είχα την μεγάλη τύχη να ζήσω 10 μήνες με την ένοπλη αγωνίστρια Πόλα Ρούπα την οποία το κράτος μαζί με τον σύντροφο Ν. Μαζιώτη δεν δίστασε να τους επικηρύξει με ένα εκατομμύριο ευρώ τον καθένα παρουσιάζοντάς τους ως τον υποτιθέμενο κίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο.
Κλείνοντας δηλώνω ότι…
Σίγουρα εγώ έχω διαλέξει στρατόπεδο. Κι έχω διαλέξει στρατόπεδο γιατί έχουμε πόλεμο. Είμαι με όσους αγωνίζονται, με όσους μάχονται εναντίον του καπιταλισμού, της κοινωνικής βαρβαρότητας, των πιστών σκυλιών της εξουσίας.
Είμαι με όσους δε λύγισαν, δε μίλησαν, δε μετανόησαν, με όσους παρέμειναν αξιοπρεπείς. Είμαι με όσους αγωνίζονται υπέρ της κοινωνικής απελευθέρωσης, της ισότητας, υπέρ της καταστροφής όλων των φυλακών.
Με όσους παλεύουν ενάντια στον φασισμό, με όσους μάχονται για την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων. Με εκείνους που θα καταργήσουν οριστικά κάθε ιεραρχική δομή. Με όσους δεν πιστεύουν στην μεταρρύθμιση του συστήματος αλλά στην καταστροφή του για την δημιουργία μιας αταξικής, ελεύθερης κοινωνίας. Είμαι με όσους προπαγανδίζουν την κοινωνική επανάσταση. Μοναδική απόφαση, ο Αγώνας.
Η πολιτική δήλωση του Κώστα Σακκά
Αποστέλλω το παρακάτω κείμενο στον δικηγόρο Αθηνών Κατσαρή Δημήτριο προκειμένου να το παραδώσει στον πελάτη του και συγκατηγορούμενό μου Καραγιαννίδη Γιώργο, για να το διαβάσει στο δικαστήριο κατά τη διαδικασία των απολογιών.
Αναγνωρίζω απόλυτα, πως αυτά που κατέθεσε συγγενικό μου πρόσωπο κατά την διαδικασία των μαρτύρων χαρακτηρίζεται από τις καλύτερες των προθέσεων. Ωστόσο πρέπει να ξεκαθαρίσω, πως μεγάλο μέρος αυτών δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα και δεν εκφράζουν το άτομό μου.
Δυστυχώς οι συνθήκες στις οποίες βρίσκομαι και η αδυναμία επικοινωνίας και στενότητας που αυτή συνεπάγεται, είχε την παρερμηνεία του συγκεκριμένου μάρτυρα για το ποιός είναι ο ρόλος του, ως τέτοιος.
Στην παρακάτω τοποθέτησή μου αναπτύσσονται, σε μεγάλο βαθμό οι πολιτικές μου απόψεις και θέσεις καθώς επίσης και ποια είναι η εμπλοκή μου στην υπόθεση που εξετάζει το δικαστήριο.
Στις 4 Δεκεμβρίου του 2010, δύο μέρες πριν από την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τις δυνάμεις καταστολής , συλλαμβάνομαι μαζί με το σύντροφο και φίλο Α.Μητρούσια , έξω από χώρο που κρατάγαμε οπλισμό . Από την πρώτη στιγμή έχουμε ξεκαθαρίσει , πως ο οπλισμός αυτός ανήκε σε εμάς και σε κανέναν άλλο. Δεν προοριζόταν για τον εφοδιασμό καμίας οργάνωσης και προφανώς δεν θα μπορούσε να αποτελεί προϊόν εμπορίας.
Η κατασταλτική επιχείρηση της Δ.Α.Ε.Ε.Β., άψογα συντονισμένη με τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ενορχήστρωσαν για ακόμα μια φορά το αντιτρομοκρατικό τους κρεσέντο εξυπηρετώντας τις πολιτικές σκοπιμότητες της περιόδου. Η ενημέρωση από τους εκφραστές του σύγχρονου γκεμπελισμού σχετικά με τις εξελίξεις στο λεγόμενο «μέτωπο της τρομοκρατίας», δινόταν με αργό αλλά σταθερό ρυθμό προκειμένου να διατηρήσουν όσο περισσότερο μπορούσαν το κλίμα τρομοϋστερίας , στοχεύοντας για ακόμα μια φορά στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό.
Ο Χ.Παπουτσής , ο οποίος βρισκόταν στην ηγεσία του υπουργείου προ.πο. τότε , επιθυμώντας διακαώς μια αντιτρομοκρατική επιτυχία επί των ημερών του (όπως όλοι οι ομόλογοί του ) ανέλαβε το ρόλο του συντονιστή στην επιχείρηση του «κοινωνικού αντιπερισπασμού» σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο.
Ήταν η περίοδος που έμπαινε η σε εφαρμογή το σχέδιο της ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του διεθνούς κεφαλαίου και των κερδοσκοπικών συμφερόντων του.
Ήταν η περίοδος της εισαγωγής στην εποχή των συγχρόνων πολιτικών εκχωρήσεων , της- επίσημης –εθνικής παράδοσης στο διεθνές κεφάλαιο , της ακραίας καταστολής και της απροκάλυπτης μιντιακής προπαγάνδας.
Ξεκινούσε η διαδικασία μετατροπής της χώρας σε ένα σύγχρονο προτεκτοράτο της παγκόσμιας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
Η παραγωγή και η διαρροή των σεναρίων από την αντιτρομοκρατική υπηρεσία με αφορμή τη σύλληψή μας , ήταν εντυπωσιακά ασύστολη.
Ήταν προφανές πως όσο μεγαλύτερη κοινωνική απειλή συστήναμε , τόσο μεγαλύτερη ήταν και η επιτυχία της αντιτρομοκρατικής και του κυρίου Παπουτσή.
Όσο περισσότεροι ήταν αυτοί που σκοπεύαμε να «χτυπήσουμε» εκείνη την ημέρα, τόσο περισσότεροι ήταν και αυτοί που «έσωσαν»….
Όσο πιο επικίνδυνοι ήμασταν , τόσο πιο ανακουφιστική για την κοινή γνώμη ήταν η είδηση της σύλληψης μας , οπότε αναλόγου μεγέθους ήταν και η επιτυχία της κυβέρνησης και του κυρίου Παπουτσή.
Η δημιουργία τεχνητών κοινωνικών απειλών , αποτελεί μια συνηθισμένη , διαχρονική τακτική των προπαγανδιστικών μηχανισμών του κράτους προκειμένου να δημιουργεί συνθήκες γενικευμένης ανασφάλειας και φόβου ώστε να αποδεικνύει την αναγκαιότητα του ως παράγοντα κοινωνικής ασφάλειας και σταθερότητας.
Μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου ,η ένταξη της χώρας στη δυτική σφαίρα επιρροής , προϋπέθετε τη συντριβή του μεγάλου λαϊκού αντιστασιακού κινήματος και το τσάκισμα του κομμουνιστικού κινδύνου στο όνομα της «δημοκρατίας» και της «δημόσιας ασφάλειας» . Από τη μια η αγωνιστική συνείδηση που επέβαλε τη συνέχιση της αντίστασης απέναντι στη ντόπια και εξωτερική κυριαρχία και από την άλλη οι άγριες διώξεις του κράτους και του παρακράτους που ακολούθησαν την προδοτική συμφωνία της Βάρκιζας , θα συμβάλουν στο μαζικό πέρασμα των λαϊκών αγωνιστών σε καθεστώς παρανομίας.
Θα ήταν τουλάχιστον άστοχο να γίνει παραλληλισμός της εποχής εκείνης, στην οποία οδηγήθηκαν στα αποσπάσματα και εκτελεστήκαν χιλιάδες αγωνιστές από τα στρατοδικεία της λευκής τρομοκρατίας ,με τη σημερινή εποχή των δικών μας διώξεων. Ωστόσο υπάρχει μια κοινή, διαχρονική πραγματικότητα, που συνδέει τις δύο εποχές οι οποίες χαρακτηρίζονται από τον καθεστωτικό τους ολοκληρωτισμό.
Το κράτος, προκειμένου να δικαιολογήσει τη λυσσαλέα φρονηματική καταστολή εις βάρος των ιδεολογικών του εχθρών , επικαλείται πάντοτε λόγους κοινωνικής ασφάλειας, κάνει λόγο για προδότες της χώρας , για πράκτορες , για εχθρούς της δημοκρατίας , για ασύμμετρες απειλές, για κουκουλοφόρους, για τρομοκράτες κλπ.
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, η τακτική αυτή είναι ξεκάθαρο πως στοχεύει στη απονοηματοδότηση της λαϊκής αντίστασης και συνολικά του επαναστατικού και απελευθερωτικού αγώνα. Επιχειρεί την παραχάραξη της ιστορικής του συνέχειας, και τη διαστρέβλωση του δίκαιου κοινωνικά χαρακτήρα του. Στοχεύει ουσιαστικά στο να πληγεί το έρεισμα και η διάχυση του.
Τότε οι δικαστές των στρατοδικείων στέλνανε τους αντιστασιακούς αγωνιστές στα εκτελεστικά αποσπάσματα χαρακτηρίζοντας τους δημόσιο κίνδυνο. Σήμερα, με τα τρομοδικεία, καταδικάζετε σε πολυετείς καθείρξεις τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές χαρακτηρίζοντας τους τρομοκράτες.
Τότε με το νόμο 509 /47 περί μέτρων ασφαλείας του κράτους, σήμερα με το νόμο 187 Α , γνωστό και ως αντιτρομοκρατικό νόμο. Τότε με το νόμο 511/47 περί στρατοπέδων πειθαρχημένης διαβίωσης , σήμερα με τα λευκά κελιά στα υπόγεια του Κορυδαλλού και το ειδικό καθεστώς κράτησης των νέων φυλακών τύπου Γ.
Υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της κυρίαρχης οικονομικής και πολιτικής τάξης τότε, υπερασπιζόμενοι τη ίδια κυρίαρχη τάξη και σήμερα.
Εξυπηρετώντας τη μειοδοτική εθνική πολιτική της κυβέρνησης τότε, εξυπηρετώντας την ιδία προδοτική πολιτική εκχώρησης στους οικονομικούς ιμπεριαλιστές της Ε.Ε. και των ΗΠΑ σήμερα.
Τέσσερεις μήνες μετά τη σύλληψή μας και ενώ βρισκόμαστε προφυλακισμένοι με τη πρωτοποριακή κατηγορία της συμμετοχής σε «άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση» με «άγνωστη τρομοκρατική δράση» , καλούμαστε από τούς ανακριτές και τον εισαγγελέα να απολογηθούμε εκ νέου για τη συμμετοχή μας αυτή τη φορά σε μια υπαρκτή οργάνωση. Τη ΣΠΦ.
Παρ ‘ όλο που τα στοιχεία που με συνέδεαν με την εν λόγω οργάνωση ήταν ανύπαρκτα, οι ανακριτές και ο εισαγγελέας βασιζόμενοι αποκλειστικά σε πρώην συντροφικές και φιλικές σχέσεις με μέλη της, με προφυλακίζουν εκ νέου.
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιο ήταν το παρασκήνιο όλων αυτών των μεθοδευμένων διώξεων, πέραν από το προφανές, πως η κατηγορία δηλ. της συμμετοχής σε άγνωστη τρομοκρατική οργάνωση, με άγνωστα μέλη και δράση, ήταν εντελώς γελοία και δεν θα μπορούσε να σταθεί ακόμα και στο πιο «ειδικό δικαστήριο». Είναι προφανές πως δεν θα μπορούσαν να εμφανίσουν μια «άγνωστη οργάνωση» τριών μελών, από τα όποια, τα δυο να κατηγορούνται για συμμετοχή βάσει εντάλματος σε άλλη οργάνωση…
Δεν μπορώ να γνωρίζω επίσης ποιο ήταν το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων μεταξύ της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και των ανακριτών, ποιο ήταν το παρασκήνιο των διαβουλεύσεων της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με την πολιτική της ηγεσία εκείνη την εποχή και τον Χ.Παπουτσή , ο οποίος λίγο καιρό μετά τις συλλήψεις μας είχε δηλώσει ερωτώμενος για τη υπόθεση της 4ης Δεκέμβρη , πως τον «ξεγέλασε η αντιτρομοκρατική»…
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι επικοινωνιακές σκοπιμότητες εξυπηρετούσε πολιτικά εκείνη την εποχή η απόπειρα δημιουργίας και η εξάρθρωση μιας νέας τρομοκρατικής οργάνωσης και για να είμαι ειλικρινής, ούτε και με ενδιαφέρει.
Το σίγουρο είναι πως όποιες και αν ήταν αυτές οι σκοπιμότητες , η εμπλοκή και προφυλάκιση επιπλέον και ασχέτων με τη υπόθεση ατόμων, εκτός από εμένα και τους δύο συντρόφους μου Αλέξανδρο και Γιώργο , ήταν απολύτως αναγκαία για τη εξυπηρέτηση τους.
Η προφυλάκιση της Αντωνίου για 18 μήνες, είναι ξεκάθαρο πως εξυπηρέτησε αυτές τις σκοπιμότητες
Για μένα προσωπικά, η εμπλοκή και η φυλάκιση της συντρόφισσας μου Στέλλας ,με την οποία και συζούσα εκείνη την περίοδο, όπως και του παιδικού μου φίλου Δημήτρη, ήταν μια πικρή εμπειρία.
Επί της ουσίας, η εμπλοκή της Στέλλας στη υπόθεση οφείλεται στο γεγονός ότι συγκατοικούσε μαζί μου , ότι ανήκει στον αναρχικό χώρο , ότι κατείχε μια πλαστή ταυτότητα σε περίπτωση που χρειαζόταν να βοηθήσει το σύντροφο της και φίλο της Α. Μητρούσια και ότι κράτησε αξιοπρεπή στάση με πολιτικό λόγο. Αυτοί είναι οι λόγοι που προφυλακίστηκε για 18 μήνες και αυτό το γνωρίζετε πολύ καλά κύριοι δικαστές.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι. Αν είμαι υπόλογος απέναντι σε κάποιον και οφείλω να ζητήσω μια συγνώμη , αυτή είναι η Στέλλα. Συγγνώμη για το λόγο ότι έκανα το λάθος να αποθηκεύσω-εστω και για λίγες ώρες-στο σπίτι που μέναμε εκείνες τις σφαίρες και τη χειροβομβίδα, που αποτέλεσαν την κυριότερη αιτία για την προφυλάκισή της.
Η Στέλλα παρ όλα αυτά, σαν πραγματική συντρόφισσα , σαν συντρόφισσα με όλη τη έννοια της λέξης, όχι μόνο δεν αναζήτησε αυτή τη συγγνώμη αλλά αντίθετα στάθηκε δίπλα μου όλο αυτό διάστημα και με στήριξε στο ακέραιο τόσο πολιτικά όσο και προσωπικά.
Η ειδική εφέτης ανακρίτρια Χυτήρογλου , η οποία προέδρευε στο συμβούλιο που έκρινε την παράταση της προφυλάκισής μας στο εξάμηνο, πιεζόμενη από την δικηγόρο της Αντωνίου για το αυτονόητο της διακοπής της κράτησής της , είπε επί λέξει πως «θα με κλείσουν φυλακή αν την αφήσω ελεύθερη».
Προφανώς, αυτό το είπε όχι επειδή υπήρχαν επαρκή στοιχεία και θα ήταν παράτυπο να αφεθεί ελεύθερη , αλλά επειδή δεχόταν πιέσεις από τους προϊσταμένους της. Όχι πιέσεις ειδικά για τη Στέλλα , αλλά αυτές τις μόνιμες πιέσεις που ασκούνται προς τους εφέτες οι οποίοι χειρίζονται τέτοιες υποθέσεις. Πιέσεις προκειμένου να εφαρμόσουν μια «ειδική δικαιοσύνη» απέναντι σε «ειδικούς κρατούμενους».
Άραγε η αποφυλάκιση κάποιου που κατηγορείται για τρομοκρατία θεωρείται ποινικό αδίκημα που μπορεί να οδηγήσει ένα δικαστή στη φυλακή; Μήπως το να κατηγορηθεί κάποιος με τον αντιτρομοκρατικό νόμο συνεπάγεται και την αυτόματη καταδίκη του από τους δικαστές;
Τα ερωτήματα φυσικά είναι ρητορικά . Την απάντηση τη γνωρίζω πολύ καλά όπως τη γνωρίζετε κι εσείς…
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης μου , θεωρώ τον εαυτό μου αιχμάλωτο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου.
Ενός πολέμου που σημειώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ενός πολέμου που διαδραματίζεται τόσο στο ιδεολογικό –πολιτικό πεδίο, όσο και σε αυτό των πραγματικών συγκρούσεων της καθημερινής ζωής. Ενός πολέμου που εξελίσσεται , όπου γης καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι , που ακούραστα αντιστέκονται και μάχονται ενάντια στην εξουσία , για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους.
Δεν νοιώθω , ούτε και ένοιωσα έστω και για μια στιγμή αυτά τα τρεισήμισι χρόνια που διώκομαι από το κράτος σας κατηγορούμενος.
Δεν αισθάνθηκα πως είμαι ,η ότι θα έπρεπε να είμαι κατά οποιανδήποτε έννοια υπόλογος, γι αυτό και δεν απολογήθηκα έτσι όπως εσείς εννοείτε σε κανένα στάδιο της δίκης. Όπως δεν το έκανα επίσης ούτε και στα ανακριτικά και εισαγγελικά γραφεία.
Δεν πρόκειται να απολογηθώ , σε αυτούς που για μένα θα έπρεπε να είναι υπόλογοι.
Υπόλογοι , όχι απέναντι σε ειδικούς δικαστές ,επιλεγμένους από ειδικές διαδικασίες για να δικάσουν βάση ειδικών νόμων , μέσα σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες . Υπόλογοι για εγκλήματα εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.
Υπόλογοι για την πολιτική που ασκούν εις βάρος εκατομμυρίων ανθρώπων στο όνομα της εξουσίας και της αλαζονείας . Στο όνομα του κέρδους και της απληστίας.
Ο θεσμός που υπηρετείτε , αποτελεί έναν από τους βασικότερους πυλώνες του αστικού κράτους .Αποτελεί τον πυρήνα του.
Η αστική δικαιοσύνη από τη γέννηση του κράτους , ουσιαστικά αποτελεί το άλλοθι της κυρίαρχης εξουσίας προς τους εκάστοτε υποτελείς της. Αποτελεί εγγυητή της διατήρησης αυτής της εκμεταλλευτικής συνθήκης στο όνομα του δικαίου.
Εγγυητή της ταξικής εκεχειρίας. Του ταξικού συμβιβασμού. Της κοινωνικής ειρήνης.
Εγγυητές αυτής της ταξικής ειρήνης είστε εσείς κύριοι δικαστές. Η δικαιοσύνη σας. Η δικαιοσύνη που εκλέγεται από τα υπουργικά συμβούλια της εκάστοτε κυβέρνησης και θεσμοθετείται από την κυρίαρχη οικονομικοπολιτική τάξη με κύριο στόχο τη διασφάλιση της κυριαρχίας της και τη διατήρησή της ως άρχουσας.
Οι νόμοι δεν είναι παρά η δηλωμένη βούληση των κατακτητών σχετικά με το πώς θέλουν αυτοί να κυβερνώνται οι υπήκοοι τους.
Υπηρετώντας αυτούς τους νόμους , στο όνομα της δικαιοσύνης, υπηρετείτε τα αφεντικά σας, υπηρετείτε τα συμφέροντα τους , τα οποία βρίσκονται ακριβώς απέναντι από αυτά του λαού. Ακριβώς απέναντι από τα δικά μας.
Καλείστε να δικάσετε εμάς ως τρομοκράτες… Ως αυτούς που απειλούν και θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια ,που υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη και διάφορα άλλα με βάση το κατηγορητήριο σας.
Κύριοι δικαστές, η μόνη πραγματική τρομοκρατική οργάνωση αυτή τη στιγμή είναι η πολιτική σας ηγεσία. Οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι. Αυτό δεν προκύπτει απλά από έναν ισχυρισμό. Αποτελεί συμπέρασμα από την καθημερινή ζωή.
Τρομοκρατική οργάνωση μάλιστα με δομή , διακριτούς ρόλους και συνεχή εγκληματική δράση. Οργάνωση που ευθύνεται για μαζικές τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος του λαού. Οργάνωση που πλήττει κατ’εξακολούθηση σε βάθος τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές υπηρετώντας το κεφάλαιο και τα συμφέροντα των κυρίαρχων εξουσιαστικών ελίτ.
Ο λαός δεν κινδυνεύει , ούτε φοβάται τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές γιατί ο αγώνα τους είναι η διεκδίκηση των συμφερόντων του λαού. Η δράση τους ορίζεται και καθορίζεται από αυτά. Οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές είναι κομμάτι του λαού.
Ο λαός πλήττεται και τρομοκρατείται από τα μνημόνια , τη λιτότητα και τα προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής και οικονομικής σταθερότητας του σημερινού κράτους έκτακτης ανάγκης.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από τα αντεργατικά μέτρα και την εργασιακή επισφάλεια που επιβάλλει σαν όρο ζωής η σημερινή κυβέρνηση. Από τη θεσμοθέτηση του νέου «εργατικού κώδικα» και την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων η οποία διαμορφώνει συνθήκες απόλυτης σκλαβιάς. Από τη θεσμοθέτηση των εταιρειών προσωρινής απασχόλησης (ΕΠΑ) και των νέων εργασιακών μοντέλων.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από τις ομαδικές απολύσεις, τη διαθεσιμότητα , τη θεσμοθέτηση του ενοικιαζόμενου εργαζόμενου που υποβιβάζεται από μισθωτό σκλάβο, σε «απασχολούμενο». Από την κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης, την αύξηση των φόρων για τα κατώτερα στρώματα και τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών στο όνομα της ανάπτυξης και του κέρδους των αφεντικών.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από την ανταγωνιστικότητα και τη δημιουργία του ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος που προϋποθέτει την υποτίμηση μέχρις εσχάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης.
Πλήττεται , τρομοκρατείται και καταστέλλεται με τους αντιαπεργιακούς νόμους , τις επιστρατεύσεις των απεργών , τα lock-out και τις ξεπουλημένες προδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από τη δράση του υπουργείου ανάπτυξης και περιβάλλοντος. Από τις εξορύξεις χρυσού ,την υδρόλυση των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο , τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων και την αλλαγή της πολεοδομικής νομοθεσίας που προωθεί την ανεξέλεγκτη οικοδομική δραστηριότητα. Από την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα παραλιών, λιμνών, λιμανιών, αεροδρομίων και της αξιοποιήσιμης, προς όφελος του δημοσίου , περιουσίας.
Πλήττεται και τρομοκρατείται από την κατάργηση της δημόσιας υγείας και τον αποκλεισμό των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Από την ιδιωτικοποίηση της παιδείας και την υπονόμευση των νέων και των επόμενων γενεών.
Με λίγα λόγια πλήττεται και τρομοκρατείται από τη σημερινή εξουσία . Από τα αφεντικά σας. Όχι από εμάς.
Η αυξανόμενη φτώχεια , τα πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας , ο τεράστιος αριθμός αυτών που περιμένουν στην ουρά των συσσιτίων για ένα πιάτο φαί και μια σακούλα τρόφιμα, οι χιλιάδες πλέον άστεγοι που κοιμούνται στους δρόμους μέσα σε χαρτόκουτα , τα θλιβερά ρεκόρ αυτοκτονιών, η ραγδαία αύξηση των τοξικοεξαρτημένων την τελευταία τετραετία , η κατάθλιψη και η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων που τείνει να γίνει μάστιγα , το διάχυτο αίσθημα λύπης, απογοήτευσης , μιζέριας και εγκατάλειψης… αν δεν είναι κοινωνικά συντρίμμια των επιθέσεων που εξαπολύει η κυβέρνηση με την πολιτική της και σεις από τη μεριά σας υπηρετείτε , τότε τι είναι;
Τι είναι η σημερινή πολιτική αν όχι τρομοκρατία;
Ήταν το αμερικανικό καθεστωτικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Bloomberg που σε δήλωση του έκανε λόγο για πρωτοφανή μέτρα σε καιρό ειρήνης, σχολιάζοντας την κυβερνητική πολιτική. Ειρήνη που διατηρείται βέβαια από το σημερινό κράτος, επιστρατεύοντας κάθε κατασταλτικό μέσο, μηχανισμό και θεσμό για να το πετύχει. Χρησιμοποιεί ολόκληρο το εξουσιαστικό του σύμπλεγμα προκειμένου να καταστείλει τον «εσωτερικό εχθρό». Τη λαϊκή αντίσταση δηλαδή.
Επιστρατεύει τους απεργούς , διατάσσει την εισβολή των ΕΚΑΜ στους κατειλημμένους χώρους εργασίας. Απαγορεύει τις συγκεντρώσεις και τις πορείες , ενώ όταν δεν το κάνει τσακίζει στο ξύλο τους διαδηλωτές και τους ψεκάζει με χημικά , τους επιτίθεται με πλαστικές σφαίρες , αύρες κ.λ.π.
Εκπαιδεύει στρατιωτικά σώματα στην καταστολή του πλήθους και τα θέτει σε επιφυλακή όταν οι συγκεντρώσεις είναι μαζικές. Ακροβολίζει στις ταράτσες ελεύθερους σκοπευτές πλάι στις κάμερες των καθεστωτικών ΜΜΕ. Καταργεί το άσυλο στα πανεπιστήμια , διατάσει αστυνομικές εφόδους στις μαθητικές καταλήψεις και στήνει δικαστήρια για ανήλικους εξεγερμένους.
Ας μη γελιόμαστε , αυτό που ζούμε σήμερα είναι μια σύγχρονη κοινοβουλευτική χούντα.
Την τελευταία τετραετία , στο όνομα της μείωσης του δημόσιου χρέους ,της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της αύξησης της ανταγωνιστικότητας , η πολιτική εξουσία έχοντας προσκυνήσει ολοκληρωτικά το διεθνές κεφάλαιο , εξαπολύει μια συντονισμένη επίθεση εις βάρος του λαού και κυρίως της εργατικής τάξης , στοχεύοντας απ΄τη μια στην έξοδο από την κρίση κι από τη άλλη στη δημιουργία των συνθηκών που θα εξασφαλίσουν την έναρξη μιας νέας αναπτυξιακής περιόδου για το εγχώριο καπιταλιστικό σύστημα.
Είναι δεδομένο πως για το καπιταλιστικό σύστημα, όπως αποτελεί πάγια αρχή η συνεχής όξυνση της εκμετάλλευσης και η μείωση του κόστους παραγωγής με στόχο το μέγιστο κέρδος του κεφαλαίου , αντίστοιχα , πάγια τακτική αποτελεί και η κοινωνικοποίηση των ζημιών και η κατανομή τους «προς τα κάτω» όταν αυτό βρίσκεται σε περιόδους κρίσης και ύφεσης.
Κρίση σε μια καπιταλιστική οικονομία σημαίνει κρίση στην κερδοφόρα δραστηριότητα του κεφαλαίου. Σημαίνει μπλοκάρισμα της διαδικασίας κερδοφορίας αυτών που συγκεντρώνουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής , τον πλούτο και τους μηχανισμούς διαχείρισης του. Σημαίνει πτωτική τάση του κέρδους των καπιταλιστών.
Μια κοινωνία που δομείται ,οργανώνεται και καθορίζεται ολοκληρωτικά από ένα οικονομικοπολιτικό σύστημα που έχει ως κύριο ζητούμενο του, το μέγιστο κέρδος για μια αισχρή αναλογικά μειοψηφία , είναι φυσικό όταν το σύστημα αυτό υπεισέρχεται σε περιόδους κρίσης , αυτό να σημαίνει γενικευμένη κρίση για το σύνολό της. Να σημαίνει κρίση σε όλες της τις δομές και τις λειτουργίες της.
Η εγχώρια κρίση χρέους , είναι απολύτως σχετιζόμενη με την πολιτική της ένταξης στην ΕΕ και το άνισο αναπτυξιακό και οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο σκόπιμα έχει δομηθεί. Ισχνές και σε κάποιες περιπτώσεις ανύπαρκτες παραγωγικές δομές της ευρωπαϊκής περιφέρειας και το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο που αναπόφευκτα δημιουργείται, σε συνδυασμό με το χαμηλό εργασιακό κόστος που εξασφαλίζει η στασιμότητα των μισθών και των μεροκάματων στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά ευρωπαϊκά κράτη, είναι που δίνει ουσιαστικά τη δυνατότητα μέσα από τα εμπορικά πλεονάσματα των ισχυρών κρατών , να ισχυροποιηθούν και να καθιερωθούν σαν κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις της ένωσης.
Το ελληνικό χρέος δεν ήταν άγνωστο για κανένα ευρωενωσιακό παράγοντα. Η χρόνια παρελκυστική τακτική στο ζήτημα της αντιμετώπισης του και η αύξηση του ως συνέπεια , ήταν απολύτως σκόπιμη.
Η διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους , ήταν το γεγονός που κατάστησε τη χώρα ευάλωτη στην επίθεση των αγορών με αποτέλεσμα την παράδοση της στους διεθνείς τοκογλυφικούς μηχανισμούς και τους σύγχρονους αποικιοκράτες του κεφαλαίου.
Η διαχείριση κάθε είδους χρέους μέσω του δανεισμού, είτε αυτό είναι κρατικό-δημόσιο, είτε είναι ιδιωτικό, είτε αυτός γίνεται από τις τράπεζες , είτε γίνεται από τα ίδια τα κράτη, αποτελούσε και αποτελεί μια από τις βασικότερες δραστηριότητες του ύστερου καπιταλιστικού συστήματος.
Το γεγονός πως το παγκόσμιο λογιστικό χρέος σήμερα ανέρχεται στα 100 τρις δολάρια και αυξάνεται συνεχώς , τη στιγμή που το αντίστοιχο ετήσιο ΑΕΠ δεν ξεπερνά τα 70 τρις δολάρια, είναι ενδεικτικό. Η σημερινή κρίση χρέους δεν αποτελεί φαινόμενο μιας κάποιας συστημικής λειτουργικής εκτροπής ή παγκόσμιας δημοσιονομικής κακοδιαχείρισης των τελευταίων χρόνων, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Το χρέος αποτελεί μια σταθερά στη λειτουργιά του καπιταλιστικού συστήματος.
Μετά το ξέσπασμα της τραπεζικής κρίσης του 2008 στις ΗΠΑ και την επιτακτική διάσωση του τραπεζικού συστήματος την οποία ανέλαβαν τα κράτη με τρισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια , ο κρατικός δανεισμός και τα δημοσιονομικά χρέη έφτασαν σε ιστορικά υψηλά επίπεδα , γεγονός που πέρα από αιτία κρίσης στο τραπεζικό σύστημα αποτέλεσε και αφορμή για το άνοιγμα ενός νέου επενδυτικού πεδίου κερδοφόρας δραστηριότητας, για το παγκόσμιο και κυρίως το ευρωπαϊκό κεφάλαιο.
Αφού οι χρηματαγορές επέλεξαν ποιες χώρες ήταν αρκετά επισφαλείς επενδυτικά, αφού υπέδειξαν δηλαδή ποια κράτη ήταν ιδανικότερη λεία για τα κοράκια του επενδυτικού κεφαλαίου , οι διεθνείς οικονομικοπολιτικοί θεσμοί, μηχανισμοί και κυβερνήσεις , εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση λιτότητας και εργατικής υποτίμησης εις βάρος κυρίως του ευρωπαϊκού νότους. Εις βάρος των λαών του.
Η ελληνική οικονομία , διαχρονικά εξαρτημένη τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά –εθνικά, αποτελούσε τον πιο αδύναμο κρίκο της ευρωπαϊκής ένωσης , γεγονός που την καθιστούσε ιδανικό στόχο για την αγριότερη επίθεση της διεθνούς οικονομικο-πολιτικής εξουσίας. Οικονομία σχεδόν εξ ολοκλήρου αποβιομηχανοποιημένη και αποδιαρθρωμένη παραγωγικά, αποτέλεσμα της ευρύτερης εσωτερικής στρατηγικής της ΕΕ, την οποία προώθησαν συστηματικά οι ντόπιες κυβερνήσεις από τη πρώτη μέρα της ένταξης της. Οικονομία διαχρονικά εξαρτημένη από τους τοκογλυφικούς μηχανισμούς. Οικονομία με τεράστιο χρέος, αποτέλεσμα κυρίως της χαμηλής φορολόγησης του κεφαλαίου και των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, η οποία αποτελεί ακόμα και σήμερα πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων. Επίσης η γεωστρατηγική της θέση σε σχέση με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα έξω από τα γεωγραφικά της σύνορα , την καθιστούσαν ιδανικότατη να καταστεί ένα σύγχρονο οικονομικό προτεκτοράτο.
Η εκδήλωση της ελεγχόμενης ελληνικής χρεωκοπίας , ήταν ξεκάθαρα μια πολιτική απόφαση. Πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για το ξέσπασμα της ,σε μια εποχή που ήταν αναγκαίο για τα συμφέροντα του ισχυρού ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ήταν και είναι μια καθαρά πολιτική απόφαση. Απόφαση των παραγόντων που καθορίζουν σε ουσιαστικό επίπεδο την πολιτική της ΕΕ.
Απόφαση των χρηματαγορών , απόφαση των οίκων αξιολόγησης , των επενδυτών , των παγκόσμιων τραπεζικών κερδοσκοπικών συμφερόντων.
Απόφαση του κεφαλαίου και των κυρίαρχων οικονομικά ελίτ. Απόφαση επίσης της εγχώριας και προδοτικής για το λαό εξουσίας.
Η ΕΕ αποτελεί ένα ταξικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό , τόσο στο εσωτερικό της , όσο και έξω από τα γεωγραφικά της σύνορα. Στόχος της είναι η προώθηση των οικονομικών συμφερόντων του κυρίαρχου ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην παγκόσμια καπιταλιστική αρένα .Αποτελεί την προσπάθεια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να επικρατήσει στους διεθνείς ενδοϊμπεριαλιστικούς οικονομικούς ανταγωνισμούς.
Η ΕΕ, η ΕΚΤ , το ΔΝΤ, οι μηχανισμοί οικονομικής σταθερότητας , δημοσιονομικής επιτήρησης , εξυγίανσης , βοήθειας κλπ αποτελούν όπλα των ταξικών επιθέσεων του κεφαλαίου που εξαπολύει κατά των λαών.
Στόχος της διεθνούς και ντόπιας οικονομικής και πολιτικής εξουσίας , είναι αφού αποσαθρώσουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις εις βάρος της εργατικής τάξης, αφού καταργήσουν κάθε κεκτημένο δικαίωμα και επιβάλουν εργασιακές συνθήκες σύγχρονης σκλαβιάς , αφού εξαλείψουν τις κοινωνικές παροχές και καταστήσουν τα επίπεδα διαβίωσης σε επίπεδα αυστηρής επιβίωσης ,να εφορμήσουν τα κοράκια του κεφαλαίου, τράπεζες , οι επενδυτές και να αξιοποιήσουν τη νέα οικονομική αποικιοκρατία , το νέο τρίτο κόσμο στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ένωσης,.
Η φτώχεια και η ανέχεια που βιώνουν οι λαοί σήμερα εξ αιτίας της ακραίας εσωτερικής υποτίμησης που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις , δεν αποτελεί απλά και μόνο συνέπεια της κρίσης του σημερινού οικονομικού συστήματος εξουσίας , αλλά αποτελεί και προϋπόθεση για τη έξοδο του από αυτή.
Η επιβολή της εξαθλιωμένης κοινωνικής πραγματικότητας , αποτελεί την τελευταία πράξη , με τη οποία κλείνει ένας κύκλος ζωής για το σημερινό σύστημα εξουσίας και ανοίγει ένας νέος , στο ίδιο ακριβώς μοτίβο , με την ίδια ακριβώς λογική . Ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του πλούτου , όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση κεφαλαίου στα χέρια μιας ολιγαρχίας ,όλο μεγαλύτερη φτώχεια και ανέχεια για τους λαούς. Με μια λέξη καπιταλισμός.
Ένα σύστημα οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης που στόχο έχει όχι την εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών μιας κοινωνίας , αλλά το μέγιστο κέρδος των αφεντικών μέσα από σχέσεις συστηματικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης , έχει αποδειχτεί πως είναι καταδικασμένο σε διαρκή κρίση. Είναι καταδικασμένο σε κρίση κάθε είδους. Όχι μονάχα οικονομική και πολιτική .Κρίση διατροφική , κρίση περιβαλλοντολογική, κρίση ενεργειακή , κρίση για ολόκληρη την κοινωνία. Κρίση για την ανθρώπινη ζωή συνολικά.
Παρ όλα αυτά , η ιστορία έχει αποδείξει πως ακόμα και οι βαθύτερες και δομικότερες κρίσεις του καπιταλιστικού συστήματος , δεν οδηγούν από μόνες τους στο ξεπέρασμα του αλλά αντίθετα αποτελούν μέρος του κύκλου ζωής του. Εισέρχεται σε μονοπωλιακές φάσεις , θυσιάζει πλεονάζοντα κεφάλαια , κοινωνικοποιεί χρέη και ζημιές προς τη βάση, προλεταριοποιεί μεσαία στρώματα , επαναπροσδιορίζει και αναδιοργανώνει τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και στο τέλος ανοίγει νέους κύκλους άπληστης κερδοφορίας για τους ισχυρότερους που επιβιώνουν στον ενδοκαπιταλιστικό κανιβαλισμό.
Όπως οι κρίσεις αποτελούν φάσεις ζωής του συστήματος , αντίστοιχα και οι περίοδοι όξυνσης της εκμετάλλευσης και αύξησης της φτώχειας , αποτελούν μέρος των συστημικών φάσεων. Καπιταλιστικές κρίσεις , όσο θα γερνάει το σύστημα θα είναι όλο και συχνότερες , όλο και βαθύτερες , με όλο και πιο ακραίες και οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς.
Η εγχώρια πολιτική εξουσία , βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσίας από το διεθνές κεφάλαιο , με στόχο να καταστήσει τον τόπο ένα οικονομικό προτεκτοράτο.
Τα μνημόνια και οι όροι των δανειακών συμβάσεων εκπονούνται από κοινού από τους κυρίαρχους και τους επικυρίαρχους . Είναι ξεκάθαρο πως εθνική πολιτική εξουσία και το διεθνές κεφάλαιο αποτελούν ένα κοινό αρραγές μέτωπο απέναντι στο λαό και τα συμφέροντα του.
Η έξοδος από την κρίση φτώχειας και εξαθλίωσης στην οποία έχει οδηγηθεί ο λαός από το σημερινό σύστημα εξουσίας αλλά και το οριστικό τέλος της ανθρώπινης εκμετάλλευσης και καταπίεσης , προϋποθέτει την έξοδο από το ίδιο το σύστημα της κρίσης .Δηλαδή τον καπιταλισμό.
Η λαϊκή οργή , η αγανάκτηση και η απαισιοδοξία , πρέπει άμεσα να αντικατασταθούν από αγωνιστική αποφασιστικότητα για την ανατροπή του σημερινού ολοκληρωτικού εξουσιαστικού καθεστώτος .Ο μόνος που μπορεί και πρέπει να αναλάβει το έργο της απελευθέρωσης του λαού, είναι ο ίδιος ο λαός. Και ο δρόμος γι αυτή, είναι η κοινωνική –ταξική επανάσταση.
Η δημιουργία και η οργάνωση ενός μαζικού , μαχητικού , ένοπλου κινήματος, είναι τόσο αναγκαία όσο και ιστορικά επιβεβλημένη για την πραγμάτωσή της.
Μακριά από αστικά κόμματα εξουσίας ,λογικές ανάθεσης και εκπροσώπησης. Μακριά από ρεφορμιστικές δυνάμεις αλλά μακριά επίσης και από ακίνδυνες ιδεολογικές γενικότητες και αοριστολογίες.
Η επαναστατική διαδρομή περνάει μέσα από τα μονοπάτια αντίστασης απέναντι σ αυτούς που καθημερινά μας επιτίθενται με τις πολιτικές τους. Περνάει μέσα από την αντίσταση σε αυτούς που εκφράζουν και μετουσιώνουν καθημερινά αυτό που ονομάζουμε «εξουσία», «κράτος» και «κεφάλαιο».
Επαναστατική δράση σημαίνει αντίσταση στους θεσμούς , τα όργανα και τους μηχανισμούς του σημερινού πολιτικο-οικονομικού ιμπεριαλιστικού καθεστώτος.
Σημαίνει αντίσταση στους διεθνείς διακρατικούς μηχανισμούς προώθησης του κυρίαρχου παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.
Σημαίνει αντίσταση απέναντι σε αυτούς που διαμορφώνουν τις σημερινές συνθήκες υποτέλειας , φτώχειας, εξαθλίωσης και καταπίεσης και τις επιβάλουν σαν αδιαπραγμάτευτους όρους.
Σημαίνει αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ , ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ.
Ιούνιος 2014
Η συνεδρίαση θα επαναληφθεί τη Δευτέρα 1η Σεπτέμβρη, με την τοποθέτηση του Κώστα Παπαδόπουλου.
