Την ουρά του απ’ έξω, για τη συνευθύνη του για την αδράνεια και απογοήτευση που επικρατεί στο φοιτητικό κίνημα, προσπαθεί να βγάλει το ΜΑΣ, με ανακοίνωσή του στις 23.2.2013. Η ανακοίνωση έχει τίτλο «Δυναμώνουμε τον αγώνα μας! Βάζουμε στην άκρη όσους μας μπαίνουν εμπόδιο!» και καταλήγει με το πρόταγμα: «Μόνος δρόμος είναι η αλλαγή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων της ρήξης, η συσπείρωση περισσότερων συλλόγων, επιτροπών αγώνα, φοιτητών στο ΜΑΣ». Με περίσσιο θράσος, η φοιτητική παράταξη του Περισσού τολμά να εμφανίζεται ως η μόνη αγωνιστική δύναμη, ενώ παράλληλα λέει ότι αιτία αυτής της κατάστασης είναι ότι «επικρατεί η γραμμή της υποταγής και του συμβιβασμού που προωθούν οι δυνάμεις των ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΣΥΡΙΖΑ – ΕΑΑΚ και διάφοροι δήθεν “ανεξάρτητοι”», οι οποίοι θέλουν τους συλλόγους «να μην λειτουργούν ή να αποδέχονται την αντιλαϊκή πολιτική». Με αφορμή την απεργία της 20ής Φλεβάρη, κατηγορεί τις μεν ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ότι δεν παρουσιάστηκαν στα ΔΣ ή όπου παρουσιάστηκαν καταψήφισαν την πρόταση να διεξαχθούν συνελεύσεις και να συμμετέχουν οι σύλλογοι στην απεργία, τις δε «ομάδες των ΣΥΡΙΖΑ-ΕΑΑΚ» ότι καταψήφισαν την πρόταση να διεξαχθούν συνελεύσεις, ή «όπου ψήφισαν υπέρ δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια για να συμμετάσχουν φοιτητές».
Με αυτό το σημείωμα δε θέλουμε ν’ αναλύσουμε το ρόλο της κάθε παράταξης στο φοιτητικό κίνημα, θέλουμε όμως να είμαστε δίκαιοι και να θυμίσουμε κάποια πράγματα που «ξεχνάει» η παράταξη του Περισσού.
Ξεχνάει το ΜΑΣ, ότι κι αυτό συνέβαλε στην αδράνεια και την απάθεια, όταν στις προηγούμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις είτε έχυνε χολή κατά των καταλήψεων είτε αναγκαζόταν να τις «στηρίξει», ενώ φρόντιζε πάντα σε κρίσιμες στιγμές να παίξει απεργοσπαστικό ρόλο, να διατυμπανίζει τις ανώδυνες «εναλλακτικές μορφές αγώνα» και να προσπαθεί να σύρει τους φοιτητές σε εκλογές για να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ του.
Ξεχνάει, ότι από τα γεννοφάσκια του έπαιξε ρόλο υπονομευτικό κατά των γενικών συνελεύσεων, φτιάχνοντας τις Επιτροπές Αγώνα, οι οποίες ήταν ανοιχτές μόνο για όσους φοιτητές συμφωνούσαν με τις θέσεις του, και οι οποίες συνεδρίαζαν παράλληλα με τις συνελεύσεις (μη τυχόν και πάει κάνας Κνίτης σε συνέλευση και «ζυμωθεί»).
Ξεχνάει ότι σε κάθε αγώνα κατά των αντιεκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, προκειμένου να καταφέρει να κλείσει κάθε φορά τις κινητοποιήσεις, έλεγε στους φοιτητές ότι οι μεταρρυθμίσεις «θα μείνουν στα χαρτιά» κι ότι θα «ακυρωθούν στην πράξη», μεταθέτοντας τον αγώνα στο αόριστο μέλλον, ενώ όταν έφτανε η στιγμή της ακύρωσης με μαχητικές ενέργειες, κατηγορούσε τους αγωνιστές φοιτητές ως τυχοδιώκτες που βάζουν σε κίνδυνο το άσυλο.
Δεν έχουν δικαίωμα λοιπόν, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές του ΜΑΣ να μιλάνε για αγώνα και να κατηγορούν τις «ομάδες των ΣΥΡΙΖΑ-ΕΑΑΚ και δήθεν “ανεξάρτητων”», ότι «θέλουν το φοιτητικό κίνημα να αρκείται σε κάνα ξέσπασμα μια φορά το χρόνο», όταν αυτοί θέλουν ένα φοιτητικό κίνημα-θίασο, που αναλώνεται σε κινήσεις που δεν αμφισβητούν ούτε στο ελάχιστο την αστική νομιμότητα και που στην καλύτερη περίπτωση περνάνε απαρατήρητες. Οταν το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εξαργύρωση σε ψήφους της αγωνιστικής διάθεσης της μαχόμενης νεολαίας.
Τέλος, αν είναι κάτι που θέλουμε να τονίσουμε, είναι η προσπάθεια του ΜΑΣ να εμφανιστεί ως υποκατάστατο των φοιτητικών συλλόγων, κάτι που δεν πρέπει να τους περάσει. Αυτό δεν φαίνεται μόνο απ’ τα όσα γράψαμε παραπάνω για τις Επιτροπές Αγώνα, αλλά κι απ’ το γεγονός ότι η εν λόγω ανακοίνωση εστάλη δύο φορές με διαφορά τεσσάρων ωρών. Την πρώτη φορά, το πρόταγμα της ανακοίνωσης ήταν «Ο μόνος δρόμος είναι η συσπείρωση στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών», ενώ τη δεύτερη αυτό που αναφέρεται στην αρχή του άρθρου. Εμφανώς «μαζεμένο» το δεύτερο πρόταγμα της ανακοίνωσης, δείχνει ότι υπήρξαν αντιδράσεις στις γραμμές του Περισσού, που αντανακλούν τη γενικότερη κόντρα που υπάρχει ενόψει και του συνεδρίου τους.
Γ.Β.
