Ούτε οι υπουργοί του Σημίτη, ούτε ο νεοφιλελεύθερος Κωστής Χατζηδάκης αποτόλμησαν ποτέ ύμνο στις ιδιωτικοποιήσεις σαν αυτό που έψαλε ο συριζαίος (και αμερικανοτραφής) υπουργός Ανάπτυξης Δ. Παπαδημητρίου, σε συνέντευξή του στην κυβερνητική ΕφΣυν:
«Οι αποκρατικοποιήσεις εξυπηρετούν δύο βασικά στόχους: Πρώτο συμβάλλουν στην απομείωση του χρέους και των βαρών εξυπηρέτησής του (βλ λιγότερη λιτότητα) μιας και οι εισπράξεις κατευθύνονται στην αποπληρωμή του. Δεύτερο, ανοίγουν κι ενσωματώνουν την ελληνική οικονομία στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικονομία που επιχειρεί την ολοκλήρωσή της. Και οι δύο αυτοί στόχοι επενεργούν σταθεροποιητικά στην οικονομία. Στην πρώτη περίπτωση γιατί το χρέος καθίσταται κοινωνικά ελαφρύτερο και οικονομικά πιο βιώσιμο προσδίδοντας ισχυρότερο μομέντουμ στην αναπτυξιακή διαδικασία. Στη δεύτερη περίπτωση γιατί με την εξωστρέφεια και την βαθύτερη ένταξη στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας που αποκτά η ελληνική οικονομία πετυχαίνει δύο σημαντικά οφέλη: εξειδίκευση και οικονομίες κλίμακας από τη μία, και ουσιαστική πολιτική και στρατιωτική προστασία από την άλλη καθώς, όπως σωστά επαναλαμβάνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα ελληνικά σύνορα γίνονται ντε φάκτο – με την οικονομική και υλική σημασία του όρου – ευρωπαϊκά. Αυτή η τελευταία παράμετρος, η αντίληψη δηλαδή της Ελλάδας σαν συστατικό στοιχείο μιας ολοκληρωμένης Ευρώπης, συχνά αγνοείται στο δημόσιο διάλογο ή αντιθέτως προβάλλεται ως απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας. Ομως, όπως μαρτυρεί η εκμετάλλευση της Κυπριακής ΑΟΖ και η τουρκική επιθετικότητα, η μόνη σωτήρια, αποτρεπτική και ειρηνική λύση στον τουρκικό επεκτατισμό είναι η πλήρης συνεννόηση της Ελλάδας με τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ».
Ο Παπαδημητρίου παραδέχεται με θράσος ότι ξεπουλάνε την κρατική περιουσία, για να ξεπληρώσουν το χρέος, το οποίο οι ίδιοι θεωρούσαν «απεχθές» και έλεγαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του πρέπει να διαγραφεί.
Με ακόμα μεγαλύτερο θράσος υποστηρίζει ότι με το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων και λοιπών περιουσιακών στοιχείων, ο ελληνικός καπιταλισμός εντάσσεται στην ευρωπαϊκή οικονομική «ολοκλήρωση». Φυσικά, καμιά ολοκλήρωση δε συμβαίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τα μονοπώλια χρησιμοποιούν το εθνικό (ιμπεριαλιστικό) κράτος ως βάση εξόρμησής τους και ως πολεμική μηχανή για την επέκτασή τους στα περιουσιακά στοιχεία της εξαρτημένης ευρωπαϊκής «περιφέρειας». Και για πρώτη φορά με τέτοιο τρόπο (απ' όσο μπορούμε να θυμηθούμε) αναφέρεται το ξεπούλημα των κρατικών περιουσιακών στοιχείων ως παράγοντας «πολιτικής και στρατιωτικής προστασίας» της χώρας. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς θεωρία που χρησιμοποιούσαν οι δωσίλογοι της κατοχής, για να δικαιολογήσουν τη στράτευσή τους στην υπηρεσία της Κατοχής.
