Τα στοιχεία είναι της ICAP, προέρχονται από τους δημοσιευμένους ισολογισμούς και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση από αστικές πηγές. Αμφισβήτηση μόνο από αντικαπιταλιστικές πλευρές, δεδομένου ότι στις δαπάνες που εμφανίζουν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις περιλαμβάνονται και καραμπινάτα κέρδη, που αφορούν την παρασιτική κατανάλωση των καπιταλιστών (φορτώνουν υπέρογκες προσωπικές τους δαπάνες στις επιχειρήσεις τους και φοροαπαλλάσσονται).
Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ισολογισμούς του 2006 για τις 25.342 ΑΕ και ΕΠΕ που λειτουργούν στην Ελλάδα (δεν περιλαμβάνονται οι επιχειρήσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα: τράπεζες, χρηματιστηριακές και ασφαλιστικές):
♦ Τα προ φόρων κέρδη αυξήθηκαν με ρυθμό 59,9% (από 5,4 δισ. ευρώ το 2005 αυξήθηκαν σε 8,6 δισ. ευρώ το 2006).
♦ Ο κύκλος εργασιών (δηλαδή ο τζίρος) αυξήθηκε κατά 13,2% (από 150 δισ. ευρώ σε 169,9 δισ. ευρώ).
♦ Η αποδοτικότητα ιδίων κεφαλαίων (δείκτης που αφορά τη σχέση βιομηχάνων και εμπόρων με τις τράπεζες και όχι τη γενική κερδοφορία του κεφάλαιου) αυξήθηκε κατά 45,8% (ήταν 5,9% και εκτινάχτηκε στο 8,6%).
♦ Στο χρηματοπιστωτικό τομέα έχουμε εξίσου εκρηκτική αύξηση κερδών. Συγκεκριμένα:
– Τράπεζες: αύξηση 29,6%
– Χρηματιστηριακές: αύξηση 24,4%
– Ασφαλιστικές: αύξηση 73,5%.
Ξανατονίζουμε ότι τα κέρδη στους ισολογισμούς εμφανίζονται μειωμένα, πρώτο γιατί ατομικές δαπάνες των καπιταλιστών εγγράφονται ως δαπάνες της επιχείρησης και δεύτερο γιατί ακολουθείται η γνωστή μέθοδος των υπερτιμολογήσεων και υποτιμολογήσεων, ώστε τμήμα των κερδών της επιχείρησης να μετατραπεί σε ατομικό κέρδος του διαχειριστή της (κέρδος που «ξεπλένεται» από τις τράπεζες, εγχώριες και αλλοδαπές). Ομως, και την εικόνα των ισολογισμών να θεωρήσουμε ως ακριβή, βλέπουμε ότι τα κέρδη το 2006 αυξήθηκαν με ρυθμό τετραπλάσιο απ’ αυτόν της αύξησης του τζίρου. Αυτό σημαίνει τρομακτική αύξηση του ποσοστού του κέρδους.
Πώς πέτυχαν αυτό το στόχο οι καπιταλιστές ως τάξη; Οχι μόνο, ούτε κυρίως, με την αύξηση των τιμών πώλησης (σ’ αυτό περιορίζονται σχετικά από τον εγχώριο και διεθνή ανταγωνισμό), αλλά με την αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.
Αυτά λένε οι ψυχροί αριθμοί. Με εργαζόμενους που παίρνουν αυξήσεις λιγότερο από 4%, τα κέρδη αυξάνονται 60%! Τα όσα λένε ο Αλογοσκούφης, ο Γκαργκάνας και όλοι οι υπόλοιποι πολιτικοί διαχειριστές των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας ως τάξης είναι βέβαια προκλητικά, όμως δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει τι λέει η εργατική τάξη, που δυστυχώς μόνο βρίζει.
