Στις 30 του Γενάρη, 300 γυναίκες πρόσφυγες, κυρίως από το Αφγανιστάν, πήραν τα παιδιά τους και διαδήλωσαν στο κέντρο της Μυτιλήνης (πρώτη φωτογραφία), με κεντρικό σύνθημα «Η Μόρια είναι κόλαση», διαμαρτυρόμενες για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες είναι αναγκασμένες να ζουν και ζητώντας να μεταφερθούν από το νησί στην Αθήνα. Η είδηση πέρασε στα «ψιλά». Το γεγονός δεν αντιμετωπίστηκε εχθρικά. Μπορεί κανείς να το δει αυτό και στην ανταπόκριση του κρατικού ΑΠΕ-ΜΠΕ, που περιέγραψε με λακωνικό τρόπο το γεγονός, χωρίς υπαινιγμούς περί υποκίνησης κτλ.
Τρεις μέρες αργότερα, περίπου 200 πρόσφυγες ξεκίνησαν με τα πόδια από το τρισάθλιο στρατόπεδο της Μόριας με κατεύθυνση τη Μυτιλήνη. Μετά από λίγη ώρα, τα ΜΑΤ τους έφραξαν το δρόμο, τους έπνιξαν στα χημικά, τους κυνήγησαν στα λιοτόπια που υπάρχουν δίπλα στο δρόμο, μέσω των οποίων οι πρόσφυγες προσπαθούσαν να παρακάμψουν τον αστυνομικό φραγμό. Την επομένη, πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν στο χώρο έξω από το Δημοτικό Θέατρο, χωρίς να έχει προηγηθεί πορεία. Οι μπάτσοι κατέφθασαν, τους έζωσαν και τους απαγόρευσαν να κατέβουν στο δρόμο. Αλλοι μπάτσοι έκαναν κλοιό σε πρόσφυγες που άρχισαν να συγκεντρώνονται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Σε λίγο κατέφτασαν διμοιρίες των «σκληρών» ΜΑΤ (με τα χακί) και άρχισε το ξύλο. Αυτό που οι μπάτσοι ονομάζουν «απώθηση». Σπρωξίματα με τις ασπίδες, ξύλο με τα γκλοπ, κλωτσιές, βρισίδι. Πάνω στον πανικό της «απώθησης» των διαμαρτυρόμενων προσφύγων προς την προκυμαία (δεύτερη φωτογραφία), γυναίκες με τα παιδιά τους τσαλαπατήθηκαν.
Κατά την επιχείρηση των ΜΑΤ εμφανίστηκαν και οι οργανωμένοι «αγανακτισμένοι» φασίστες, οι οποίοι στράφηκαν κυρίως εναντίον αλληλέγγυων, Ελλήνων και ξένων. Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι», φορώντας κουκούλες και κρατώντας αυτοσχέδια ρόπαλα, απέκλεισαν αργότερα τις εισόδους της Μόριας και έκαναν ελέγχους στα αυτοκίνητα, δίκην πολιτοφυλακής. Δε δίστασαν να προπηλακίσουν ακόμα και οικογένεια προσφύγων με μωρό. Η αστυνομία ήταν… διακριτικά παρούσα. Παρατηρούσε την πολιτοφυλακή των φασισταριών να κάνει ελέγχους στα αυτοκίνητα, χωρίς να κάνει καμιά κίνηση για να τους εμποδίσει (το αδίκημα της αντιποίησης αρχής είναι το ελάχιστο). Ούτε όταν έσπασαν το αυτοκίνητο μιας Ιταλίδας, εργαζόμενης σε ΜΚΟ παρενέβη η αστυνομία! Τα ίδια φασισταριά έκαναν στη συνέχεια ελέγχους σε σπίτια και μαγαζιά στη Μόρια, για να βρουν πρόσφυγες ή εργαζόμενους σε ΜΚΟ και αλληλέγγυους! Επιτέθηκαν, μάλιστα, σε καφενείο όπου ήταν συγκεντρωμένοι αλληλέγγυοι (φοιτητές και εργαζόμενοι)! Η ανοχή και προστασία που προσέφερε η αστυνομία στα φασισταριά (ενώ λίγο αργότερα έφραξε το δρόμο σε νυχτερινή αντιφασιστική πορεία, που ξεκίνησε από την Επάνω Σκάλα και κατευθυνόταν προς τη Μόρια) δείχνει ότι αυτές οι ομάδες χρησιμοποιήθηκαν όπως ακριβώς χρησιμοποιούνταν η Χρυσή Αυγή την περίοδο της ακμής της, όταν υπό την ανοχή και προστασία της αστυνομίας πραγματοποιούσε καταδρομικές επιχειρήσεις βίαιης εκδίωξης αλλοδαπών μικροπωλητών από τα παζάρια.
Τα δημοσιεύματα του αστικού Τύπου δεν κρύβουν ότι στο χειρισμό εμπλέκεται και η ΕΥΠ/ΚΥΠ, η βρομερή μυστική υπηρεσία με τη μακρά παράδοση στην οργάνωση πολιτικής προβοκάτσιας και στη χρήση των κάθε είδους αποβρασμάτων σε ρόλο εφεδρείας των μηχανισμών καταστολής (για να κάνουν την πιο βρόμικη δουλειά).
Τι συνέβη και η κυβερνητική στάση άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες και μετατράπηκε από ανοχή της πρώτης διαδήλωσης προσφύγων σε καταστολή των επόμενων, χωρίς και στη μία και στις άλλες περιπτώσεις να υπάρξει κανένα αδίκημα από πλευράς προσφύγων, αφού το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι ησύχως και αόπλως» αναγνωρίζεται για όλους, ντόπιους και ξένους;
Απλούστατα, γνωρίζουν ότι οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που κρατούνται με τη βία -ενάντια στις αναγνωρισμένες από το ελληνικό κράτος διεθνείς συνθήκες- εγκλωβισμένοι-φυλακισμένοι στα νησιά (είκοσι χιλιάδες βρίσκονται στοιβαγμένοι μόνο στη Μόρια, στο στρατόπεδο και στα χωράφια γύρω απ' αυτό), σε συνθήκες έσχατης εξαθλίωσης, κάποια στιγμή θα ξεσηκωθούν. Και οι εικόνες του ξεσηκωμού τους και της άγριας καταστολής, με την οποία θα τον αντιμετωπίσουν, θα κάνουν το γύρο του κόσμου, βάζοντας το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση Μητσοτάκη στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Αποφάσισαν, λοιπόν, να δράσουν αποτρεπτικά -βίαια φυσικά- με σκοπό να σπείρουν τον τρόμο στους πρόσφυγες και να σταματήσουν εν τη γενέσει τους τις κυοφορούμενες διαμαρτυρίες τους, πριν αυτές πάρουν πολύ μαζικό χαρακτήρα.
Σαν έτοιμος από καιρό, ο περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου Κ. Μουτζούρης, που έχει ζηλώσει τη δόξα του Μουσολίνι, έσπευσε να ζητήσει την κήρυξη της Λέσβου, της Χίου και της Σάμου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης! «Οι νήσοι του Βορείου Αιγαίου βρίσκονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Η κωφεύουσα κυβέρνηση οφείλει να εισακούσει το υποβαλλόμενο αίτημά μας», έγραψε σε ανάρτησή του, αφού προηγουμένως είχε διοχετεύσει την είδηση σε όλα τα παπαγαλάκια, τα οποία χρησιμοποιεί για να χτίσει την πολιτική του καριέρα.
Επειδή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δε συνδέεται με φυσικά φαινόμενα (σεισμός, πλημμύρα, χιόνι κτλ.), που απαιτούν ενεργοποίηση της πολιτικής προστασίας, αλλά συνδέεται με κοινωνικά φαινόμενα (διαμαρτυρίες προσφύγων και εμφάνιση «αγανακτισμένων πολιτών»), που απαιτούν καταστολή, είναι προφανές ότι ο Μουτζούρης ζητά την επιβολή ενός οιονεί στρατιωτικού νόμου!
Η κυβέρνηση συνέχισε την προβοκάτσια με τον… παραδοσιακό τρόπο: «Οι διαμαρτυρίες είναι υποκινούμενες από τις ΜΚΟ»! Ανεξάρτητα από το ψεύδος του ισχυρισμού, η ίδια η θεωρία της «υποκίνησης», γνωστή από παλιά (σε περιπτώσεις απεργιών, αγροτικών μπλόκων, φοιτητικών καταλήψεων και άλλων κοινωνικών αγώνων), ένα μόνο σκοπό έχει. Να αντιστρέψει την πραγματικότητα, «σβήνοντας» τα αίτια και τα αιτήματα μιας κινητοποίησης και μεταφέροντας τη συζήτηση στο αν αυτή είναι ή δεν είναι υποκινούμενη. Μ' αυτό τον τρόπο, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να διαιρέσουν τους αγωνιζόμενους και κυρίως να φτιάξουν ένα κοινωνικό μέτωπο στήριξης της δικής τους στάσης και αντίθεσης στους αγωνιζόμενους, η οποία μπορεί να πάρει και τη μορφή «αντι-κινήματος» (αυτός είναι ο περιβόητος «κοινωνικός αυτοματισμός», όπως τον είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο πασόκος Δ. Ρέππας).
Ως «υποκινητές» η κυβέρνηση της ΝΔ επέλεξε «τις ΜΚΟ», ποντάροντας στην αρνητική γνώμη που έχει για τις ΜΚΟ ο προοδευτικός κόσμος. Κι άρχισε ένα ολόκληρο γαϊτανάκι βρόμικης προπαγάνδας, με επίκεντρο τις ΜΚΟ και με τα πραγματικά προβλήματα των προσφύγων εξαφανισμένα. Δεν είμαστε εμείς που θα υπερασπιστούμε τις ΜΚΟ, οι οποίες δουλεύουν δίπλα στο κράτος και την ΕΕ, από την οποία αντλούν τη δύναμή τους. Δεν αμφιβάλλουμε, επίσης, ότι αρκετοί εργαζόμενοι σ' αυτές, Ελληνες και ξένοι, προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους με ευαισθησία (ισχύει γι' αυτούς ό,τι ισχύει για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο).
Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε είναι ότι δε χρειάζεται να γίνουμε υπερασπιστές των αφεντικών των ΜΚΟ για να στραφούμε με όλη τη δύναμή μας ενάντια στη βρόμικη προπαγάνδα της «υποκίνησης», υπερασπιζόμενοι τα αιτήματα και τις κινητοποιήσεις των προσφύγων. Στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών το 2011, δεν υπήρχε ούτε ίχνος ΜΚΟ στη Νομική και στην «Υπατία». Για «υποκινητές» μιλούσαν και τότε τα παπαγαλάκια του Ραγκούση (ναι, ναι, του σημερινού συριζαίου και τότε μεταναστοφάγου υπουργού).