Στο νόμο 4139/2013 («Νόμος περί εξαρτησιογόνων ουσιών και άλλες διατάξεις»), προστέθηκε στον Ποινικό Κώδικα ένα καινούργιο άρθρο (άρθρο 182Α), που προβλέπει τα εξής:
«Με φυλάκιση από ένα έως τρία έτη τιμωρείται ο κατηγορούμενος, ο οποίος παραβιάζει τους περιοριστικούς όρους που του έχουν επιβληθεί με δικαστική απόφαση ή με βούλευμα, ως προς την ελευθερία διαμονής και άλλες υποχρεώσεις του, σε υποθέσεις για τις κακουργηματικού χαρακτήρα αξιόποινες πράξεις της εγκληματικής οργάνωσης, τρομοκρατικών πράξεων, πορνογραφίας ανηλίκων, νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και χρηματοδότησης της τρομοκρατίας, εφόσον έχει αρχίσει η εκδίκαση της υπόθεσης στο ακροατήριο και δεν έχει αυτή περατωθεί. Η ποινή που επιβάλλεται στον παραβιάσαντα τον όρο φυγόδικο κατηγορούμενο δεν μετατρέπεται, ούτε αναστέλλεται και η τυχόν ασκηθείσα έφεση, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα».
Η διάταξη μοιάζει φωτογραφική για τους Νίκο Μαζιώτη και Πόλα Ρούπα, οι οποίοι πέρασαν στην παρανομία, αφού προηγουμένως έδωσαν την πολιτική τους μάχη στο τρομοδικείο του Κορυδαλλού. Δεν αφορά, όμως, μόνον αυτούς. Το σωστό είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη τρομοδιάταξη, η οποία σκληραίνει το ποινικό καθεστώς καταστολής της ένοπλης επαναστατικής πάλης, απειλώντας με μια ακόμη εξοντωτική ποινή όσους φυγοδικήσουν.
Αρκεί μια σύγκριση με την ισχύουσα διάταξη (άρθρο 182 ΠΚ): «Με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών τιμωρείται όποιος παραβιάζει τους περιορισμούς που του έχουν επιβληθεί νόμιμα στην ελευθερία της διαμονής και τις σχετικές υποχρεώσεις του». Ηταν ακριβώς αυτή η διάταξη που είχε επικαλεστεί ο συνήγορος Σ. Φυτράκης, βάζοντας πάγο στην τρομοπροπαγάνδα μετά τη φυγή των Ν. Μαζιώτη και Π. Ρούπα.
Μέχρι τώρα είχαμε ένα ελαφρύ πλημμέλημα (ίδιας βαρύτητας με την «απείθεια»), που απηχούσε την παλιά αστοφιλελεύθερη αντίληψη του δικαίου, σύμφωνα με την οποία η διεκδίκηση της ελευθερίας θεωρείται φυσικό δικαίωμα του ανθρώπου και δεν πρέπει να τιμωρείται αυστηρά. Τώρα, για μια συγκεκριμένη κατηγορία διωκόμενων (ας μην κοροϊδευόμαστε, η «τρομοκρατία» –δηλαδή η ένοπλη επαναστατική δράση– είναι ο στόχος), η ποινή γίνεται εξοντωτική και μάλιστα ούτε αναστέλλεται, ούτε μετατρέπεται, ενώ ακόμη και η έφεση δεν έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα. Θέλουν να χώνουν στη φυλακή αγωνιστές ακόμη και επειδή δεν πήγαν μια μέρα να δώσουν το «παρών» στο αστυνομικό τμήμα.
Περιττεύει να σημειώσουμε, ότι με τη διάταξη αυτή κουρελιάζεται για μια ακόμη φορά το περιβόητο «τεκμήριο αθωότητας».
