Την Παρασκευή 2 Οκτώβρη, την ώρα που η «Κόντρα» τυπωνόταν, γινόταν γνωστό ότι το συμβούλιο εφετών Αθήνας αποφάσιζε την αποφυλάκιση της Εύης Στατήρη, αυξάνοντας την ποικιλία των φασιστικού τύπου περιοριστικών όρων που επιβάλλονται σε κρατούμενους που τους συσχετίζουν με την «τρομοκρατία».
Ετσι, μετά την απαγόρευση ο αποφυλακισθείς να έρχεται σε οποιαδήποτε επαφή με συγκατηγορούμενούς του και να επισκέπτεται πανεπιστημιακούς χώρους, μετά την υποχρέωση παραμονής σε συγκεκριμένη πόλη (που για την Αθηνά Τσάκαλου έχει μετατραπεί σε εξορία στη Σαλαμίνα), μετά την υποχρέωση διανυκτέρευσης στο σπίτι που ο κρατούμενος έχει δηλώσει ως τόπο κατοικίας του, ήρθε η ώρα να επιβληθεί και ο όρος της μη απομάκρυνσης από το σπίτι πάνω από ορισμένη απόσταση.
Στην Εύη Στατήρη επιβλήθηκε ο στάνταρ περιοριστικός όρος της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, η παρουσία στο αστυνομικό τμήμα τρεις φορές το μήνα (θα συντάσσεται μάλιστα «κάθε φορά σχετική έκθεση εμφάνισής της»), η απαγόρευση «συνάντησης και κάθε μορφής επικοινωνίας με τους συγκατηγορουμένους της», η υποχρεωτική διαμονής στην κατοικία της και η «απαγόρευσης απομάκρυνσής της από την ως άνω κατοικία της σε ακτίνα 1.000 μέτρων απ' αυτή» (εκτός από τότε που πρέπει να παρουσιαστεί στο αστυνομικό τμήμα).
Οπως ακριβώς στην Αθηνά Τσάκαλου απαγορεύεται να επισκεφτεί τα φυλακισμένα στον Κορυδαλλό παιδιά της, έτσι και στην Εύη Στατήρη απαγορεύεται να επισκεφτεί τον φυλακισμένο σύζυγό της. Ούτε καν σε επισκεπτήριο με το τζάμι ανάμεσά τους, που καθιστά απαγορευτική την παραμικρή σωματική επαφή, ενώ η συνομιλία παρακολουθείται.
Αυτός είναι ο «νομικός πολιτισμός» για τον οποίο επαίρονται πολλοί (και όχι μόνο νομικοί). Φτάνουν στο έσχατο σημείο απανθρωπιάς να απαγορεύουν στη μάνα να βλέπει τα παιδιά της και στη σύζυγο να βλέπει τον σύζυγό της.
Και όμως, για να κατακτήσει την αποφυλάκιση μ' αυτούς τους όρους η Εύη Στατήρη χρειάστηκε να κάνει 20 μέρες απεργία πείνας, τσακίζοντας το σώμα της. Την υπέβαλαν, δηλαδή, σ' ένα σωματικό βασανιστήριο, για να της επιτρέψουν να κινείται σ' ένα κύκλο 1.000 μέτρων από το σπίτι της, υπομένοντας το ψυχολογικό βασανιστήριο της απαγόρευσης να δει έστω το σύντροφό της. Απέδειξαν έτσι για μια ακόμα φορά, πως αντιμετωπίζουν τους κρατούμενους για ένοπλη επαναστατική δράση, όχι ως ποινικούς αδικηματίες, όπως διατείνονται, αλλά ως πολιτικούς αντίπαλους του καπιταλιστικού συστήματος. Γι' αυτό και πλέον στρέφονται και ενάντια στο συγγενικό τους περιβάλλον, σε μια προσπάθεια να τους επιφέρουν ψυχολογικά πλήγματα και να τους γονατίσουν.