Η παρανομία έγινε κτηνωδία. Η αυθαιρεσία έγινε καθημερινό βασανιστήριο. Στην 33η μέρα απεργίας πείνας βρίσκεται σήμερα ο Μοχάμεντ-Αλι Καϊμπίς και η Διεύθυνση Αλλοδαπών παραβιάζει ακόμα κι αυτό το δικαίωμά του, που αναγνωρίζεται από διεθνείς συνθήκες, αλλά και από την ελληνική έννομη τάξη: το δικαίωμα ενός κρατούμενου να προχωρήσει σε απεργία πείνας.
Από το απόγευμα της περασμένης Τρίτης τον έβαλαν σε απομόνωση. Καθώς τον άλλαζαν πτέρυγα, ο μπάτσος τον κλώτσησε στη μέση από πίσω, ενώ ταυτόχρονα τον έβριζε. Αλλοι μπάτσοι άρχισαν να περνούν από το κελί όπου τον έχουν απομονώσει, να τον βρίζουν, να τον φτύνουν, να τον απει- λούν. Του απαγόρευσαν τα τηλεφωνήματα. Ταυτόχρονα, άρχισαν να του πηγαίνουν φαγητό και να του το αφήνουν προκλητικά μέσα στο κελί, λέγοντάς του να φάει, γιατί αλλιώς εκεί μέσα θα πεθάνει και δεν θα στενοχωρηθούν καθόλου.
Τι είχε συμβεί; Το ίδιο πρωί τον είχαν πάει στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, όπου ο απεργός πείνας δήλωσε ότι δεν δέχεται να του βάλουν ορό και πως θέλει να γυρίσει στη φυλακή. Τον είχαν πάει και στην πρεσβεία του Μαρόκου, ζητώντας να εκδοθεί θεώρηση απέλασής του. Η πρεσβεία τους απάντησε ότι ο συγκεκριμένος μετανάστης βρίσκεται νόμιμα στην Ελλάδα, ότι έχει συνήγορο, ότι έχει κάνει προσφυγή ενάντια στην απόφαση απέλασής του και ότι δεν διώκεται ποινικά, γι’ αυτό και δεν συναινεί στην απέλασή του. Ετσι, όταν επέστρεψαν στο Αλλοδαπών, έβγαλαν όλη την κτηνωδία τους πάνω στον απεργό πείνας, προσπαθώντας να του σπάσουν το ηθικό για ν’ αποδεχτεί οικειοθελώς την απέλαση.
Μετά από συνεχή τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας και καταγγελίες του Ανοιχτού Μετώπου για την Υπεράσπιση των Δικαιωμάτων των 300 Απεργών Πείνας, ένας από τους οποίους είναι και ο Μοχάμεντ-Αλι Καϊμπίς, μάζεψαν τα κτήνη. Οι βρισιές, οι φτυσιές και οι απειλές κόπηκαν την Πέμπτη. Εμεινε, όμως, το βασανιστήριο με το φαγητό. Επειδή την Τετάρτη ο απεργός πείνας πέταξε πέρα το δίσκο που του πήγαν και τα φαγητά σκόρπισαν στο πάτωμα, από την Πέμπτη άρχισαν να πηγαίνουν το φαγητό και να τ’ αφήνουν σ’ ένα χαρτόκουτο στο διάδρομο, έξω από κελί, έτσι που να το βλέπει μεν, αλλά να μη μπορεί να το πετάξει.
Ο Μοχάμεντ-Αλι Καϊμπίς δεν κάμφθηκε από την κτηνωδία των μπάτσων. Εχει έναν πλούσιο αξιακό κώδικα που αποτελεί ασπίδα απέναντι στη βαρβαρότητα. Οσοι τον γνωρίσαμε στην απεργία πείνας της Υπατίας ξέρουμε ότι πρόκειται για ένα παιδί-διαμάντι και ταυτόχρονα για έναν αγωνιστή της πρώτης γραμμής. Είναι αυτός που όταν τα ΜΑΤ έζωσαν τη Νομική, ανέβηκε στην ταράτσα και απειλούσε ότι θα βουτήξει στο κενό (είδαν κι έπαθαν να τον τραβήξουν πίσω οι σύντροφοί του). Ηταν απ’ αυτούς που διαφώνησε με το σταμάτημα της τότε απεργίας πείνας. Είναι από τους πρώτους που συγκρότησαν το Ανοιχτό Μέτωπο, κάνοντας πέρα τους φορείς της προδοσίας και του συμβιβασμού.
Τώρα, με τη νέα περιπέτειά του, διδάσκει και πάλι ήθος, αξιοπρέπεια και αγωνιστικότητα. Τον πνίγει η αδικία και δεν έχει άλλο τρόπο να διεκδικήσει το δίκιο του. Αλλοι στη θέση του ενδεχομένως να λύγιζαν και να αποδέχονταν την απέλαση, χωρίς κανείς να μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό. Ο Μοχάμεντ-Αλι, όμως, δεν θέλει να λυγίσει μπροστά στην αδικία. Βάζοντας για δεύτερη φορά σ’ ένα χρόνο σε κίνδυνο τη ζωή του, δείχνει ότι το δικαίωμά του να μείνει στην Ελλάδα, όπου ζει και εργάζεται αρκετά χρόνια τώρα, δεν το απεμπολεί.
Γι’ αυτή του τη στάση αξίζει το σεβασμό μας. Πάνω απ’ όλα, όμως, αξίζει την έμπρακτη αλληλεγγύη μας. Μια αλληλεγγύη που μπορεί να εκφραστεί με ανακοινώσεις και ψηφίσματα, με δημοσιεύματα στον Τύπο, με παρεμβάσεις στο υπουργείο Προ-Πο και με κάθε άλλο μέσο που θ’ αυξήσει την πίεση πάνω στην κυβέρνηση. Γιατί πλέον το θέμα είναι πολιτικό και είναι η κυβέρνηση αυτή που πρέπει να δώσει λύση. Αμεσα, πριν πάθει ζημιές η υγεία του απεργού πείνας, ο οποίος έχει διακηρύξει: από δω μέσα θα βγω ή με τα χαρτιά μου και με ψηλά το κεφάλι ή νεκρός!
Ο Μοχάμεντ-Αλι Καϊμπίς συνελήφθη μαζί με τον Μοχάμεντ Μπουγκζίν, επίσης απεργό πείνας της Υπατίας, στην Ηγουμενίτσα. Προσπάθησαν να φύγουν για την Ιταλία, αναζητώντας μια διέξοδο από την ανεργία που μαστίζει και τους μετανάστες που είναι χρόνια εγκατεστημένοι στην Ελλάδα. Το δικαστήριο αναγνώρισε και στους δύο το ελαφρυντικό των μη ταπεινών αιτίων, τους καταδίκασε στην όλως ελαφρά ποινή της φυλάκισης 30 ημερών, με τριετή αναστολή και τους άφησε ελεύθερους, χωρίς καμιά παρεπόμενη ποινή.
Αλλά, η Αστυνομία είχε άλλη γνώμη και αποφάσισε να τους επιβάλει διοικητικά τη βαριά ποινή της απέλασης. Δύο φορές η μαροκινή πρεσβεία δεν συναίνεσε στην απέλασή τους, αναγνωρίζοντας ότι βρίσκονται νόμιμα στην Ελλάδα και κακώς η Διεύθυνση Αλλοδαπών αποφάσισε να τους αφαιρέσει τα δικαιώματά τους. Αντί, όμως, να τους αφήσουν ελεύ-θερους και να τους δώσουν πίσω τα χαρτιά τους, συνέχισαν να τους κρατούν φυλακισμένους, χωρίς ακόμη να έχουν δώσει καμιά απάντηση στην αίτηση θεραπείας που υπέβαλαν μέσω της συνηγόρου τους. Ετσι, οι δυο μετανάστες αναγκάστηκαν στις 6 Φεβρουαρίου να αρχίσουν απεργία πείνας, ζητώντας την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους και την αποφυλάκισή τους.
Ο Μοχάμεντ Μπουγκζίν, αφού πρώτα μεταφέρθηκε στην Τρίπολη, την 22η μέρα της απεργίας πείνας, αφέθηκε ελεύθερος την επομένη. Ο Μοχάμεντ-Αλι Καϊμπίς, μολονότι ανήκει στην ίδια ακριβώς κατηγορία με τον Μπουγκζίν (μαζί συνελήφθησαν, μαζί δικάστηκαν, δεν έχουν τίποτα το διαφορετικό), εξακολουθεί να παραμένει φυλακισμένος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά βασανίστηκε και με συνεχείς μεταγωγές: την 16η μέρα της απεργίας πείνας μεταφέρθηκε από τα κρατητήρια του Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη στα κρατητήρια του Ασπρόπυργου και την 26η μέρα της απεργίας πείνας ξαναμεταφέρθηκε από τον Ασπρόπυργο στην Πέτρου Ράλλη, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Γι’ αυτό δεν μιλάμε για αυθαιρεσία, αλλά για κτηνωδία.