Δεν είναι η πρώτη φορά που οργανώνεται γκεμπελική εκστρατεία ενάντια στον γνωστό ως «νόμο Παρασκευόπουλου», με τον οποίο έγινε πιο ευνοϊκή για τους κρατούμενους η «υφ’ όρον απόλυση». Κάθε φορά που κάποιοι πρώην κρατούμενοι συλλαμβάνονται σε νέες παράνομες πράξεις, ακολουθεί η ίδια γκεμπελική εκστρατεία: ο Παρασκευόπουλος άνοιξε τις φυλακές, άφησε τους εγκληματίες και κινδυνεύει η ασφάλειά μας.
Ο στόχος είναι καθαρός (και μη ομολογούμενος, φυσικά): η καλλιέργεια του φόβου, σε βαθμό υστερίας, είναι μια από τις αποτελεσματικότερες μεθόδους κοινωνικού ελέγχου. Ο εργαζόμενος, όταν δε βρίσκεται ο ίδιος στο δρόμο, δε διεκδικεί, δεν αγωνίζεται, μαθαίνει «να αγαπά την αστυνομία, την εισαγγελία, τα δικαστήρια», που τον προστατεύουν από την «απειλή των εγκληματιών». Και βέβαια, μαθαίνει να ξεχνά ότι οι ίδιοι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν με απόλυτη σκληρότητα κάθε δική του προσπάθεια να διεκδικήσει συλλογικά και αγωνιστικά τα δικαιώματά του, να αντισταθεί σ’ αυτούς που τον εξαναγκάζουν στην υπερεκμετάλλευση, την ανεργία, τη φτώχεια, την απόλυτη εξαθλίωση.
Μια ληστεία σε σπίτι, στην οποία συμμετείχαν πρώην κρατούμενοι, έδωσε την αφορμή για το νέο γύρο γκεμπελισμού, ο οποίος δε δίστασε να διαστρεβλώσει την ίδια την πραγματικότητα. Από τους τρεις ληστές (δύο που συνελήφθησαν και έναν που σκοτώθηκε), ο ένας είχε αποφυλακιστεί το 2013, πριν δηλαδή από το «νόμο Παρασκευόπουλου». Οι άλλοι δύο είχαν πράγματι αποφυλακιστεί με το «νόμο Παρασκευόπουλου», όμως και αυτός ο νόμος να μην είχε ψηφιστεί, ο ένας θα αποφυλακιζόταν το 2016 και ο άλλος το 2017.
Δεν ήταν καταδικασμένοι για φόνο, δεν ήταν καταδικασμένοι σε ισόβια. Κανένας, όμως, δεν αναζήτησε πληροφορίες για τις καταδίκες που είχαν. Η αστυνομία διοχέτευε κάλπικες πληροφορίες για φόνους και τα παπαγαλάκια τις αναπαρήγαγαν. Αν κάποιος είχε καταδικαστεί για φόνο, δε θα είχε βγει με το «νόμο Παρασκευόπουλου». Στο αστικό ποινικό δίκαιο υπάρχει μια αρχή: αναλογικότητα αδικήματος-ποινής. Αυτοί που επιδίδονται στο κατασταλτικό κρεσέντο, χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του Γκέμπελς, φαίνεται πως θέλουν να πάψει να ισχύει αυτή η αρχή. Να επανέλθει η ποινική καταστολή στο μεσαίωνα, όταν οι ποινές κυμαίνονταν μεταξύ εκτέλεσης με βασανιστικό θάνατο, ακρωτηριασμού ή τύφλωσης και ισόβιας φυλάκισης σε κάτεργα. Ο λεπενισμός ανθίζει και πέραν της Λεπέν και των φασιστικών κομμάτων.
ΥΓ. Οσοι ασχολούνται μ' αυτά τα θέματα, αλλά και όσοι έχουν απλώς καλή μνήμη, θυμούνται ασφαλώς ότι ρυθμίσεις αποσυμφόρησης των φυλακών, όπως αυτές του «νόμου Παρασκευόπουλου», έχουν γίνει και στο παρελθόν, από υπουργούς Δικαιοσύνης «γαλάζιων» και «πράσινων» κυβερνήσεων. Αν θυμόμαστε καλά, η τελευταία ρύθμιση έγινε από τον Δένδια, το 2009.