Ενα βίντεο, τραβηγμένο με κινητό, που στη συνέχεια αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο, ήρθε να διαψεύσει την επίσημη κατασκευή για τον… κακόμοιρο τον αστυνομικό που τραυματίστηκε προσπαθώντας να σώσει τον σύριο πρόσφυγα που αυτοπυρπολήθηκε στη Χίο. Το βίντεο δείχνει ότι ο εν λόγω αστυνομικός και οι προϊστάμενοί του, με το κεφάλι γεμάτο κατασταλτικά σκατά, συμπεριφέρθηκαν εγκληματικά σ' έναν άνθρωπο που έχει φτάσει στα όρια της απελπισίας.
Η εικόνα δείχνει έναν πρόσφυγα να λούζεται με βενζίνη και να ζητά (στα αγγλικά) απ' όσους είναι στο χώρο να απομακρυνθούν. Επαναλαμβάνει συνέχεια την παράκλησή του να απομακρυνθούν, χωρίς να ουρλιάζει. Και ξαφνικά, ένας από τους παριστάμενους μπάτσους ορμάει και τον αρπάζει από πίσω. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, φουντώνει η φωτιά. Ο μπάτσος αφήνει τον φλεγόμενο πρόσφυγα για να γλιτώσει ο ίδιος, ενώ κανένας από τους υπόλοιπους μπάτσους δεν κάνει την παραμικρή κίνηση να γλιτώσει τον άνθρωπο που καίγεται.
Τι κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις, όταν έχεις έναν άνθρωπο που απειλεί να αυτοπυρποληθεί; Προσπαθείς να του πιάσεις κουβέντα, να τον ηρεμήσεις, να δείξεις ότι ακούς το παράπονό του και ότι ενδιαφέρεσαι να δώσεις λύση. Φέρνεις κάποιον ή κάποιους από τους οικείους του, για να του μιλήσουν κι αυτοί και να τον μεταπείσουν. Κυρίως, δεν κάνεις καμιά απότομη κίνηση που μπορεί από τη μεριά του να εκληφθεί ως απειλή, ως προσπάθεια αποτροπής ή σύλληψής του. Παράλληλα, φροντίζεις να δημιουργήσεις στα γρήγορα ένα στοιχειώδη μηχανισμό αντιμετώπισης, αν η προσπάθεια να μεταπειστεί δεν αποδώσει. Φροντίζεις να φέρεις κοντά έναν πυροσβεστήρα, μια κουβέρτα έστω για να κουκουλώσεις και να σβήσεις τη φωτιά.
Αντί γι' αυτά τα στοιχειώδη, οι μπάτσοι λειτούργησαν όπως έχουν μάθει να λειτουργούν: με τη λογική της καταστολής. «Θα πάω πίσω του, θα τον αρπάξω, θα τον ρίξω κάτω και θα τελειώσει η ιστορία μόλις του δέσω τα χέρια». Κανένας δεν τους δίδαξε πώς πρέπει ν' αντιμετωπίσουν τέτοιου είδους κρίσεις. Γιατί δεν αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως ανθρώπους που υποφέρουν, αλλά σαν εμπόρευμα που πρέπει να το διαχειριστούν. Είναι οι δεσμοφύλακες στην τεράστια φυλακή που λέγεται Ελλάδα. Το τραγικό περιστατικό της Χίου ήρθε να υπενθυμίσει αυτή την αλήθεια.
Και ο εξίσου τραγικός απαγχονισμός του 25χρονου Αχμαντ, στη θύρα Ε3 του λιμανιού του Πειραιά, με τον οποίο κανένας δεν ασχολήθηκε, ήρθε να χτυπήσει το καμπανάκι υπενθυμίζοντας πως δεν πρόκειται για τυχαία περιστατικά, αλλά για προανακρούσματα και άλλων τέτοιων περιστατικών, που είναι αναπόφευκτα στις συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί για δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους στη φυλακή «Ελλάδα» ανθρώπους. Το ελληνικό κράτος από τη μια και οι διάφορες ΜΚΟ από την άλλη αντιμετωπίζουν όλον αυτόν τον κόσμο ως πηγή εξασφάλισης κερδών από τα γλίσχρα κονδύλια που δίνει η ΕΕ για να λειτουργήσει η φυλακή «Ελλάδα». Κάθε πρόσφυγας, όμως, είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Ζωές ρημαγμένες από τη φρίκη του πολέμου. Ζωές που ήλπισαν κάποια στιγμή ότι πατώντας σε ελληνικό έδαφος πάτησαν την άκρη του δρόμου που θα τους οδηγήσει σε κάποια ιμπεριαλιστική μητρόπολη, που στα μάτια τους ισοδυναμεί με τη γη της επαγγελίας. Είναι δυνατόν να μην υπάρξουν τέτοια περιστατικά, όταν τη φρίκη του πολέμου ακολουθεί η διάψευση της ελπίδας;