Δεν μας εκπλήσσει πια οτιδήποτε προέρχεται από το δίδυμο Γιωτόπουλου-Τζωρτζάτου (ή μάλλον από το Γιωτόπουλο, γιατί ο δεύτερος είναι καθαρό υποχείριο). Το τελευταίο πόνημά τους, που φιλοξένησε –όπως πάντα– η «Ελευθεροτυπία» της Μάνιας Τεγοπούλου, στενής φίλης του Γιωτόπουλου, που είναι η μόνη που κατάφερε να κάνει ανοιχτό επισκεπτήριο στην ειδική πτέρυγα του Κορυδαλλού, είναι ένα ακόμη δείγμα του κατήφορου, που επιβεβαιώνει ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι –στην πλούσια ελληνική παράδοση αλλά και παντού στον κόσμο– έχουν να επιδείξουν μια πλούσια ιστορία αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης. Αλλωστε, η ίδια η ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου επιβάλλει συγκεκριμένη συμπεριφορά σε όποιον την επικαλείται. Ο Γιωτόπουλος την έχει λεκιάσει ανεξίτηλα εδώ και χρόνια, καθώς ασχολείται μόνο με το πώς θα λασπώσει συγκρατούμενούς του και κυρίως τον Δ. Κουφοντίνα, η αγωνιστική-επαναστατική στάση του οποίου αποτελεί καρφί στο μάτι του. Αντί να καθήσει στη γωνιά του, αυτός ο «ανεξάρτητος αριστερός», όπως έχει αυτοπροσδιοριστεί, και να ασχοληθεί με την υπόθεσή του, προσπαθεί συστηματικά να λασπώσει τον Κουφοντίνα, προσφέροντας αυτή την υπηρεσία εν είδει αντιπαροχής προς το σύστημα.
Η στάση Γιωτόπουλου-Τζωρτζάτου δεν προσιδιάζει ούτε σε κοινούς κρατούμενους. Οι λεγόμενοι ποινικοί έχουν το δικό τους κώδικα μέσα στη φυλακή. Αυτός ο κώδικας λέει πως οι διαφορές ανάμεσα στους κρατούμενους δεν λύνονται με τη μεσολάβηση της φυλακής. Οποιος απευθύνεται στη διεύθυνση για να λύσει διαφορές με συγκρατούμενούς του, όποιος «δίνει» ονομαστικά συγκρατούμενο, θεωρείται απλώς ρουφιάνος.
