Την υπόθεση του φοιτητή «με τις πυτζάμες» τη θυμόμαστε όλοι. Δεν είναι απ’ αυτές που ξεχνιούνται. Κατέβηκε ο άνθρωπος να πετάξει τα σκουπίδια κι εκεί που περπάταγε αμέριμνος στο δρόμο, όπου περνούσε πορεία, τον άρπαξαν οι μπάτσοι, τον έδεσαν, στη συνέχεια πήραν ένα σακίδιο, έβαλαν μέσα μια μολότοφ και χρέωσαν όλο το πακέτο στο φοιτητή. Τα αποκαλυπτήρια ήρθαν αμέσως, χάρη σε βίντεο που είχε τραβηχτεί με κινητό τηλέφωνο και έδειχνε το φοιτητή να περπατά στο δρόμο έχοντας περασμένο χιαστί ένα μικρό τσαντάκι, και χάρη στη δουλειά ενός επαγγελματία φωτορεπόρτερ που είδε τη σκηνή και τράβηξε καρέ-καρέ όλη τη διαδικασία ενοχοποίησης του φοιτητή. Ετσι, οι μπάτσοι αναγκάστηκαν να ανακρούσουν πρύμναν και να πάνε στον ανακριτή με τη θεωρία ότι έκαναν λάθος.
Ηρθε, λοιπόν, η ώρα να αποδοθούν πάλλευκοι στην κοινωνία –και στο αστυνομικό σώμα, βεβαίως– που τους χρειάζεται για να ξανακάνουν τη δουλειά σωστά, μακριά από αδιάκριτους φωτογραφικούς φακούς. Δεν έφτασαν καν στο δικαστήριο. Τους απάλλαξε η Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης με διάταξη του εισαγγελέα Μαδεμλή, ο οποίος απεφάνθη ότι δεν είχαν δόλο στα αδικήματα της ψευδορκίας και της ψευδούς καταμήνυσης σε βάρος του φοιτητή. Και η καρέ-καρέ απεικόνιση της σκευωρίας; Ο μπάτσος φεύγει μακριά από τη φοιτητή, παίρνει μια μολότοφ που μάλλον την έχει σε μια νάιλον σακούλα σ’ ένα αστυνομικό μηχανάκι, την κοιτάζει καλά-καλά, μετά παίρνει ένα σακίδιο, τη βάζει μέσα, πλησιάζει και την αφήνει δίπλα στο φοιτητή που τον έχουν δεμένο πισθάγκωνα και καθισμένο καταγής. Φαίνεται πως όλ’ αυτά ήταν… μαγική εικόνα με… δόλο!
Αστυνομία και τακτική Δικαιοσύνη έκαναν και πάλι το θαύ-μα τους, αποδεικνύοντας ότι αποτελούν έναν ενιαίο και αδιαί-ρετο μηχανισμό καταστολής, χωρισμένο μόνο ως προς τα καθήκοντα που κάθε τμήμα ασκεί
