Δυστυχώς γι΄αυτό, το παιδί δεν έχει ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, ώστε να το αγκαλιάσουν πάραυτα οι μηχανισμοί και να το περιφέρουν στα κανάλια, χύνοντας τόνους κροκοδείλια δάκρυα, όπως κάνουν καλή ώρα για τους πρόσφυγες από την Ουκρανία.
Είναι ένας μικρός πρόσφυγας που ήρθε ασυνόδευτος από τη Γουινέα στα δεκατέσσερά του χρόνια, περνώντας από χίλιους δυο κινδύνους, γιατί η ζωή του στη χώρα του είχε γίνει αφόρητη και επικίνδυνη. Πάλεψε σκληρά, έμαθε τη γλώσσα και άδραξε κάθε μορφωτική ευκαιρία για να κάνει πράξη το όνειρό του, να ζήσει και να σπουδάσει στην Ελλάδα.
«Ο Σαϊντού ήρθε κοντά μας πριν από τρία χρόνια, ως ασυνόδευτος πρόσφυγας κάνοντας το μακρύ ταξίδι φυγής από την πατρίδα του όπου αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα διακρίσεων και οικογενειακής βίας. Πήγε Σενεγάλη, Τουρκία, Κάλυμνο όπου ναυάγησε. Πήγε σε προσφυγικές δομές και έφτασε εδώ, στον Αγιο Δημήτριο, όπου βρήκε την οικογένειά του», δήλωσε στην ΕΡΤ1 ο διευθυντής στο σχολείο του, το 1ο Λύκειο Αγίου Δημητρίου.
Στη γωνιά, όμως, παραφιλάνε τα πλοκάμια των αντιμεταναστευτικών νόμων και βουλεύονται να τον αρπάξουν και να τον στείλουν πίσω στη χώρα του, τώρα που ενηλικιώθηκε κι έγινε 18 χρόνων. Tον Δεκέμβρη ο Σαϊντού Καμαρά έλαβε απορριπτική απόφαση στην αίτηση ασύλου που είχε υποβάλει και τώρα, στις 30 του Μάρτη, συζητείται σε β’ βαθμό το αίτημά του για άσυλο.
«Αυτές τις ημέρες στο σχολείο και στο δήμο μας υπάρχει ένα μοναδικό ξέσπασμα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς». «Τα ίδια τα παιδιά είναι εκείνα που δεν θέλουν να στερηθούν τον φίλο τους, όπως και το σχολείο μας δεν θέλει να χάσει το μαθητή του», είπε ο εκπαιδευτικός.
Ζητώντας την πιο πλατιά συμπαράσταση από την εργαζόμενη κοινωνία, ασκώντας συνάμα πίεση στους μηχανισμούς να κάνουν δεκτό το αίτημα για άσυλο, μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς εξέδωσαν το παρακάτω ψήφισμα:
