Μιλώντας με συμβατικούς όρους της πολιτικής γεωγραφίας, θα πρέπει να σημειώσουμε πως είναι πολιτικό ευτύχημα για το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα ότι η Δεξιά παραμένει σε οργανική σχέση με το Κέντρο. Και αυτό θα πρέπει να πιστωθεί απευθείας στην πολιτική φυσιογνωμία και πρακτική του Κ. Μητσοτάκη. Διότι, το φαινόμενο της λαϊκίστικης Δεξιάς, πέραν της Ιταλίας, εκτείνεται ήδη συνολικότερα στο ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, όπως έχουν δείξει οι εξελίξεις στη Γαλλία, στη Σουηδία και αλλού. Η Ελλάδα, επίσης, είναι «τυχερή» διότι γνώρισε και συνειδητοποίησε το λαϊκιστικό φαινόμενο στην αριστερή του εκδοχή, την τραυματική περίοδο του 2015, εν μέσω κατάρρευσης. Πρέπει όμως να επισημάνουμε πως όποιος γνωρίζει τον λαϊκισμό σε κάθε του μορφή δεν σημαίνει ότι θα τον αποφεύγει και στο μέλλον.
Γιώργος Φλωρίδης
(Χρειάστηκε 120 λέξεις μπουρδολογίας για να αποθεώσει –εμμέσως πλην σαφώς- τον Μητσοτάκη, τον μόνο… μη-λαϊκιστή πολιτικό στην Ελλάδα, ως… αναντικατάστατο. Ολους τους άλλους, φασίστες και μη-φασίστες, τους ισοπέδωσε στον κοινό παρονομαστή του «αριστερού και δεξιού λαϊκισμού». Αντιλαμβάνεται κανείς για ποιο λόγο, από το 2010 που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ, νομίζοντας πως θα γίνει αρχηγός δικού του κόμματος, του ξεχασμένου από τους πάντες «Κοινωνικού Συνδέσμου», δεν έχει καταφέρει τίποτα, εκτός από το να εμφανίζεται κάπου-κάπου στα ΜΜΕ, κυρίως για να κάνει την ορντινάντσα του Μητσοτάκη. Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, μέχρι για υφυπουργό τον είχαν. Μια φορά έγινε υπουργός, για εννιά μόλις μήνες το 2003-4. Και τι υπουργός; Μπάτσων και Καταστολής, πόστο που κανένας άλλος πασόκος δεν δεχόταν να πάρει εκείνη την περίοδο. Αντιλαμβάνεστε τη σημερινή κατάντια του Κούλη, όταν αναγκάζεται να επιστρατεύσει σαν… τελευταίο των Μοϊκανών τον Φλωρίδη)
