Στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε τις θέσεις του για το Ασφαλιστικό. Προεκλογική περίοδο έχουμε, ο Περισσός πιέζει από τ’ αριστερά, είχε κάθε λόγο και ο ΣΥΡΙΖΑ να βάλει τους συνδικαλιστές του να «σουμάρουν» μερικές θέσεις και να τις παρουσιάσουν σαν μεγαλοφυές πρόγραμμα. Ομως, ακόμα κι αυτό το έκαναν με… συριζαίικο τρόπο. Δηλαδή, άκρως οπορτουνιστικά.
Ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ «μεταρρύθμιση και αναβάθμιση του ασφαλιστικού συστήματος» με κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κατάργηση όλων των ασφαλιστικών διακρίσεων με βάση την ηλικία ή την ηλικία της πρώτης ένταξης σε ασφαλιστικό ταμείο, ασφαλιστική κάλυψη του χρόνου ανεργίας, ασθένειας, λοχείας και στρατιωτικής θητείας, υπολογισμό της κύριας σύνταξης στο 80% των συντάξιμων αποδοχών του τελευταίου χρόνου ή του καλύτερου χρόνου της τελευταίας δεκαετίας, καθιέρωση επικουρικής σύνταξης τουλάχιστον στο 20% του συντάξιμου μισθού, τροποποίηση του καθεστώτος της διαδοχικής ασφάλισης ώστε να μην οδηγεί σε μείωση συντάξεων και επαναφορά των ορίων συνταξιοδότησης στα όρια του 1990. Δηλαδή, 65 για τους άνδρες και 60 για τις γυναίκες και 5 χρόνια νωρίτερα για τους ενταγμένους στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Ωραία όλ’ αυτά, αλλά αφού επέλεξαν να εμφανιστούν προεκλογικά μ’ ένα «μαξιμαλιστικό» πρόγραμμα, πώς τους διέφυγε το αίτημα που ήταν ήδη διατυπωμένο πολύ πριν το 1990, για μείωση όλων των ορίων ηλικίας κατά 5 χρόνια; Θεωρούν ότι εξέλιπαν οι λόγοι για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι μείωση των ορίων ηλικίας, σε μια περίοδο που η παραγωγικότητα της κοινωνικής εργασίας έχει εκτιναχτεί και που οι καπιταλιστές ξεπατώνουν κυριολεκτικά τους εργαζόμενους με την εντατικοποίηση της δουλειάς; Τόσοι άνεργοι νέοι δεν αποτελούν γι’ αυτούς την καλύτερη απόδειξη για το ότι η μείωση των ορίων ηλικίας (και η μείωση των ωρών εργασίας, φυσικά) είναι αίτημα υπερώριμο;
Ομως, όλα τα αιτήματα δεν έχουν καμιά σημασία, αν δεν λυθεί το πρόβλημα της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών ταμείων. Ετσι και δεν λυθεί αυτό, τότε κάθε αίτημα που είναι υπέρ των ασφαλισμένων θα φέρει την κατάρρευση των Ταμείων μια ώρα γρηγορότερα. Ποιος είναι υπεύθυνος για το οικονομικό χάλι των Ταμείων; Οχι, βέβαια, οι εργαζόμενοι, οι οποίοι ούτε διαχείριση άσκησαν ούτε παχυλές ασφαλιστικές παροχές είχαν. Επομένως, οι εργαζόμενοι δεν έχουν καμιά δουλειά να αναζητήσουν λύσεις διαχειριστικές. Αν το κάνουν, τότε θα αυτοπαγιδευτούν. Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα πρέπει να δώσουν και τη λύση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, σαν υπεύθυνη διαχειριστική πολιτική δύναμη, προτείνει και λύσεις. Ποιες είν’ αυτές; «Καθιέρωση της τριμερούς συμμετοχής με την συνεισφορά του κράτους κατά τα 3/9 του συνόλου των εισφορών, που ισοδυναμεί με το 10% του μισθού κάθε εργαζόμενου» και «σταδιακή επιστροφή των καταληστευθέντων αποθεματικών». Επειδή η διαχείριση των ασφαλιστικών ταμείων είναι μετρήσιμη, όποιος έχει λίγη γνώση της κατάστασης των Ταμείων ξέρει ότι η τριμερής χρηματοδότηση (που την εφάρμοσε η ΝΔ για τους μετά το 1993 εισερχόμενους στην ασφάλιση και την κατάργησε το ΠΑΣΟΚ, αντικαθιστώντας τη από άλλο σύστημα κρατικής επιχορήγησης) δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά βάζει τα Ταμεία σε νέο φαύλο κύκλο ελλειμμάτων. Παραβλέποντας την αοριστία της «σταδιακής επιστροφής» των κλεμμένων αποθεματικών, θέτουμε στο ερώτημα: ποιος θα τα επιστρέψει; Το κράτος ή οι καπιταλιστές που τα καρπώθηκαν; Και ποιοι παράγοντες θα καθορίσουν τη σταδιακότητα; Ας πούμε, οι υποχρεώσεις που απορρέουν από την ένταξη στην ΕΕ, την οποία αποδέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τηρούνται; Αν είναι έτσι, πρόκειται για κοροϊδία, γιατί μιλάμε για αστεία ποσά σε ετήσια βάση.
Τα προεκλογικά λόγια του αέρα είναι εύκολα. Ομως, στο φως των πραγματικών δεδομένων η διαχειριστική λογική δείχνει τα όριά της. Δείχνει την αντιδραστικότητά της. Καθιστά τους εργαζόμενους συνυπεύθυνους για τη διαχείριση ενός συστήματος εκ θεμελίων υπονομευμένου και ανοίγει το δρόμο για συνεχείς επιθέσεις εκ μέρους του κράτους, οι οποίες θα δικαιολογούνται στο όνομα της χρηστής διαχείρισης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεφύγουν απ’ αυτή τη λογική και να σταθούν στην ταξική λογική. Αυτοί είναι οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου, αυτοί αποτελούν τα υποζύγια της φορολογίας, επομένως δικαιούνται να απαιτήσουν πλήρη ασφάλιση και πλήρη χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος. Μόνο σ’ αυτή τη γραμμή μπορούν να στηριχτούν και οι πιο στοιχειώδεις ασφαλιστικές διεκδικήσεις. Οι εργαζόμενοι σε μια γραμμή πρέπει να στοιχηθούν: Εμείς απαιτούμε, εσείς να κόψετε το λαιμό σας.
