Μισό χρόνο στο υπουργείο Εργασίας, ως υφυπουργός με αρμοδιότητα την Κοινωνική Ασφάλιση, ο νεοφιλελεύθερος-ακροδεξιός Νότης Μηταράκης «μοίραζε πόνο». Εδινε συνεντεύξεις, οργάνωνε ημερίδες, έκανε ομιλίες σε ημερίδες των ασφαλιστών, παρουσιάζοντας το μεγαλοφυές σχέδιό «του» για την «αναμόρφωση της επικουρικής ασφάλισης», η οποία θα γίνει καθαρά κεφαλαιοποιητική, παίρνοντας τη μορφή ατομικού «κουμπαρά» για κάθε νέο εργαζόμενο, ο οποίος μάλιστα θα μετατραπεί σε κάποιο είδος… επενδυτή, αφού θα μπορεί μόνος του να επιλέγει το πακέτο και να το τροποποιεί κατά το δοκούν, αναλαμβάνοντας το «ρίσκο» της επένδυσης.
Αλλά, φευ, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατέθεσε και ψήφισε το πρώτο ασφαλιστικό της νομοσχέδιο, αυτό δεν περιλάμβανε ούτε κόκκο από τις… ανατρεπτικές ιδέες του Μηταράκη. Ηταν απλώς ένα ρετουσάρισμα του νόμου Κατρούγκαλου, ο οποίος πολιτογραφήθηκε έκτοτε ως νόμος Κατρούγκαλου-Βρούτση. Ο Μηταράκης «πήρε τον πούλο» μέσω της αναβάθμισής του σε υπουργό Μετανάστευσης, η συνεισφορά του ξεχάστηκε, όμως σ’ εκείνο το νόμο έγιναν οι προκαταρκτικές εργασίες για την εφαρμογή του ασφαλιστικού μοντέλου Πινοτσέτ, αρχής γενομένης από την επικουρική ασφάλιση.
Γράφαμε τότε σε ανάλυσή μας:
«Επειδή φαίνεται πως και το πετσόκομμα των “προσωπικών διαφορών’’ δε φτάνει, η τρόικα ενέκρινε το νομοσχέδιο Βρούτση μόνο υπό την προϋπόθεση ότι θα προβλέπει τη συγχώνευση του ΕΤΕΑΕΠ στον ΕΦΚΑ. Το Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Εφάπαξ Παροχών έχει αποθεματικά γύρω στα 8,5 δισ. ευρώ. Αυτά θα πέσουν στον “κουβά’’ του ΕΦΚΑ, θα “φαγωθούν’’ και έτσι θα ωριμάσει το παλιό σχέδιο (Αλογοσκούφη-Καραμανλή) για κατάργηση της επικουρικής και χορήγησης μιας μόνο σύνταξης, της κύριας.
Το ΔΣ του Συλλόγου Υπαλλήλων Ασφαλιστικών Ταμείων, που δεν είναι κάποιο ταξικό όργανο, σε ανακοίνωσή του την περασμένη Τετάρτη (σ.σ. 26.2.2020), έγραφε χαρακτηριστικά:
‘’Το νομοσχέδιο που είναι πιστό αντίγραφο του νόμου Κατρούγκαλου με ελάχιστες δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις προβλέπει μία ριζική δομική αλλαγή, που δεν υπήρχε στον νόμο Κατρούγκαλου και δεν ήταν στις εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης, την ενοποίηση του ΕΦΚΑ με το ΕΤΕΑΕΠ. Η κυβέρνηση επιχειρεί την δημιουργία ενός ενιαίου ΝΠΔΔ προκειμένου να πετύχει 3 στόχους α. Να πάρει τα 8,5 δισ. των αποθεματικών του ΕΤΕΑΕΠ, β. Να ανοίξει το δρόμο στην δημιουργία επαγγελματικών ταμείων με την συνδρομή και της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και γ. την κατάργηση της επικουρικής σύνταξης μέσω της ενσωμάτωσής της στη κύρια σύνταξη και την κατάργηση του Εφάπαξ’’».
Eφτασε, λοιπόν, η ώρα για τον ίδιο τον Μητσοτάκη -αφού προηγουμένως προσέλαβε ως υφυπουργό, αρμόδιο για την Κοινωνική Ασφάλιση, τον σημιτικό «εκσυγχρονιστή» (όρος ταυτισμένος με τον κοινωνικά ανάλγητο τεχνοκράτη) Παναγιώτη Τσακλόγλου- να ανακοινώσει από του βήματος της ΔΕΘ την εφαρμογή του μοντέλου Πινοτσέτ, με τη μετατροπή της επικουρικής σύνταξης σε κεφαλαιοποιητική. Παραθέτουμε τις σχετικές αναφορές του:
Ομιλία: «Αναμορφώνεται η επικουρική ασφάλιση με την εισαγωγική, με την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος. Ενός ατομικού κουμπαρά. Για κάθε νέο εργαζόμενο, που θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη όλων, κυρίως των νέων, στο ασφαλιστικό σύστημα».
Συνέντευξη Τύπου: «Είναι εύλογα τα ερωτήματα τα οποία θέτετε και νομίζω ότι σε ένα βαθμό υποδηλώνουν και το γεγονός ότι συνολικά στην κοινή γνώμη δεν έχει γίνει μία αναλυτική επεξηγηματική συζήτηση για το τι εννοούμε με την κεφαλαιοποιητική διάσταση του δεύτερου πυλώνα της επικουρικής ασφάλισης. Κατ’ αρχάς, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτό το οποίο εισηγείται η “Επιτροπή Πισσαρίδη’’ και θα εισηγηθούμε και εμείς δεν είναι κάτι το οποίο ανακαλύψαμε εμείς. Είναι λίγο-πολύ κοινός τόπος στα πιο πολλά ευρωπαϊκά ασφαλιστικά συστήματα.
Ο πρώτος πυλώνας -η κύρια σύνταξη- παραμένει αμιγώς αναδιανεμητική. Αυτό το οποίο συζητάμε είναι σε ποιο βαθμό για τους νέους εργαζόμενους μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν πραγματικό “κουμπαρά’’ όπου οι επικουρικές τους εισφορές θα αθροίζονται, θα τοκίζονται, θα επενδύονται, έτσι ώστε ο κάθε νέος εργαζόμενος να γνωρίζει ότι τουλάχιστον ως προς το κομμάτι της επικουρικής σύνταξης έχει ένα ταμείο, έναν “κουμπαρά’’ στην άκρη που θα του προσφέρει μια ασφάλεια όταν με το καλό βγει στη σύνταξη.
Εάν ρωτήσετε σήμερα νέους θα σας πουν ότι “δεν πιστεύουμε ότι θα πάρουμε ποτέ σύνταξη’’. Και αυτό δημιουργεί ένα μέγιστο ζήτημα εμπιστοσύνης στο ασφαλιστικό σύστημα και στην αποταμιευτική στήριξη συνολικά. Πέραν τούτου αυτό θα δημιουργούσε ένα σημαντικό κεφάλαιο το οποίο θα μπορούσε να επενδυθεί με πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές στην Πατρίδα μας, σε μια εποχή όπου χρειαζόμαστε επενδυτικά κεφάλαια.
Θέλω, επίσης, να τονίσω ότι δεν είναι καθόλου δεδομένο αυτό το οποίο περιγράφω ότι η διαχείριση αυτών των κεφαλαίων θα γίνει από τον ιδιωτικό τομέα. Θα μπορούσε να γίνει. Οτι θα γίνει με δημόσια εποπτεία είναι δεδομένο. Αλλά δεν είναι επίσης δεδομένο ότι θα γίνει κατ΄ ανάγκη από τον ιδιωτικό τομέα. Είναι ένα αντικείμενο το οποίο είναι ανοιχτό προς συζήτηση.
Ως προς δε το εύλογο ζήτημα το οποίο θέτετε, τη μεταβατικότητα, σας διαβεβαιώνω ότι καμία σύνταξη δεν πρόκειται να ακουμπήσουμε. Το αντίστοιχο πρόβλημα το έχουν αντιμετωπίσει και άλλα συστήματα και υπάρχουν έξυπνοι τρόποι να κάνεις αυτή τη μετάβαση πολύ σταδιακά χωρίς να σου λείψουν πόροι από τις σημερινές συντάξεις. Εγγυώμαι προσωπικά ότι καμία σύνταξη δεν πρόκειται να κοπεί.
Αυτά λοιπόν θα τα συζητήσουμε και νομίζω πρέπει να τα συζητήσουμε καλοπροαίρετα με διάθεση να βάλουμε κάτω όλα τα επιχειρήματα και να εξηγηθούν όλες οι απόψεις, να αποφεύγουμε ακραίους τίτλους που περιγράφουν αυτό το οποίο κάνουμε με χαρακτηρισμούς οι οποίοι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση επειδή αυτό αποτελεί δέσμευσή μας, το δουλεύει πολύ μεθοδικά ο υφυπουργός ο κ. Τσακλόγλου και είναι μια πρόταση νόμου η οποία θα τεθεί σε διαβούλευση και θα κατατεθεί στη Βουλή πριν το τέλος του έτους».
Αφού τα πράγματα είναι τόσο απλά και τόσο καθαρά, γιατί χρειάστηκε ο οικονομικός σύμβουλος του Κούλη, Αλέξης Πατέλης, να πέσει στο επίπεδο του χυδαιότερου Γκεμπελίσκου, προκειμένου να προετοιμάσει αυτά που θα έλεγε το αφεντικό του;
Γκεμπελισμός με… νόημα
Aναφερόμαστε στην περιβόητη συνέντευξη Πατέλη στο «Βήμα» στις 30 Αυγούστου, στην οποία οι επιτελείς της μαρινακοφυλλάδας έβαλαν τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Δεν είναι λύση να μοιράζεις λεφτά», ενώ πρωτοσέλιδα επέλεξαν έναν πιο… εξειδικευμένο τίτλο (για να καταλάβουν όλοι πού βρίσκεται η είδηση): «Συντάξεις – “Σταματάμε να παίρνουμε τα λεφτά των νέων και να τα δίνουμε στους ηλικιωμένους’’». Ετσι ακριβώς το είπε ο Πατέλης, αναφερόμενος στην επικουρική σύνταξη. Και συμπλήρωσε, με άψογο γκεμπελίστικο στιλ: «Ο κάθε νέος, όταν θα βάζει στην άκρη ένα κομμάτι του μισθού κάθε μήνα για τη μελλοντική επικουρική του σύνταξη, θα ξέρει ότι αυτό είναι εκεί, δικό του, και θα το παρακολουθεί να αβγατίζει. Δεν θα μπορεί κανείς να του το πάρει, όπως έγινε τόσες φορές στα πρόσφατα χρόνια».
Καταρχάς, έχουμε σκόπιμη σύγχυση της Κοινωνικής Ασφάλισης με την ατομική αποταμίευση. Η ατομική αποταμίευση, το λέει και ο όρος, είναι προσωπική υπόθεση κάθε πολίτη και δεν μπορεί να έχει κανένα στοιχείο υποχρεωτικότητας. Αν επρόκειτο για τη δημιουργία ατομικού «κουμπαρά», τότε η επικουρική σύνταξη δε θα ήταν υποχρεωτική αλλά προαιρετική.
Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν έχει καμιά σχέση με την ατομική αποταμίευση. Είναι συλλογική (ταξική) υπόθεση. Είναι θεσμός κατακτημένος με αγώνες και αίμα. Είναι έμμεσος μισθός, με στόχο να υπάρχει ένα μίνιμουμ προστασίας του εργάτη όχι μόνο στα γηρατιά, αλλά και από ανεργία, ασθένεια, αναπηρία. Σε μια παλαιότερη, από άποψη αρχών τοποθέτησή μας για την Κοινωνική Ασφάλιση γράφαμε:
«Οταν τοποθετήσουμε το ζήτημα σε ταξική βάση, όταν δηλαδή αντιμετωπίσουμε την Κοινωνική Ασφάλιση όχι ως κρατική πρόνοια, αλλά ως στοιχειώδες εργατικό δικαίωμα, τότε θα καταλήξουμε σ’ ένα θεμελιώδες ταξικό αίτημα: πλήρης ασφάλιση για όλους και πλήρης χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.
Στη βάση αυτού του θεμελιώδους αιτήματος η Κοινωνική Ασφάλιση δεν είναι ατομική, αλλά συλλογική (ταξική) υπόθεση. Το ατομικό στοιχείο υπεισέρχεται αφού προηγουμένως εξασφαλιστεί το συλλογικό. Οπως υπάρχουν διαφοροποιήσεις στους μισθούς (ανάλογα με το επάγγελμα, τις δεξιότητες, τα χρόνια υπηρεσίας, την οικογενειακή κατάσταση κτλ.), έτσι θα υπάρχουν και διαφοροποιήσεις στο συνταξιοδοτικό καθεστώς. Οχι όμως χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ένα ταξικά αξιοπρεπές μίνιμουμ για όλους, όχι χωρίς να έχει εξασφαλιστεί ασφαλιστική προστασία έναντι της ανεργίας, όχι χωρίς να έχει εξασφαλιστεί το δικαίωμα πρόσβασης στις ίδιες υπηρεσίες υγείας για όλους».
Δεύτερο: ποιος πήρε τα λεφτά των ασφαλισμένων όλα αυτά τα χρόνια; Ενώ όλοι ξέρουμε ότι τα πήραν οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές, ο Πατέλης ισχυρίζεται χωρίς ντροπή ότι τα πήραν οι συνταξιούχοι. Το σόφισμα είναι γνωστό: οι συνταξιούχοι εισπράττουν συντάξεις βάσει των εισφορών που πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Ακόμα και τη δική τους λογική ν’ ακολουθήσουμε, όμως, θα φτάσουμε κάποια στιγμή στο σημείο μηδέν, στην πρώτη γενιά που ασφαλίστηκε. Οι σημερινοί συνταξιούχοι ήταν προηγουμένως εργαζόμενοι και πλήρωναν εισφορές. Αρα, και αυτών τους τα «έτρωγαν» οι τότε συνταξιούχοι. Πηγαίνοντας συνεχώς προς τα πίσω, θα φτάσουμε στo 1952, όταν εφαρμόστηκε η ασφάλιση στο ΙΚΑ. Τότε, λοιπόν, δεν υπήρχαν συνταξιούχοι για να «τρώνε» τα λεφτά των εργαζόμενων. Υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι που πλήρωναν εισφορές. Επί τουλάχιστον 20 χρόνια (τόσα χρειάζονταν για να βγει κάποιος στη σύνταξη) υπήρχαν μόνον εισφορές. Επομένως, εκείνοι οι εργαζόμενοι «πλήρωσαν» μόνοι τους τις συντάξεις που πήραν. Και, φυσικά, το ίδιο ισχύει και για όλες τις γενιές που ακολούθησαν. Αρα, κανένας συνταξιούχος δεν «τρώει» τα λεφτά των εργαζόμενων, κανένας ηλικιωμένος δεν «τρώει» τα λεφτά των νέων.
Τα λεφτά των πρώτων ασφαλισμένων, αυτά που έπρεπε να μετατρέπονται σε αποθεματικό, τα έφαγαν οι κυβερνήσεις και οι καπιταλιστές. Κι ήταν πολλά αυτά τα λεφτά. Αρκεί να σκεφτούμε ότι έτρωγαν και έκλεβαν συνεχώς και το ΙΚΑ εμφάνισε για πρώτη φορά έλλειμμα το 1986. Επί 34 χρόνια έτρωγαν, έκλεβαν, ξαναέτρωγαν, ξαναέκλεβαν, και το ΙΚΑ κατάφερνε να πληρώνει τις συντάξεις χωρίς να έχει έλλειμμα.
Ας θυμίσουμε επί τροχάδην μερικούς τρόπους με τους οποίους έτρωγαν και έκλεβαν. Τα αποθεματικά των Ταμείων δεσμεύονταν σε ειδικό λογαριασμό στην ΤτΕ, άτοκα ή με εξευτελιστικά επιτόκια (πολλές φορές κάτω από τα τρέχοντα τραπεζικά επιτόκια). Χρησιμοποιούνταν για να χορηγούνται «αναπτυξιακά» δάνεια στους καπιταλιστές, κατά κανόνα δανεικά κι αγύριστα. Το κράτος, μολονότι έπρεπε να συμμετέχει στη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης (η τριμερής χρηματοδότηση υποτίθεται ότι αποτελεί βασικό κανόνα κάθε κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος), επί δεκαετίες δεν έβαλε δεκάρα. Ενώ δεν εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις του, το κράτος ασκούσε κοινωνική-προνοιακή πολιτική με τα λεφτά της Κοινωνικής Ασφάλισης. Το κράτος συγχώνευε στο ΙΚΑ Ταμεία επαγγελμάτων που είχαν εκλείψει, χωρίς να εισφέρει και τους αναγκαίους πόρους. Το ΙΚΑ έπαιρνε μόνο συνταξιούχους, οι οποίοι έπρεπε φυσικά να παίρνουν τη σύνταξή τους (το ίδιο έγινε πρόσφατα, με το πέρασμα των δημόσιων υπάλληλων στον ΕΦΚΑ). Οι καπιταλιστές ασκούνταν στο αγαπημένο τους σπορ της εισφοροαποφυγής και της εισφοροκλοπής. Είναι γνωστό ότι τα χρέη έχουν εκτιναχτεί πάνω από τα 30 δισ. ευρώ. Κι ενώ χρωστούσαν «τα κέρατά τους» στο ΙΚΑ και τα Επικουρικά, χτυπούσαν «κανόνι» ή εγκατέλειπαν επιχειρήσεις, τις οποίες έπαιρνε το κράτος, χωρίς καμιά συνέπεια. Αντίθετα, το κράτος έσβηνε τα ασφαλιστικά χρέη των λεγόμενων προβληματικών επιχειρήσεων. Και βέβαια, το κράτος θέσπιζε συνεχώς «ρυθμίσεις», τις οποίες οι καπιταλιστές χρησιμοποιούσαν για να παίρνουν ασφαλιστική ενημερότητα. Εμπαιναν για λίγο στη ρύθμιση, έπαιρναν ενημερότητα, εισέπρατταν από το κράτος τις συμβατικές αμοιβές για δουλειές που είχαν αναλάβει και μετά σταματούσαν να πληρώνουν τις δόσεις. Περίμεναν την επόμενη ρύθμιση…
Ολα αυτά τα έχουμε αναλύσει εν εκτάσει στο παρελθόν, με συγκεκριμένα στοιχεία, καθώς ασχολούμαστε με το Ασφαλιστικό εδώ και δεκαετίες.
Για να κρυφτεί αυτό το όργιο της κλοπής και της καταχρέωσης των ασφαλιστικών ταμείων επιστρατεύτηκαν διάφορες ψευδοτεχνοκρατικές θεωρίες. Ολες τους είχαν στη βάση τους τη θεωρία της «μη βιωσιμότητας» του ασφαλιστικού συστήματος. Στο όνομα της «εξασφάλισης της βιωσιμότητας» έγιναν όλες οι μεγάλες ανατροπές, πάντα σε βάρος ασφαλισμένων και συνταξιούχων, από το 1990 μέχρι σήμερα (με κορυφαία το νόμο Κατρούγκαλου, που αποκοινωνικοποίησε την Κοινωνική Ασφάλιση).
Ο σύμβουλος του Μητσοτάκη απλώς το τερμάτισε, εγκαταλείποντας τον ψευδοτεχνοκρατισμό και καταφεύγοντας στο φασισμό: οι γέροι τρώνε τα λεφτά των νέων! Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα επ’ αυτού, αλλά ήδη έχουμε μακρυγορήσει και προτιμούμε να μείνουμε στην ουσία.
Κατάργηση της Επικουρικής
Εάν οι νέοι ασφαλισμένοι σταματήσουν να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές στο σύστημα, επικουρική σύνταξη τέλος. Δεν υπάρχουν «έξυπνοι τρόποι» και δεν νομίζουμε ότι αξίζει να σχολιάσουμε τη «δέσμευση» του Μητσοτάκη ότι δε θα θιχτεί καμία σύνταξη. Τέτοιες «δεσμεύσεις» είχαν αναλάβει κατά καιρούς όλοι οι προκάτοχοί του και ξέρουμε τι έγινε στην πράξη. Οι συντάξεις κατακρεουργήθηκαν (και όχι μόνο μια φορά). Ειδικά οι επικουρικές, κατάντησαν προνοιακά βοηθήματα. Με τη συγχώνευση του ΕΤΕΑΕΠ στον ελλειμματικό ΕΦΚΑ και χωρίς να μπαίνουν εισφορές από τους νέους εργαζόμενους, τα 8,5 δισ. αποθεματικών του ΕΤΕΑΕΠ θα «φαγωθούν» εν ριπή οφθαλμού και η επικουρική σύνταξη (τα ψίχουλα που θα έχουν αφήσει σ’ αυτή) θα ενσωματωθεί στην κύρια σύνταξη (όπως προέβλεπε το παλιό σχέδιο Αλογοσκούφη, επί κυβέρνησης Καραμανλή του δάμαλου).
Οσο για τον «κουμπαρά» που τάζουν στους νέους εργαζόμενους, είναι το τυράκι για να πιαστούν στη φάκα. Οχι μόνο να στραφούν ενάντια στους πατεράδες και τους παππούδες τους (με τη σύνταξη των οποίων σπούδασαν και στηρίχτηκαν στα δύκολα), αλλά και να πάψουν να σκέφτονται συλλογικά, ως άνθρωποι που ανήκουν σε μια τάξη, την εργατική τάξη, και ν’ αρχίσουν να σκέφτονται ατομικιστικά, ως… επενδυτές.
Παραπέρα, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτού του τύπου τα συστήματα, απότοκο της κυνικής νεοφιλελεύθερης σκέψης της «σχολής του Σικάγου», όπου εφαρμόστηκαν κατέρρευσαν και οι ασφαλισμένοι έχασαν τα λεφτά τους. Υπάρχει άφθονη βιβλιογραφία γι’ αυτό. Μόνο οι ασφαλιστικές εταιρίες τρίβουν τα χέρια τους, καθώς βλέπουν… πεδίον μπίζνας λαμπρόν.
Kαι κάτι ακόμα. Αφού οι γέροι τρώνε τα λεφτά των νέων, όπως λέει ο Πατέλης, γιατί αυτό να ισχύει μόνο για την επικουρική σύνταξη και να μην ισχύσει και για την κύρια; Υπάρχει ένα τεράστιο κενό στη βρόμικη φασιστική προπαγάνδα των κυβερνητικών στελεχών. Ευεξήγητο. Στόχος τους δεν είναι να αποκαταστήσουν μια αδικία, αλλά να καταργήσουν την επικουρική σύνταξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τον Πισσαρίδη μέχρι τον Ρέγκλινγκ και από τον Σκυλακάκη μέχρι τον Βρούτση, όλοι ψάλλουν το ίδιο τροπάριο: «Η μείωση του μη μισθολογικού κόστους αποτελεί έμπρακτη στήριξη της αγοράς εργασίας», «Η μείωση του μη μισθολογικού κόστους αποτελεί μία ακόμα προεκλογική μας δέσμευση που γίνεται πραγματικότητα».
«Κόστος εργασίας», μισθολογικό ή μη μισθολογικό δεν υπάρχει. Είναι κατασκευή του κεφαλαίου και των απολογητών του. Ο εργάτης είναι ο παραγωγός των νέων αξιών, επομένως δεν μπορεί να αποτελεί κόστος. Αντίθετα, κοινωνικό κόστος είναι ο κεφαλαιοκράτης, που παίρνει την υπεραξία του εργάτη και τη μετατρέπει σε κέρδος. Αυτό που ορίζουν ως «μη μισθολογικό κόστος» είναι οι ασφαλιστικές εισφορές. Ελαφρύνουν τον καπιταλιστή απ’ αυτήν την ελάχιστη υποχρέωσή του, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων, άρα να μειώνονται οι συντάξεις.
Εμμονή στην ταξική θέση
Ετσι που έχουν καταντήσει το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, η εργατική τάξη θα παγιδευτεί, αν αναζητήσει συνευθύνη και συνδιαχείριση, μέσα από διάφορες τεχνοκρατικές προσεγγίσεις, που όλες έχουν στον πυρήνα τους τη «βιωσιμότητα».
Oι ήττες στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι ασφαλώς οδυνηρές. Ομως, τα κλαψουρίσματα δεν ωφελούν. Η εργατική τάξη δεν έχει άλλη επιλογή από το να αγωνιστεί για να ξαναπάρει πίσω αυτά που της έκλεψαν. Ο αγώνας θα είναι μακρύς. Πρέπει να ξανακερδίσουμε όλα όσα είχαν κατακτήσει οι πατεράδες και οι παππούδες μας. Κι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς ένα κίνημα που αρχίζει να ανασυγκροτείται ταξικά, ν’ αποκτά συνείδηση της δύναμής του και να την αποδεσμεύει στους δρόμους της ταξικής πάλης.
Δεν μπορεί, όμως, να υπάρξει ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος χωρίς ταξικό προγραμματικό μπούσουλα. Το λάθος που κάνουν πολλοί πρωτοπόροι εργάτες είναι να αδημονούν για «δράση», αναλισκόμενοι σ’ έναν συνδικαλιστικό ακτιβισμό, ο οποίος δεν χτίζει θεμέλια κι αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην αστική κατεύθυνση μέσα στο εργατικό κίνημα. Ελεύθερο το πεδίο να βάζει η αστική κατεύθυνση την πολιτική σφραγίδα, εγκλωβίζοντας το κίνημα στη λογική του «ρεαλισμού», η οποία οδηγεί στη συνέχεια στην «ήσσονα προσπάθεια».
Η ήττα στο πεδίο της Κοινωνικής Ασφάλισης πρέπει να γίνει αφετηρία για να ξανανθίσει η ασφαλιστική συνείδηση στις νέες γενιές των εργατών και εργαζόμενων. Αυτός είναι ο στόχος. Η ασφαλιστική συνείδηση που πρέπει να ξανανθίσει πρέπει να έχει εργατική και όχι αστική βάση. Ιδού η ευκαιρία για να συσπειρωθούμε γύρω από ένα ταξικό πρόγραμμα ασφαλιστικών διεκδικήσεων, οδηγό για το παρόν και το μέλλον:
Εμείς παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο.
Εμείς είμαστε τα υποζύγια της φορολογίας.
Απαιτούμε πλήρη Κοινωνική Ασφάλιση για όλους και πλήρη χρηματοδότησή της από τους καπιταλιστές και το κράτος τους.
ΥΓ. Οι συριζαίοι που σκαρφάλωσαν στα κεραμίδια και σκούζουν σαν γάτοι, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη, καλά θα κάνουν να το βουλώσουν. Ο νόμος Κατρούγκαλου στηρίζεται ακριβώς στην ίδια λογική. Oι Πατέληδες απλώς το ξεφωνίζουν, ως κυνικοί νεοφιλελεύθεροι. Η ουσία, όμως είναι η ίδια.
