Για διαχείριση της μιζέριας μιλούσαμε στο προηγούμενο φύλλο, αναφερόμενοι στις «αυτοδιαχειριζόμενες» επιχειρήσεις ανά τον κόσμο και φέρνοντας το παράδειγμα της Αργεντινής, όπου οι εργάτες αναγκάζονται να ξεζουμίσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους για να επιβιώσουν τα «αυτοδιαχειριζόμενα» εργοστάσια. Η εκδήλωση που οργάνωσε η αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης την προηγούμενη Πέμπτη (9/11) ήρθε να το επιβεβαιώσει. Η συζήτηση ξεκίνησε με ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίασε πολλά στοιχεία για την κατάσταση στο κατειλημμένο εργοστάσιο και τις συνελεύσεις των εργαζομένων, ορισμένοι από τους οποίους αποχώρησαν όταν τέθηκε το ζήτημα του καταστατικού και της συνυπευθυνότητας διαχείρισης του κοινωνικού συνεταιρισμού, ο οποίος ανέλαβε να λειτουργήσει το κατειλημμένο εργοστάσιο. Οι εργαζόμενοι αυτοί εμφανίζονταν να προτιμούν το ταμείο ανεργίας και μια πιθανή αποζημίωση, από το να συνεχίσουν να παράγουν χωρίς εγγυήσεις για το μεροκάματό τους. Το επιχείρημα όσων έμειναν ήταν ότι έχουν κάτι να παλέψουν, ενώ το ταμείο ανεργίας έχει χρονικά περιθώρια.
Το θέμα όμως είναι για ποιο πράγμα αγωνίζεται κανείς. Αλλο πράγμα είναι να απαιτήσεις έστω την κρατικοποίηση του εργοστασίου και τη διασφάλιση ότι δε θα απολυθεί κανείς, άλλο πράγμα είναι να αγωνίζεσαι να λειτουργήσεις με «δικαιοσύνη» ένα εργοστάσιο σε συνθήκες κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Οπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο, αυτό συνεπάγεται είτε την μετατροπή σε κλασική καπιταλιστική επιχείρηση (όπως η ισπανική Μοδραγόν) είτε τη διαχείριση της μιζέριας, στην καλύτερη περίπτωση (στην χειρότερη, τον αφανισμό).
Ετσι γίνεται και στη ΒΙΟΜΕ. Οι προεκλογικές υποσχέσεις του Τσίπρα ότι θα τους στηρίξει, τότε που χαρακτήριζε το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ «πιλοτικό εγχείρημα», παρέμειναν υποσχέσεις. Σήμερα, το εργοστάσιο υπολειτουργεί, σε ένα οικόπεδο που δεν ανήκει φυσικά στους εργάτες. Ρεύμα δεν υπάρχει και οι εργάτες δουλεύουν με φιάλες γκαζιού. Δεν υπάρχει ούτε νερό (παρά μόνο από κάποια βρύση), αφού την κεντρική παροχή την έκοψαν από το βασικό εργοστάσιο της Φίλκεραμ (από όπου υδροδοτούνταν η ΒΙΟΜΕ) και για να γίνει επανασύνδεση θα πρέπει να υπογράψει ο κάτοχος, δηλαδή το πρώην αφεντικό. Το δε μεροκάματο δεν ξεπερνά τα 16 ευρώ (από 10 που έπαιρναν παλαιότερα) κι αυτό χωρίς ασφάλιση!
Αν τέσσερα χρόνια «αυτοδιαχείρισης» έχει να δώσει τέτοια αποτελέσματα, πώς να πειστούν οι εργάτες να την εφαρμόσουν; Κι όταν η «αυτοδιαχείριση» αυτή γίνεται αποδεκτή από κυβέρνηση και πιστωτές (γιατί να μην γίνει, άλλωστε, όταν δεν τους θέτει το οποιοδήποτε πρόβλημα;), τότε όποιος επιχειρεί να την πλασάρει σαν όραμα για μία άλλη κοινωνία είναι είτε αθεράπευτα αφελής είτε πολιτικός απατεώνας. Αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια που έχει επιβεβαιωθεί πάμπολλες φορές στο παρελθόν. Η περίπτωση της ΒΙΟΜΕ δεν αποτελεί εξαίρεση.
Μια άλλη κοινωνία ή θα έρθει με επανάσταση και καταστροφή του παλιού κρατικού μηχανισμού, με ταυτόχρονη απαλλοτρίωση των καπιταλιστών, ή δε θα υπάρξει. Οι «αυτοδιαχειριστικές» αυταπάτες το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να εντάξουν τους εργάτες στη λογική ότι δε χρειάζεται ν’ ανατραπεί ο καπιταλισμός. Απλά, μπορούν να δημιουργήσουν… σοσιαλιστικές νησίδες μέσα του και όλα θα αλλάξουν!
