Πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι κάτω από την «εθνική συμφωνία» που υπέγραψαν ΓΣΕΕ και καπιταλιστές, υπό τη μπαγκέτα του Κατρούγκαλου, για να ενισχύσουν υποτίθεται τον αγώνα που θα δώσει ο Κατρούγκαλος ενάντια στους «ακραίους παίκτες», όπως είπε, ο ΣΕΒ φρόντισε να βγάλει κοροϊδευτικά τη γλώσσα σε εργατοπατέρες και Κατρούγκαλο, δίνοντας μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία των όσων συμφώνησαν.
Οπως εξήγησε στο εβδομαδιαίο δελτίο του ο ΣΕΒ, οι νομοθετικές ρυθμίσεις στα εργασιακά «αποτελούν σημαντικό συστατικό στοιχείο του συνολικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, που ο επενδυτής κρίνει εάν το θεωρεί φιλικό ή γεμάτο παγίδες και που η λειτουργούσα επιχείρηση βλέπει εάν μπορεί να τη βοηθήσει να γίνει ανταγωνιστική για να διατηρηθεί στη ζωή». Περνώντας από το γενικό στο ειδικό, τα στελέχη του ΣΕΒ εξήγησαν ότι «πρέπει να εκλογικεύσουμε το σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων» και «να διατηρηθεί το ενισχυμένο κύρος στις συμβάσεις που συμφωνούνται στο επίπεδο της επιχείρησης». Κι ακόμη, «πρέπει να επανεξετάσουμε τα προνόμια που έχουν δοθεί στους συνδικαλιστές (άδειες, μισθοδοσία, εύρος προστασίας) και τις διαδικασίες κήρυξης απεργίας».
Ειδικά για το τελευταίο ζήτημα, για το συνδικαλιστικό νόμο, ο ΣΕΒ δημοσίευσε και γράφημα, βάσει του οποίου η Ελλάδα έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά υπαλλήλων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα που ανήκουν σε σωματεία, αλλά μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό γενικών απεργιών κατά την περίοδο 1980-2008. Επομένως, σύμφωνα μ' αυτή τη «στατιστική», οι απεργίες επιβάλλονται από μειοψηφίες κι αυτό πρέπει ν' αλλάξει, διότι πλήττει ευθέως το επιχειρηματικό κλίμα. Τι διαφορετικό λέει η τρόικα;
Οι αναλυτές του ΣΕΒ είναι σαφείς. Η πίτα μοιράζονταν υπερβολικά υπέρ των εργαζόμενων και αυτό συνετέλεσε «στην καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και την εμφάνιση της κρίσης». Γι' αυτό, «σήμερα, οι κανόνες που διέπουν τις εργασιακές σχέσεις πρέπει να εκσυγχρονιστούν». Γιατί «η ανάκτηση των χαμένων θέσεων εργασίας και η βελτίωση των εισοδημάτων προϋποθέτουν ιδιωτικές επιχειρήσεις που είναι διεθνώς ανταγωνιστικές, και μία οικονομία που είναι ικανή να προσελκύσει επενδύσεις στο πολύ μεγάλο ύψος που απαιτείται πλέον σήμερα».
Η καταβαράθρωση του κατώτατου μισθού με απόφαση της κυβέρνησης ήταν «απαραίτητη προϋπόθεση για να μην κλείσουν πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις, πέραν των όσων ήδη έκλεισαν». Ο ΣΕΒ συμφωνεί να επανέλθει ο κατώτατος μισθός στην αρμοδιότητα των «κοινωνικών εταίρων». Οχι για να αυξηθεί, αλλά γιατί «μία τέτοια λύση αποτρέπει τον υπαρκτό κίνδυνο με το σημερινό σύστημα ένας λαϊκιστής υπουργός Εργασίας να δώσει υπερβολικές αυξήσεις μόλις δει τα πρώτα ίχνη της ανάκαμψης, αγνοώντας τις επιπτώσεις σε μία εύθραστη οικονομία»! Τη ΓΣΕΕ προφανώς ο ΣΕΒ τη θεωρεί του χεριού του, γιατί -όπως γράφουν οι αναλυτές του- «έχουμε πάρει όλοι τα μαθήματά μας από το παρελθόν»!
Εκείνο που ενδιαφέρει τους καπιταλιστές, όμως, είναι «οι επιχειρησιακές συμβάσεις σε κάθε περίπτωση να κατισχύουν». Θεωρούν, δε, ότι «η ελευθερία των συλλογικών διαπραγματεύσεων σήμερα νοθεύεται από το καθεστώς της λεγόμενης “υποχρεωτικής διαιτησίας“ όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα», που δίνει «δυνατότητα μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία της οποίας το αποτέλεσμα έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα».
Ακόμα και για τις ομαδικές απολύσεις ο ΣΕΒ ζητά να απαγορευτεί ο «παρεμβατισμός των πολιτικών», πράγμα που «αναδείχθηκε πρόσφατα και από τον Γενικό Εισαγγελέα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που εξετάζει το θέμα της ΑΓΕΤ». Για τους καπιταλιστές, «σε κάθε περίπτωση, οι ομαδικές απολύσεις στο πλαίσιο διάσωσης, συγχώνευσης, αναδιάρθρωσης επιχειρήσεων, επιβάλλεται να επισπεύδονται διαδικαστικά – όλες αυτές είναι περιπτώσεις που δεν έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν. Τέλος, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν και σχετικοί κοινοτικοί πόροι που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να ελαφρύνουν μέρος από το πρόβλημα που δημιουργείται στο προσωπικό»!
Οπως ήταν επόμενο, προκλήθηκε αναταραχή. «Οι θέσεις του ΣΕΒ για τα εργασιακά, όπως διατυπώθηκαν στο Οικονομικό δελτίο του Συνδέσμου βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα όσα και οι εκπρόσωποι των βιομηχάνων συνυπέγραψαν στην πρόσφατη συμφωνία ΓΣΕΕ – εργοδοτικών φορέων», ανακοίνωσε η ΓΣΕΕ, καλώντας τον ΣΕΒ «να διευκρινίσει και να δώσει απαντήσεις εδώ και τώρα, για το ποιες απ΄ όλες τελικά είναι οι θέσεις του». Ο Κατρούγκαλος δεν είπε τίποτα. Ο ΣΕΒ εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία έλεγε πως «στο πεδίο των εργασιακών το ζητούμενο για τον ΣΕΒ είναι να οικοδομήσουμε ένα σύστημα που θα είναι απαλλαγμένο από τις ατέλειες και τα σφάλματα του παρελθόντος» και « το κείμενο γενικών αρχών και κατευθύνσεων των Κοινωνικών Εταίρων και στις παρεμβάσεις μας ως οφείλουμε με υπευθυνότητα, διαφάνεια και εποικοδομητικό πνεύμα τις πάγιες θέσεις μας σε όλα τα κρίσιμα εργασιακά ζητήματα που επηρεάζουν άμεσα την προσέλκυση επενδύσεων και την αύξηση της απασχόλησης». Παράλληλα, στην «Ημερησία του Σαββάτου» δημοσιεύτηκε συνέντευξη του προέδρου του ΣΕΒ Θ. Φέσσα, που επανέλαβε με άλλα λόγια όσα έγραφε το Εβδομαδιαίο Δελτίο.
Ο Κατρούγκαλος, αφού δήλωσε ότι δεν τον αιφνιδίασαν οι «ανακοινώσεις σε διαφορετικό ύφος» που έγιναν από τον ΣΕΒ, διότι «είναι προφανές ότι τα ταξικά συμφέροντα των βιομηχάνων δεν είναι ίδια με αυτά των εργαζομένων», κατέληξε: «Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, παρόλα αυτά, ο ΣΕΒ, με τελική του δήλωση, εμμένει στα από κοινού συμφωνηθέντα και δεν διασπά την εθνική διαπραγματευτική θέση»! Ο δε Τσίπρας, κάνοντας πως δεν αντελήφθη τίποτα απ' αυτά που λέει ο ΣΕΒ, είπε στη φιέστα του ΚΥΣΚΟΙΠ την περασμένη Τετάρτη: .
Γράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα πως το «εθνικό μέτωπο» του Κατρούγκαλου, στο πλαίσιο του οποίου καπιταλιστές και εργάτες θα υπερασπιστούν σα μια γροθιά τα… εργατικά συμφέροντα, δεν είναι παρά μια μαστούρα ταξικής συνεργασίας, που οδηγεί στον αυτοχειριασμό των εργατών. Ο ΣΕΒ ήρθε να μας επιβεβαιώσει την ίδια κιόλας μέρα. Ακόμα και οι πιο ευκολόπιστοι δε δικαιούνται πια να τρέφουν αμφιβολίες. Το φθινόπωρο έρχεται μια ακόμα αντεργατική λαίλαπα, που σκοπό θα έχει να κατοχυρώσει και να βαθύνει την κινεζοποίηση. Είναι μια ακόμα ευκαιρία για την εργατική τάξη, να υψώσει αντίσταση, βάζοντας βάσεις για μια αναγέννηση του διεκδικητικού της κινήματος. Ας μην την αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτη, όπως έγινε πρόσφατα με το Ασφαλιστικό.
