Η (τύποις) υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Αναλένα Μπέρμποκ ήταν χτες στο Παρίσι και εκτός από τη συνάντηση με την ομόλογό της Κατρίν Κολονά, έγινε δεκτή και από τον Μακρόν. Σήμερα «πέταξε» στο Παρίσι ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας Ρόμπερτ Χάμπεκ, ο οποίος επίσης θα γινόταν δεκτός από τον Μακρόν. Το πρωτόκολλο δεν προβλέπει (ούτε συνηθιζόταν ως τώρα) να συναντούν υπουργοί τον πρόεδρο της Γαλλίας και δεν νομίζουμε ότι ο Μακρόν αγάπησε ξαφνικά τους Πράσινους της Γερμανίας (Μπέρμποκ και Χάμπεκ είναι συμπρόεδροι των Πρασίνων).
Μιλάμε, πάντως, για οργασμό υπουργικών ταξιδιών μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου. Την Παρασκευή θα πάει στο Βερολίνο για να συναντηθεί με τον Σολτς η πρωθυπουργός της Γαλλίας Ελιζαμπέτ Μπορν, ενώ Σολτς και Μακρόν είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν δυο φορές τις τελευταίες μέρες, μία στο Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου, στο περιθώριο της COP27, και μία στο Μπαλί της Ινδονησίας, στο περιθώριο της συνόδου του G20.
Ενα συμπέρασμα με αρκετά μεγάλο βαθμό βεβαιότητας μπορούμε να βγάλουμε από το «ραντεβού στις 22 του Γενάρη», που έδωσε η Κολονά στην Μπέρμποκ καθώς την ξεπροβόδιζε. Είναι η ημερομηνία που κατά πάσα πιθανότητα θα πραγματοποιηθεί η κοινή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών. Αυτή που ήταν να γίνει στις 26 του Οκτώβρη στο Φοντενεμπλό, όμως αναβλήθηκε, γιατί το ζευγάρι περνούσε φάση καυγάδων.
H Γαλλία κατηγορούσε τη Γερμανία για… στενό εθνικισμό στα ζητήματα της λεγόμενης ευρωπαϊκής άμυνας και στα ζητήματα της ενέργειας (απ’ αφορμή το πακέτο των 200 δισ. ευρώ που ανακοίνωσε ο Σολτς για επιδοτήσεις στην ενέργεια). Μετά, ο Μακρόν ζήτησε από τον Σολτς να ταξιδέψουν μαζί στην Κίνα για να υποδηλώσουν την… κοινή ευρωπαϊκή στάση, όμως ο Σολτς τον «έγραψε» και πήγε στην Κίνα συνοδευόμενος από εκπροσώπους των ισχυρότερων γερμανικών μονοπωλίων.
Τι έγινε, λοιπόν, και το ζευγάρι φαίνεται να ανανεώνει το ραντεβού στο Φοντενεμπλό για τις 22 του Γενάρη, που είναι και σημαδιακή ημερομηνία, καθώς συμπίπτει με την 60ή επέτειο από την υπογραφή της Συνθήκης των Ηλυσίων μεταξύ του Σαρλ ντε Γκολ και του Κόνραντ Αντενάουερ, που θεωρείται η γενέθλια μέρα του γερμανογαλλικού άξονα;
Η εξήγηση μάλλον βρίσκεται στη συμφωνία των δύο χωρών, στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, να προχωρήσει το project του σχεδιασμού και της κατασκευής του ευρωπαϊκού πολεμικού αεροσκάφους νέας γενιάς (Future Combat Air System – FACS). Στο project συμμετέχει και η Ισπανία, σε ρόλο υπεργολάβου ασφαλώς. Ο ηγετικός ρόλος ανήκει στη γαλλική αεροπορική βιομηχανία. Dassault Aviation, Safran Aircraft Engines και Thales Group είναι οι γαλλικές εταιρίες που έχουν την ευθύνη για το project στον τομέα της κατασκευής, ενώ συμμετέχουν oι γερμανικές Airbus και MTU Aero Engines και η ισπανική Indra Sistemas. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2040 το νέο αεροπλάνο θα έχει αντικαταστήσει τα γαλλικά Rafale, τα γερμανικά Eurofighter Typhoon και τα αμερικάνικα F/A-18 Hornet που διαθέτει η Ισπανία.
Προφανώς οι Γερμανοί έκαναν πίσω στον αρχικό σχεδιασμό τους που προέβλεπε αγορά αμερικανικών F-35 και δέχτηκαν να βάλουν λεφτά στο κοινό project, από το οποίο θα εξασφαλίσει δουλειά για κάποια χρόνια (και κέρδη) η γαλλική αεροναυπηγική βιομηχανία, που δεν μπορεί να σταθεί μόνο με πωλήσεις μιας-δυο ντουζίνων Rafale σε χώρες σαν την Ελλάδα.
Και γιατί έκαναν πίσω οι Γερμανοί; Πρώτον, επειδή πήραν ανταλλάγματα σε άλλους τομείς (και δεν εννοούμε μόνο τον αγωγό μεταφοράς φυσικού αέριου από τα ισπανικά λιμάνια στη Γερμανία, μέσω γαλλικού εδάφους, που τον είχαν παγώσει οι Γάλλοι και ενδεχομένως να τον δούμε να ξεπαγώνει). Δεύτερον, επειδή δε θέλουν με τίποτα να χαλάσουν τον γερμανο-γαλλικό άξονα. Οσο δυνατή οικονομικά κι αν είναι η Γερμανία, δεν μπορεί ούτε στην ΕΕ να κυριαρχήσει χωρίς τη Γαλλία ούτε σε όψεις της διεθνούς πολιτικής, όπου η Γαλλία διαδραματίζει σημαντικότερο ρόλο (π.χ. μόνιμο μέλος του Συμβούλιου Ασφάλειας του ΟΗΕ).
Πώς θα μπορούσε η Γερμανία να τα σπάσει με τη Γαλλία σήμερα που και οι δυο χώρες βρίσκονται στριμωγμένες από την επιθετική πολιτική του αγγλοσαξονικού άξονα (ΗΠΑ-Βρετανία) έναντι της Ρωσίας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας; Μακρόν και Σολτς βρέθηκαν αρκετές φορές σε ρόλο «αφελούς ειρηνιστή» τον τελευταίο χρόνο. ΗΠΑ και Βρετανία κάνουν όλο το παιχνίδι στο ΝΑΤΟ και την Ουκρανία και οι ΗΠΑ είναι αυτές που διαπραγματεύονται παρασκηνιακά με τη Ρωσία τους όρους μιας ιμπεριαλιστικής ειρήνης (έστω κι αν βρίσκονται σε προκαταρκτικό στάδιο).
Γερμανία και Γαλλία υποχρεώθηκαν να στείλουν όπλα χωρίς καμιά δυνατότητα επιρροής στην κλίκα του Ζελένσκι, ο οποίος ουκ ολίγες φορές φέρθηκε με ιταμότητα σε γερμανούς αξιωματούχους. Πληρώνουν πανάκριβα την ενεργειακή κρίση, ενώ τα μονοπώλιά τους στερήθηκαν τη ρωσική αγορά, λόγω των κυρώσεων. Πρέπει, λοιπόν, να διατηρήσουν τον γερμανογαλλικό άξονα, διαπραγματευόμενες νέους όρους στη μεταξύ τους σχέση για την τρέχουσα περίοδο της κρίσης.
ΥΓ. Στις 24 Οκτώβρη, σε ανάλυσή μας με τίτλο: Σκληρό παζάρι στον γερμανογαλλικό άξονα σημειώναμε:
Το παζάρι ανάμεσα στις δυο ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ είναι σκληρό, όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως σ’ αυτή τη φάση δεν πρόκειται να υπάρξει ρήξη αλλά ένας ακόμη συμβιβασμός. «Οταν η Γαλλία και η Γερμανία δεν τα πάνε καλά, έχει ολόκληρη η ΕΕ πρόβλημα», έγραψε το Politico και έχει δίκιο. Μπορούν Γερμανία και Γαλλία να κάνουν χωρίς την ΕΕ; Η απάντηση είναι μονολεκτική και δεν χρειάζεται επεξηγήσεις: όχι! Δεν μπορούσαν να κάνουν χωρίς την ΕΕ προηγουμένως, πόσο μάλλον τώρα, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, από τον οποίο βγαίνουν χαμένες και οι δύο χώρες και η ΕΕ.
Θυμίζουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται τριγμοί από τον γερμανογαλλικό άξονα. Στην περίοδο της συστημικής κρίσης του 2009 και των επόμενων ετών, η Μέρκελ δεν υποχώρησε στην πίεση του Ολάντ για την έκδοση ευρωομολόγων. Στην κρίση της πανδημίας, όμως, η Μέρκελ υποχώρησε στην πίεση του Μακρόν για περιορισμένο κοινό δανεισμό και έτσι προέκυψε το Ταμείο Ανάκαμψης. Φυσικά, τα γερμανικά μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος. Μένει να δούμε πού θα καταλήξει το παζάρι τους για το ενεργειακό. Την κατάληξη θα την αντιληφθούμε όταν ανακοινωθεί ο χρόνος σύγκλησης της κοινής συνεδρίασης των υπουργικών συμβουλίων στο Φοντενεμπλό ή κάπου αλλού στη Γαλλία (που είναι η… γηπεδούχος αυτή τη χρονιά). Μετά, θα πληροφορηθούμε και το περιεχόμενο της συμφωνίας. Θ’ ακούσουμε και τη Μελόνι (αν είναι τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας) να σκούζει.
Δε χρειάζεται, βέβαια, να σημειώσουμε πως το σκληρό παζάρι ανάμεσα στις κυβερνήσεις Γερμανίας και Γαλλίας δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στις δυο χώρες και σε όλη την ΕΕ. Είναι ένα παζάρι καθαρά για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και εν γένει της καπιταλιστικής οικονομίας στις δυο χώρες.