Δεν υπάρχει περίπτωση όλα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στις σινο-αμερικάνικες σχέσεις να οφείλονται στην ξεροκεφαλιά της 82χρονης Νάνσι Πελόζι, που λίγο πριν από την πολιτική συνταξιοδότησή της και με τις φιλοδοξίες της να έχουν εξαντληθεί, θέλησε να κάνει ένα εντυπωσιακό σόου που θα βρίσκεται στην κορωνίδα της υστεροφημίας της. Οχι πως δεν κάνουν τέτοια οι αστοί πολιτικοί, αλλά είναι άλλο να ανοίγεις ένα πανό στην πλατεία Τιεν-Αν-Μεν (όπως είχε κάνει η Πελόζι πριν από δεκαετίες) και άλλο να ανοίγεις ένα επικίνδυνο κεφάλαιο στην εξωτερική πολιτική της χώρας σου.
Η Πελόζι, πιστή στρατιωτίνα του Δημοκρατικού Κόμματος, δε θα ενεργούσε ποτέ κόντρα στην επίσημη αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Μπορεί να είχε την ιδέα, όμως για την υλοποίησή της πήρε το ΟΚ από τη διοίκηση Μπάιντεν. Αρκεί να θυμηθούμε τις αμφίσημες απαντήσεις που ο ίδιος ο Μπάιντεν έδωσε πριν από λίγο καιρό για το ζήτημα της Ταϊβάν, στη διάρκεια επίσκεψής του στην Ιαπωνία, για να αντιληφθούμε πως η επίσκεψη της Πελόζι στην Ταϊβάν βρισκόταν στο ίδιο μήκος κύματος.
«Σήμερα, ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια επιλογή ανάμεσα στη δημοκρατία και στον αυταρχισμό. Η αποφασιστικότητα της Αμερικής να προασπίσει τη δημοκρατία εδώ στην Ταϊβάν και σε ολόκληρο τον κόσμο παραμένει σιδερένια και αταλάντευτη». Αυτό διακήρυξε η Πελόζι από την Ταϊπέι και αυτό δε διαφέρει σε τίποτα από τα όσα είχε δηλώσει ο Μπάιντεν στην Ιαπωνία. Βέβαια, ο Μπάιντεν την άλλη μέρα (υποτίθεται πως) το πήρε πίσω. Και τώρα, όμως, παράλληλα με το σόου της Πελόζι στην Ταϊβάν, είχαμε δηλώσεις και από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και από τον Λευκό Οίκο, ότι η αμερικάνικη πολιτική της «μιας Κίνας» δεν αλλάζει.
Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ δεν σκοπεύουν να αλλάξουν το στάτους του ΟΗΕ για την Ταϊβάν, αναγνωρίζοντάς την ως ανεξάρτητο κράτος, όμως δεν αναγνωρίζουν στην Κίνα το δικαίωμα να εντάξει την Ταϊβάν στο κινέζικο κράτος, με τη λογική «ένα κράτος – δυο συστήματα» που αποτελεί την επίσημη πολιτική της Κίνας (εννοείται πως ένα σύστημα θα υπάρχει, αλλά υπάρχει και η ιδεολογία της κινέζικης άρχουσας τάξης, όπως την εκφράζουν οι ιμπεριαλιστές ηγέτες του «Κ»Κ Κίνας).
Για να το πούμε απλά, οι Αμερικάνοι «έπαιξαν» με τα νεύρα των Κινέζων. Τα περί παρεμπόδισης ή και κατάρριψης του αεροπλάνου της Πελόζι, που τάχα θα έκαναν οι Κινέζοι, ήταν η συνήθης παπαρολογία διάφορων «αναλυτών» που μ’ αυτόν τον τρόπο βγάζουν το παντεσπάνι τους. Ακόμα και πόλεμο να είχαν ξεκινήσει με τους Αμερικάνους, οι Κινέζοι δε θα προέβαιναν σε μια τέτοια κίνηση, γιατί αυτόματα θα έκοβαν τις γέφυρες για τη διαπραγμάτευση μιας ιμπεριαλιστικής ειρήνης.
Οι κινέζοι ιμπεριαλιστές έκαναν αυτό που μπορούσαν να κάνουν σ’ αυτή τη φάση. Περικύκλωσαν την Ταϊβάν με τις στρατιωτικές τους δυνάμεις, άρχισαν ασκήσεις με πραγματικά πυρά στα όρια των χωρικών υδάτων, ενώ ταυτόχρονα τα πολεμικά τους αεροπλάνα έκαναν σουρωτήρι τον εναέριο χώρο της Ταϊβάν, σε μια ογκώδη επίδειξη στρατιωτικής ισχύος.
Θα κλιμακώσουν οι κινέζοι ιμπεριαλιστές και πώς; Μήπως έχουν αποφασίσει να κάνουν τώρα την αποφασιστική κίνηση για την διά της βίας προσάρτηση της Ταϊβάν ως επαρχίας της Κίνας; Κατηγορηματική απάντηση δεν μπορεί να δοθεί, γιατί λείπουν τα βασικά δεδομένα. Δεδομένα που οι ιμπεριαλιστικές ηγεσίες κρατούν απόρρητα σε υψηλό βαθμό. Και βέβαια, δεν τα διοχετεύουν στους «αναλυτές», οι οποίοι απλά σεναριολογούν καταπώς το συνηθίζουν.
Αν η Κίνα έκανε τώρα την κίνηση προσάρτησης της Ταϊβάν με στρατιωτικά μέσα, δε θα βρισκόταν αντιμέτωπη μόνο με τις ΗΠΑ, αλλά και με την Ιαπωνία και με τις δυτικοευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που έσπευσαν να διασαλπίσουν καταγγελία ακόμη και για τα στρατιωτικά γυμνάσια της Κίνας. Είναι ο κινέζικος ιμπεριαλισμός έτοιμος για μια τέτοιας κλίμακας αντιπαράθεση, που δεν θα είναι μόνο στρατιωτική αλλά και οικονομική; Τίποτα δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Βέβαια, ο πόλεμος στην Ουκρανία, ευνοεί μια στρατιωτική κίνηση στην άλλη άκρη του πλανήτη, δεδομένου ότι οι Δυτικοί θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν δυο μέτωπα ταυτόχρονα. Ολα αυτά, όμως, είναι εικασίες, δομημένες πάνω σε πραγματική βάση, όχι όμως με βεβαιότητα.
Αντί για παραγωγή σεναρίων, λοιπόν, που είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, καλό είναι να γνωρίζουμε την πραγματική βάση της σινο-αμερικανικής αντιπαράθεσης στην περιοχή του Ειρηνικού. Η Ταϊβάν είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα αυτής της σύγκρουσης και όχι μόνο την τύχη του νησιού όπου μαζεύτηκαν τα υπολείμματα του αντιδραστικού Κουομιτάνγκ, μετά την προέλαση του Κινέζικου Λαϊκού Στρατού, που απελευθέρωσε την Κίνα στα τέλη της δεκαετίας του 1940 (με την αμέριστη βοήθεια της νικήτριας του Β’ παγκόσμιου πολέμου Σοβιετικής Ενωσης).
Για καλύτερη κατανόηση της σύγκρουσης για τον έλεγχο της περιοχής παραπέμπουμε σε μια σειρά άρθρων μας του τελευταίου χρόνου, που χαρτογραφούν τις κινήσεις των βασικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή της Ανατολικής Ασίας, του Ειρηνικού και της Νότιας Σινικής Θάλασσας:
ΥΓ. Θα μπορούσε να είναι και καλαμπούρι. Διαβάζουμε συνεχώς για «Ινδικο-Ειρηνικό» ή «Ινδοειρηνικό». Ανακαλύφθηκε ξαφνικά ένας καινούργιος ωκεανός ή μια καινούργια θάλασσα; Οχι βέβαια. Πρόκειται για τη Νότια Σινική Θάλασσα ή Νότια Θάλασσα της Κίνας. Ετσι την αναφέρουν ακόμα και τα σχολικά βιβλία, όμως οι αμερικάνοι και δυτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές θέλουν να γράψουν νέα Γεωγραφία, για να μην ακούγεται η λέξη «Σινική» ή «Κινεζική». Δείτε την αναφορά στη σελίδα 53 του βιβλίου Γεωγραφίας της Α’ Γυμνασίου: