Από την εποχή της δολοφονίας του αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ (το 1981), η Αίγυπτος βρίσκεται σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Ενα καθεστώς χούντας με κοινοβουλευτικό μανδύα, που διατηρείται επί 27 ολόκληρα χρόνια, σύμφωνα με το οποίο η αστυνομία έχει το δικαίωμα να φυλακίζει επ’ αόριστο «υπόπτους» και να τους καταδικάζει με συνοπτικές διαδικασίες.
Την περασμένη Δευτέρα, η βουλή αποφάσισε την παράτασή του για δύο χρόνια ακόμα. Ο λόγος; Μα οι γνωστοί «τρομοκράτες» και η καθυστέρηση στην εκπόνηση νέου «αντιτρομοκρατικού νόμου», παρά τις δηλώσεις που είχε κάνει πέρσι ο υπουργός Δικαιοσύνης σύμφωνα με τις οποίες η κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» θα έληγε το 2008, ανεξάρτητα με το αν θα ήταν έτοιμος ο νέος «αντιτρομοκρατικός» νόμος.
Στην πραγματικότητα, το αιγυπτιακό καθεστώς δεν έχει καμία διάθεση να «εκδημοκρατιστεί». Θέλει να τσακίσει τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα» (οι εμφανιζόμενοι ως «ανεξάρτητοι» υποψήφιοι της οποίας υπερδιπλασίασαν τις δυνάμεις τους στις τελευταίες εκλογές, παρά τη βία και νοθεία που καταγγέλθηκε) και κάθε φωνή που αντιτίθεται στις επιλογές του. Κανείς όμως δεν κατηγορεί την Αίγυπτο για φασισμό. Κι αυτό γιατί απλούστατα το καθεστώς Μουμπάρακ είναι καθαρά αμερικανόδουλο οπότε παίρνει… συγχωροχάρτι από τους «στυλοβάτες της παγκόσμιας δημοκρατίας» (όπως και άλλα… δημοκρατικά καθεστώτα, όπως της Σαουδικής Αραβίας για παράδειγμα).
Παρά τον ανοιχτό φασισμό, όμως, οι εργάτες οργανώνουν τη δική τους αντίσταση (με τεράστιες δυσκολίες είν’ αλήθεια). Στην κρατική υφαντουργία ξεκίνησαν απεργίες, παρά το γεγονός ότι ο Μουμπάρακ εξήγγειλε από τις αρχές του Μάη αύξηση 30% στους μισθούς για να προλάβει την εργατική αναταραχή. Ο φόβος για επέκταση των απεργιών –ιδιαίτερα αν νικήσουν οι υφαντουργοί– αποτελεί εφιάλτη για το καθεστώς Μουμπάρακ. Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» είναι ένα μεγάλο όπλο της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση και ενός ενδεχόμενου απεργιακού κύματος.
