Παρόλο που η σιιτική πολιτοφυλακή «Στρατός του Μεχντί» του Μοκτάντα αλ-Σαντρ κατηγορείται από τις οργανώσεις της ιρακινής αντίστασης ότι ευθύνεται για τις περισσότερες απαγωγές και σφαγές Σουνιτών και χαρακτηρίζεται από την τελευταία τριμηνιαία έκθεση του αμερικάνικου Πενταγώνου ως ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την ασφάλεια και υποκινητής του εμφύλιου πολέμου, έχοντας υπερκεράσει την Αλ-Κάιντα, ο Ιρακινός πρωθυπουργός Νουρί αλ – Μαλίκι έχει καταρτίσει ένα σχέδιο ασφάλειας για τη Βαγδάτη, με βάση το οποίο στόχος των αμερικάνικων στρατευμάτων θα είναι οι Σουνίτες αντάρτες και όχι οι σιιτικές πολιτοφυλακές.
Την ύπαρξη του σχεδίου Μαλίκι αποκάλυψε η «Ουάσιγκτον Ποστ» (20/12/06), επικαλούμενη δύο συμβούλους του Ιρακινού πρωθυπουργού, οι οποίοι έδωσαν στην εφημερίδα και την πληροφορία ότι το σχέδιο έχει ήδη συζητηθεί με τον Αμερικάνο πρέσβη στο Ιράκ και το διοικητή των αμερικάνικων στρατευμάτων στρατηγό Τζορτζ Κάσεϊ.
Πιο συγκεκριμένα, το σχέδιο προβλέπει να αναλάβουν τα αμερικάνικα στρατεύματα τον πόλεμο κατά των Σουνιτών ανταρτών για τέσσερις έως οχτώ βδομάδες στα περίχωρα της Βαγδάτης, όπου πιστεύει ο Μαλίκι ότι βρίσκεται η βάση τους, ενώ οι ιρακινές δυνάμεις θα αναλάβουν τη κύρια ευθύνη περιπολίας μέσα στη Βαγδάτη. Στο διάστημα αυτό, ο Μαλίκι θα αναλάβει να πείσει το Σαντρ να σταματήσει ο «Στρατός του Μεχντί» να τροφοδοτεί τη βία, χρησιμοποιώντας τη τακτική του «βούρδουλα και του καρότου». Αν ο «Στρατός του Μεχντί» συνεχίσει τις επιθέσεις, τα ιρακινά και τα αμερικάνικα στρατεύματα θα τον χτυπήσουν.
Σύμφωνα με τους δυο σύμβούλους του Ιρακινού πρωθυπουργού που μίλησαν στην «Ουάσιγκτον Ποστ», από την πλευρά του Σαντρ υπάρχουν ενδείξεις ότι θα αποδεχθεί το σχέδιο και θα συνεργαστεί, αν οι αμερικάνικες δυνάμεις συγκεντρώσουν τις προσπάθειές τους εναντίον των Σουνιτών ανταρτών.
Τη στιγμή αυτή δεν είναι προβλέψιμη η τύχη του σχεδίου Μαλίκι. Ωστόσο αξίζει να σταθεί κανείς σε δύο πλευρές αυτής της υπόθεσης. Η πρώτη έχει να κάνει με τις πραγματικές προθέσεις του Μαλίκι, η παραμονή του οποίου στον πρωθυπουργικό θώκο εξαρτάται από την υποστήριξη του Σαντρ, στον οποίο χρωστά και την ανάδειξή του σ’ αυτό το αξίωμα. Γι αυτό άλλωστε δεν προχώρησε και στη λήψη μέτρων εναντίον της πολιτοφυλακής του, παρά τις πιέσεις που δέχεται από τους Αμερικάνους.
Η δεύτερη έχει να κάνει με το ρόλο που παίζει σήμερα ο Σαντρ. Από τα στοιχεία που έρχονται στο φως καθημερινά γίνεται όλο και πιο φανερό ότι είναι ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή, αλλά και ενάντια στη σουνιτική αντίσταση, γιατί φιλοδοξεί να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Γι αυτό άλλωστε μπήκε και σχετικά νωρίς στο στημένο από τους Αμερικάνους πολιτικό σκηνικό. Πιέζει για χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των αμερικάνικων στρατευμάτων, αλλά η πολιτοφυλακή του έχει σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων κατοχής και απαντά μόνο αν δεχτεί επίθεση. Παράλληλα επιδίδεται με τα αποσπάσματα θανάτου σε συστηματική εθνοκάθαρση κατά των Σουνιτών επιδιώκοντας να περιορίσει την αντίστασή τους στην κατοχή αλλά και το πληθυσμιακό και πολιτικό βάρος τους στο μεταπολεμικό Ιράκ.