Οι πλούσιοι, πλουσιότεροι

Υπάρχουν φορές που η κοινωνική ανισότητα που επικρατεί στον πλανήτη αποτυπώνεται με νούμερα ακόμα και από διάφορες ΜΚΟ ή φιλανθρωπικές οργανώσεις. Πράγμα που είναι μέσα στα πλαίσια ανοχής του υπάρχοντος συστήματος, αφού δεν ξεφεύγει από το επίπεδο των διαπιστώσεων. Καλό είναι όμως να παρακολουθούμε αυτά τα στοιχεία, γιατί δείχνουν πόσο αυξάνονται οι αντιθέσεις στο σύγχρονο κόσμο, έστω κι αν δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου βέβαιοι για την ακρίβειά τους, από τη στιγμή που οι καπιταλιστές κρύβουν τα εισοδήματά τους με χίλιους δυο τρόπους σε παράκτιες εταιρίες, φορολογικούς παραδείσους κ.α., όπου κάθε έλεγχος είναι αδύνατος ακόμα και σε αστική βάση.
 
Εν πάση περιπτώσει, η τελευταία ένδειξη της όξυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων προέρχεται από την οργάνωση Oxfam (13 μη κυβερνητικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα καταπολέμησης της φτώχειας), η οποία υπολόγισε σε πρόσφατη έκθεσή της (βλ. https://www.theguardian.com/inequality/2018/jan/22/inequality-gap-widens-as-42-people-hold-same-wealth-as-37bn-poorest) ότι 42 μόλις άνθρωποι κατέχουν τόσο πλούτο όσο 3.7 δισεκατομμύρια άνθρωποι που αποτελούν το φτωχότερο μισό του πλανήτη. Το αντίστοιχο νούμερο ήταν 61 πέρσι και 380 το 2009, γεγονός που δείχνει ότι η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου είναι σταθερή αξία του σημερινού κόσμου.
 
Η έκθεση συμπληρώνει ότι το 82% του παγκόσμιου πλούτου που δημιουργήθηκε μέσα στο 2017 το καρπώθηκε το πλουσιότερο 1%, ενώ το φτωχότερο 50% δεν είδε καμία αύξηση στα εισοδήματά του.
 
Ο Μαρκ Γκόλντρινγκ, ανώτατο στέλεχος της Oxfam, δήλωσε: «Η συγκέντρωση ακραίου πλούτου στην κορυφή δεν είναι δείγμα μιας ευημερούσας κοινωνίας, αλλά σύμπτωμα ενός συστήματος που καταδικάζει εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων, που φτιά-χνουν τα ρούχα μας και παράγουν την τροφή μας, σε μισθούς πείνας».
 
Στόχος είναι η «ευαισθητοποίηση» των μεγάλων δυνάμεων, ενόψει της οικονομικής συνόδου στο Νταβός που ξεκίνησε την περασμένη Τρίτη. Είμαστε βέβαιοι, ότι θα… ανταποκριθούν, όπως έχουν κάνει μέχρι σήμερα, σπέρνοντας ακόμα περισσότερα προγράμματα λιτότητας για να «ανακάμψουν» οι αναπτυσσόμενες χώρες, όπως αυτά που επέβαλαν τα τελευταία χρόνια στην Αίγυπτο, την Τυνησία και το Μαρόκο, με αποτέλεσμα κύμα ακρίβειας και λαϊκές εκρήξεις από ανθρώπους που δεν έχουν… ούτε αλυσίδες για να χάσουν.