Δυο χρόνια μετά το ξέσπασμα της πρώτης εξέγερσης στον αραβικό κόσμο, η οποία απετέλεσε το έναυσμα για το ντόμινο των εξεγέρσεων που πολιτογραφήθηκαν ως «αραβική άνοιξη», οι δρόμοι που απετέλεσαν το επίκεντρό της πήραν ξανά φωτιά. Ο λόγος για τις συγκρούσεις που ξέσπασαν την Τετάρτη στην Τύνιδα μεταξύ αντικυβερνητικών διαδηλωτών και αστυνομίας. Αφορμή η δολοφονία από αγνώστους του ηγέτη του κόμματος των «Δημοκρατών Πατριωτών», Τσόκρι Μπελαΐντ, έξω από το σπίτι του την ίδια μέρα.
Ο Μπελαΐντ ήταν σημαίνον στέλεχος της αντιπολίτευσης και η δολοφονία του άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η καταδίκη της δολοφονίας από τον πρωθυπουργό της χώρας, ο οποίος υποστήριξε ότι η δολοφονία του Μπελαΐντ είναι «δολοφονία της ίδιας της επανάστασης», δεν απέτρεψε τους οπαδούς του τελευταίου να βγουν στους δρόμους απαιτώντας την παραίτηση της ισλαμικής κυβέρνησης που από τον Οκτώβρη του 2011 βρίσκεται στην εξουσία. Και ο πρωθυπουργός, που… πίνει νερό στο όνομα της επανάστασης, δεν είχε κανένα πρόβλημα να στείλει τους πραιτοριανούς του για να πνίξουν στα χημικά τους διαδηλωτές.
Δεν ήταν, άλλωστε, η πρώτη φορά που το έκανε αυτό. Λίγες βδομάδες πριν, είχε στείλει το στρατό για να καταστείλει τους διαδηλωτές στην πόλη Μπεν Γκερντάν, που διαδήλωναν επί μέρες ενάντια στην κοινωνική ανισότητα, τη φτώχεια και την ανεργία, ενώ τον περσινό Νοέμβρη είχε κατεβάσει τα τανκς για να βάλει τέλος στη γενική απεργία που κήρυξε στις 27/11/12 η τοπική εργατική ένωση στην πόλη Σιλιάνα. Αυτή τη φορά, όμως, βλέποντας ότι τα δακρυγόνα και οι συλλήψεις δεν αρκούν για να τιθασεύσουν τους διαδηλωτές, που έστησαν οδοφράγματα και επιτέθηκαν σε κυβερνητικά κτίρια στην Τύνιδα, και φοβούμενος τις συνέπειες από το γεγονός ότι οι διαδηλώσεις άρχισαν να εξαπλώνονται και σ’ άλλες πόλεις, ο πρωθυπουργός της χώρας έσπευσε να διαλύσει την κυβέρνηση και να διακηρύξει ότι θα σχηματίσει μια «τεχνοκρατική» κυβέρνηση «εθνικής ενότητας».
Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τετάρτη βράδυ), δεν γνωρίζουμε περισσότερες λεπτομέρειες για την κυβέρνηση αυτή, ούτε αν ο σχηματισμός της θα εκτονώσει γρήγορα την κατάσταση. Το βέβαιο είναι ότι η πολιτική σταθερότητα θα αργήσει πολύ να έρθει στην Τυνησία, που εξακολουθεί να μαστίζεται από τη φτώχεια και την ανεργία. Η επανάσταση που έδιωξε το σοσια-ληστή δικτάτορα Μπεν Αλί δεν έχει βρει ακόμα την ιστορική της δικαίωση, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
