Σκηνή πρώτη: Κάπου στο βόρειο Ιράκ κοντά στο Κιρκούκ. Εκατοντάδες νεαροί διαδηλώνουν τη μέρα της Πρωτοχρονιάς ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης για τριπλασιασμό της τιμής των καυσίμων. Η οργή φουντώνει και παραδίδει στο παρανάλωμα της φωτιάς τα γραφεία της Εταιρίας Πετρελαίου του Βόρειου Ιράκ, δύο πρατήρια βενζίνης και ορισμένα αυτοκίνητα. Αμερικάνοι στρατιώτες μαζί με Ιρακινούς ταγματασφαλίτες απαντούν με πυρ στο ψαχνό. Σκοτώνουν τέσσερις και τραυματίζουν δύο διαδηλωτές, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας στην πόλη.
Σκηνή δεύτερη: Νασιρίγια, νότιο Ιράκ, 4/1/06. Μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές συγκεντρώνονται έξω απ’ το δημαρχείο της πόλης απαιτώντας δουλειά. Είχαν ξανακάνει πολλές φορές το ίδιο πράγμα στο παρελθόν χωρίς αποτέλεσμα. Αυτή τη φορά ήταν ακόμα περισσότερο οργισμένοι. Η αστυνομία ρίχνει δακρυγόνα και βαράει αλύπητα. Οι διαδηλωτές απαντούν με τη δική τους βία καίγοντας αυτοκίνητα και ανταλλάσσοντας πυρά με τους μπάτσους. Η διαδήλωση καταστέλλεται με αποτέλεσμα 25 διαδηλωτές να τραυματιστούν. Κάποιοι απ’ αυτούς υπόσχονται ότι θα επανέλθουν ακόμα πιο βίαια αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.
Δυο σκηνές που αλιεύσαμε απ’ τα δυτικά και αραβικά μέσα ενημέρωσης. Η πρώτη απ’ το Ρόιτερς κι η δεύτερη απ’ το Αλ-Τζαζίρα. Δυο σκηνές όχι απ’ τα προπύργια των ανταρτών αλλά από περιοχές που υποτίθεται ότι δε συμμετέχουν στο αντάρτικο. Και μάλιστα σε μια περίοδο που υποτίθεται ότι «ομαλοποιείται» η πολιτική ζωή στη χώρα μετά τις πρόσφατες εκλογές που θα αναδείξουν την πρώτη κυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας στη νεότερη ιστορία της χώρας. Είναι αυτοί οι νεολαίοι που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής και τον αμερικάνικο στρατό που αποτελούν τον αιμοδότη της αντίστασης στην ξένη κατοχή και τους ντόπιους Κουίσλινγκ. Είναι αυτοί οι νεολαίοι που δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για το χαμένο πόλεμο των Αμερικανών όσο κι αν αργήσει να καταγραφεί στην Ιστορία σαν ένα νέο Βιετνάμ κάνοντας σκόνη την αλαζονική τους «παντοκρατορία».
