Το ερώτημα, όμως, παραμένει και γίνεται ολοένα και πιο πιεστικό. Μαίνεται πράγματι εμφύλιος στο Ιράκ; Σύμφωνα με τα περισσότερα ΜΜΕ, η απάντηση είναι προφανώς θετική. «Σφάζονται μεταξύ τους» είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από τον εκ του μακρόθεν παρατηρητή. Για ποια αντίσταση μιλάμε τότε;
Αυτή ακριβώς είναι και η στόχευση της κατοχικής προπαγάνδας. Δεν υπάρχει αντίσταση αλλά φυλετικές και θρησκευτικές συγκρούσεις. Συγκρούσεις που μπορούν να σταματήσουν μόνο με την επίμονη δουλειά των… δυνάμεων κατοχής. Η ιστορία δεν είναι καινούργια. Τέσσερις μήνες μετά από την Πύρρειο νίκη των Αμερικάνων στο Ιράκ, τον Αύγουστο του 2003, δολοφονείται ο Μοχάμεντ Μπακίρ Αλ-Χακίμ, ο σιίτης ηγέτης του “Ανώτατου Συμβουλίου για την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράκ”, με βόμβα έξω από το Μαυσωλείο του Αλί στη Νατζάφ. Μαζί του σκοτώνονται 125 Ιρακινοί προσκυνητές. Οι Αμερικάνοι χρεώνουν την επίθεση στην Αλ-Κάιντα, η οποία το διαψεύδει με ανακοίνωσή της που δημοσιεύτηκε μετέπειτα.
Ομως, οι Αμερικάνοι δεν το βάζουν κάτω. Στις αρχές Φλεβάρη του 2004 «ανακαλύπτουν» σε «γιάφκα» του Ζαρκάουι στη Βαγδάτη μία δισκέτα με 17σέλιδο έγγραφο που αναφέρει ότι στόχος της Αλ-Κάιντα είναι η πρόκληση «εμφυλίου πολέμου». Ενα μήνα μετά, κατά τη διάρκεια της θρησκευτικής τελετής της Ασούρα, πραγματοποιείται διπλή βομβιστική επίθεση σε δύο τζαμιά, στην Καρμπάλα και τη Βαγδάτη. Πάνω από 100 οι νεκροί και εκατοντάδες οι τραυματίες καθώς εκατοντάδες χιλιάδες πιστοί παρευρίσκονται στις τελετές. Οι Αμερικάνοι χρεώνουν και πάλι την επίθεση στην Αλ-Κάιντα η οποία με e-mail στην αραβική εφημερίδα πλατιάς κυκλοφορίας που εκδίδεται στο Λονδίνο «Αλ Κουντς αλ Αράμπι», ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει καμία ευθύνη και γι’ αυτή την επίθεση αναφέροντας ότι «τα Αμερικάνικα στρατεύματα εξαπέλυσαν τη σφαγή για να σκοτώσουν αθώους Σιίτες στην Καρμπάλα και στη Βαγδάτη» και συμπληρώνοντας ότι στοχεύει μόνο στους Αμερικάνους και τους συνεργάτες τους. Το e-mail κρίνεται αυθεντικό και από το Associated Press και οι Αμερικάνοι λουφάζουν. Εμφύλιος πόλεμος δεν τους βγαίνει με τίποτα.
Ενάμισι χρόνο μετά, το Σεπτέμβρη του 2005, ο Ζαρκάουι μιλάει για «ολοκληρωτικό πόλεμο κατά των Σιιτών», προκαλώντας τη χαρά των Αμερικάνων που επιτέλους βλέπουν να επιβεβαιώνονται οι ελπίδες τους. Ομως, η σχετική ανακοίνωση (από την οποία διαχωρίστηκαν αρκετές δυνάμεις της ιρακινής αντίστασης) ξεκαθαρίζει ότι στόχος είναι τα κόμματα που στηρίζουν την κατοχή και όχι οι Σιίτες που αντιτάχθηκαν σ’ αυτή, όπως ο Σαντρ ή ο Αλ-Χαλίζι. Πρόκειται μάλλον περισσότερο για πίεση στο σιιτικό πληθυσμό να πάρει θέση ενάντια στους κατακτητές και να εγκαταλείψει τις αυταπάτες του, παρά για πραγματική απειλή (χωρίς φυσικά να λείπουν και οι τάσεις για ταύτιση του πληθυσμού με τους ηγέτες του). Ο «εμφύλιος πόλεμος» δεν γίνεται κι αυτή τη φορά πράξη, καθώς οι επιθέσεις των ανταρτών στοχεύουν κυρίως στις δυνάμεις καταστολής (στον ιρακινό στρατό και την αστυνομία), πέρα απ’ τις καθιερωμένες επιθέσεις στους κατακτητές.
Το διάστημα που ακολουθεί, πραγματοποιούνται κατά καιρούς επιθέσεις σε απλούς ιρακινούς πολίτες, χωρίς όμως να πάρει κανείς την ευθύνη. Ακόμα κι αν θεωρήσει κανείς ότι πρόκειται για επιθέσεις σουνιτών ανταρτών, αυτό δεν αποτελεί κύρια κατεύθυνση του σουνιτικού αντάρτικου. Κι ερχόμαστε στο σήμερα, που μία ακόμα επίθεση (χωρίς θύματα) πραγματοποιείται σε ένα ιερό για τους μουσουλμάνους χώρο, πράγμα που είναι έξω από τη λογική των σουνιτικών ένοπλων ομάδων. Πιστεύουμε ότι είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι οι κατακτητές επιχειρούν να προκαλέσουν ένα εμφύλιο πόλεμο. Εναν πόλεμο που θα δικαιολογήσει την παρουσία τους και τον επιδιαιτητικό τους ρόλο στο Ιράκ.
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι ο εμφύλιος υπάρχει απ’ τη στιγμή που δημιουργήθηκε ιρακινός στρατός και αστυνομία που αριθμεί μερικές δεκάδες χιλιάδες άνδρες που συνεργάζονται με τις δυνάμεις κατοχής. Ομως μέχρι εκεί. Γιατί ο ιρακινός λαός συνεχίζει να αντιτίθεται στην κατοχή κι αυτό το έδειξε και η αλλαγή της στάσης του Σαντρ που τελικά κατήγγειλε τους κατακτητές και κάλεσε το λαό να διαδηλώσει εναντίον τους. Γι’ αυτό και αυτή η προβοκάτσια, όπως και η επίθεση στο «χρυσό τζαμί», πιστεύουμε ότι θα έχει την τύχη των προηγούμενων. Σε μία χώρα που η ζωή γίνεται όλο και πιο αβάστακτη για εκατομμύρια Ιρακινούς που ζουν μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση, δεν είναι δυνατόν να σωθούν οι κατακτητές όσες σπίθες εμφυλίου κι αν ανάψουν. Η φωτιά που καίει δεν μυρίζει εμφύλιο αλλά αντίσταση.
